Już odeszły ciepłe nazwy...

[Bronisław Jaśmin]

Już odeszły ciepłe nazwy,
Z mgłą się splotły jasne dni.
Z drzew nie słychać śpiewu trznadli,
Czuć jedynie zimno z krypt.

Jakby cmentarz wchłonął miasto
I zabierał oddech nasz.
Zeschłe liście w w słońcu gasną,
Razem z nim i spada świat.

Bo upada w głębie chłodną,
Oddech nasz już chyba zziąbł.
Tylko w piękną suknie modną
Ziemia stroi każdy kąt.

I wychodzi niosąc kwiaty,
W białą przestrzeń szytą w śnieg.
I dla pierwszej martwej daty
Wyjdzie za mąż dla swych strzech.

Więc po ślubie i weselu
Mróz ją weźmie za swą dłoń,
I część ciała jak z karmelu
Tak pociągnie w swoją toń.

Lecz kobietą jest niezwykłą,
Kocha dzieci swoich łąk.
Z poświęceniem cienką nitką
Chroni trawy co mróz zląkł.

I do końca w tej męczarni
Trzyma w ręku tkliwą woń.
Za sasanką szafran czarny
Szuka w niej swój wieczny schron.

[Intarsja Lumiere]

Dość zgrabny :)

[Gość]

Bliskie mi są wiersze spod "starego kopyta". Twój czyta się z przyjemnością.
Pozdrawiam serdecznie
Jolanta