Zawieja

[Gość]

Śnieg, śnieg, znów prószy,

a mróz i wiatr targają za uszy.

Na ciepło uczulona

zima, bierze w ramiona

ludzi na PKS-u przystanku

stojących o bladym poranku.

Świat tonie w białym mroku,

a łza z zimna kręci się w oku.

Wiatr zakręcił walczyka,

staje na czatach i znika,

rusza w taniec, po chwili

podrywa roje białych motyli,

potem wiruje, zimnem naciera

policzki i dech zapiera.

Z drzewami zatańczył oberka,

stanął na chwilę i zerka,

oczom nie wierzy własnym,

że takie usypał zaspy!

Dorzuca do igrającej bieli

puchu z ciepłej jeszcze pościeli.

Ma miła, gdzie jesteś w tej chwili,

czy patrzysz na roje białych motyli?

Zniknęłaś mi w białym mroku,

śnieg stłumił głos twych kroków!



28 styczeń 2010

[Gość]

Zima i tęsknota. Idą w parze, co widać w Twoim wierszu Eugeniuszu :-)
Pozdrawiam jak zwykle ciepło bardzo.
Jola