Sonet

[Łukasz Michał K.]

Nigdy nazbyt wiele wierszy o miłości
Żądni mgnień błękitów, pokoleń profeci
Powróćmy do hymnów, starych epok dzieci
I w przyszłość lećmy szumem wspólnych mądrości

Niech nam kwiat poezji natchnieniem zaświeci
Z kielicha wyleje woń rozmaitości
Balsamem snów w naszych umysłach zagości
I pieśnią się mieniąc, w ludzki świat uleci

Nie mówmy, że miłość już słów oduczona
Gdy miłość to trwania sowita korona
I głębia co huczy grzmotami doznania

Pokryta jedwabiem pokoleń minionych
Chce wiersza i czynu, jak gwiazd rozrzuconych
Badając wciąż trwałość naszego oddania

[Gość]

Zdawać by się mogło, że skoro o Niej tyle i tylu już śpiewało i pisało, to temat się wyczerpał.
Jest to jednak temat rzeka. Można wciąż i wciąż. Zrobiłeś to pięknie Łukaszu :-)
Pozdrawiam
Jola

[Gryf]

Łukaszu bardzo piękny sonet, pozdrawiam.

[Łukasz Michał K.]

Dzięki wielkie za komentarz...i miło mi, że sonet się podoba.