Wielki, zwykły dzień

[miki033]

Delikatny, majowy podmuch wiatru
drga zielonymi listkami
podziwiającymi lazur nad sobą.
Szepty rozpromienionych niczym słońce
ludzi kolidują z śpiewem słowika.
Spacerująca dziewczyna w jaskrawej
sukience rozmyśla o chłopcach,
którzy zaprosili ją na kawę.
Dwóch wysokich mężczyzn w garniturach
dyskutuje o umocnieniu złotówki.

Nikt już nie zamoczy pióra w atramencie,
nikt już nie opowie w wersach o wszystkim.
Każdy pójdzie z rutynowym planem,
doznając normalności z nutką nudy.
Każdy po wszystkim zje tłusty obiad
zmęczony godzinnym staniem na nogach.
Nocą zaśnie, śniąc o błahostkach
które nadarzyły się w ciągu dnia.
Czasem tylko kruk okryty czarnym pierzem
zadumany przeczyta lodowate epitafium:
"Bóg tak chciał"...

[Waldemar Talar]

Witaj Miki - wiersz zatrzymał i sprowokował do zastanowienia się
nad tym - słusznie nazwanym - wielkim zwykłym dniem .
Dniem jakich wiele - tylko ten jest pięknie ubarwiony .
Ubarwiony wiatrem lazurem słońcem słowikiem i tym
co ja nazywam wielkością czyli człowiekiem.
No i druga cześć wiersza z tym czarnym krukiem
który umie przeczytać lodowate - bardzo ten zwrot
mocnym punktem - epitafium .
Ja po przeczytaniu szeptem tego wiersza poczułem się tak
jak bym był w teatrze .
Moim skromnym zdaniem możesz wysoko podnieść głowę
z racji tak udanego wiersza .
pozd. serdecznie i życzę powodzenia w następny wierszu .

[lalkabp]

przeczytawszy ten wiersz uznałam że jestem wierszokletą....:) bardzo mi się spodobał i skłonił do myślenia