Ślad po elegii

[adolf]

Wszechświat się zająknął, popatrz spada gwiazda
Jakby srebrny owoc z tej czarnej jabłoni
Ale Boga nie ma, nie ma i Szatana
chociaż mamy prawdę jesteśmy samotni.

Pod kapturem nocy jest twarz przerażona
Oto uciekinier nie może opuścić
Ogrodów Edenu. Ścieżka się zamąca.
W Idealny koniec idealnych ludzi.

W krąg. Zgniata ich prawda, to martwe spojrzenie
Doskonałej ciszy. Grzęzną w własnych ciałach.
niczym zieleń w drzewach zamkniętych przez jesień.

Nagle dłoń ostatnia nad wszystko się wznosi
Niczym w baśni wieża nad przeklęty pałac
W której sen się przejrzał, na wylot, w nicości

[Agata_Lebek]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I w czym ja Ci mogę pomagać Przemko :D?
Gotowy wiersz.
Tylko mi peel posmutniał już całkiem (?) :(
Pozdrawiam.
;)

[Jimmy_Jordan]

aż prosi się o jeszcze jeden, dopełniający wiersz. Adolfie nie służ formie, to forma ma służyć Tobie,
zdrówko,
Jimmy

Co do obrazów w twoich wierszach, to coraz lepiej je widać, coraz więcej w nich mrocznych wizji i emocji. To dobre, idziesz dokądś, na pewno.

edycja:
dopełniający wers, a nie wiersz
żebyś mi czasem drugiego wiersza nie dopisał, znam Twoje mozliwości.
Do wieczora mielibyśmy powieść wierszem ;)

[bestia be]

Witaj Mistrzu poezji jak zawsze świetnie

serdecznie

be

[Pan_Biały]

dobrze się czyta nie mam zastrzeżeń
jest dobrze
mimo egzystencjalnego tomu czuć delikatność
pozdrawiam
r