Dama

[Michał Korn]

Przygnębienie lodowym pazurem sięga w głąb mej duszy,
lecz dama w tęczowym płaszczu
nagina rzeczywistość i odgania mroki.
Ja widzę jej oczy.
Odblaski tęczy rozświetlają złe wspomnienia.
Iskierka nadzei.
Ogarnia mnie siła. Ona pomaga.
Ona to anioł.
Ale o tym nie wie.
Dziecięcą nieświadomością rozświetla ciemności.
Blaskiem swojej wspaniałości
rozlewa krople balsamu dusz.
Cudna muzyka płynie z jej ust
czerwonych.
I gdy uszczęśliwiony chcę jej podziękować
ona znika.
Odlatuje na anielich skrzydłach.
A pióra to kolejno
smutek, niepewność, radość, euforia...