Kwiat jak artysta

[Łukasz Michał K.]

Śmiałem być echem, gardzącym ciszą
Stęsknionym głosem najczystszej prawdy
Wołałem niebu niech mnie usłyszą !
Dosięgłem tylko milczenia wzgardy

Tak wołasz w światy duszo przegrana
W nocnej pościeli spowitą głuszę
Łzy twoje rosą płyną nam z rana
A rozpacz ścielą powiędłe róże

Szczęśliwe kwiaty które ktoś zerwie
Nim zwiędną skrycie w swojej rozpaczy
Gdy barw ich gładkość śmierć licha przerwie
I nikt już wdzięków ich nie zobaczy

Kwiat jak artysta ma głód podziwu
Dojrzewa po to by sobą cieszyć
W swym blasku szczęścia, ciemni sprzeciwu
Sierocy w gaju wolałby nie żyć

[Gość]

Słychać Ciebie, słychać i to doskonale :-)
Z przyjemnością czytam Twoje wiersze.
Pozdrawiam serdecznie
J.

[piotr marcin]

Ja też:-) pozdrawiam

[Łukasz Michał K.]

No cóż, to miło być słyszanym :) Dziękuję bardzo...lecz jak to pięknie napisał Adam Asnyk w jednym ze swoich wierszy "Szkoda kwiatów, które więdną w ustroni i nikt nie zna ich barw świeżych i woni..." Ach, szkoda...Pozdrawiam

[Intarsja Lumiere]

No tym wierszem na pewno zasługujesz na podziw :))