Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Tu i Tam

Shafir
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Shafir

Shafir

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

...piam

Wyprószone pożądanie
Pod powiekami inkubuje
A otwartym oczy
Widzę puch ociężały

Ni zamykać, ni otwierać
Zatrwożone części
Niezrozumienia łowią strawę

Nokturny
Cień jak co dzień
O zmroku okrywają zapomnieniem
A nad rankiem ponownie miotają o scenę

Ni zamykać, ni otwierać
Zatrwożone części
Zniewolenia sączą nektar

Wnet subtelnie stąpam niczym dźwięk w eterze
Miękko przysiadam i ciało wyzwalam
Okrywę wiedzy w girlandach przybieram
W szafirowej dobroci na ganku się skrywam

Otwartym oczy zadziwiony... usy...

Pan_Biały

Pan_Biały

Opublikowano
Opublikowano

wiersz przeszedłem powoli, ociężale jak w początkowej fazie "Lokomotywy" Tuwima
udało się stożyć senny klimat i rebus nawet pan zaserwował publice:))
nie czepiam się, no może poza Wielkimi literami z początków wersów, ale to błahostka
jest nieźle
pozdrawiam
r

Judyt

Judyt

Opublikowano
Opublikowano

prponowałabym zmienić słowa, które nadają ciężkości
wierszu, jak np. 'inkubuje', chyba, że celem była owa
i zamierzeniem Autora(...)

nokturny - w moim odczuciu bez słowa ' iluzyjne'
Cień jak co dzień
O zmroku okrywają zapomnieniem
A nad rankiem ponownie miotają o scenę

Ni zamykać, ni otwierać
Zatrwożone części(...)

ta część wiersza jest bardzo teatralna(
jak mi się teraz przypomina fragment" życie
to jest teatr, myślisz, opowiadasz, życie to jest ciągła
maskarada"jakoś tak w tą myśl mi idzie), ale
jak dla mnie najlepsza z całości, pokazuje,
że człowiek miewa stany nie zawsze wzlotów,
ale i upadków, całość jestr troszkę przygnębiająca,
z racji ciężkości,

subtelnie stąpam- to fajno(: wprawia w zdziwienie,
J. serdecznie

Shafir

Shafir

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

dziękuję za komentarze, ciężar był zamierzony, to ciężar dnia , a to lekkość usypiania, gdyby nie to, nie byłby odczuwalny ten kontrast, bez słowa "iluzyjne" zdecydowanie lepiej wygląda - bardzo dziękuję, pozdrawiam .

Judyt

Judyt

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ni ma za co, każdy tu coś przerabia,
dodaj zatem coś o śnie dla zrównoważenia
bo w wierszu nie dostrzegalny, a może tak wola Autora(...)
J. (:płoniaście

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wochen
      *** (ostatnie słowo)

      Przez Wochen · Opublikowano

      dobrze że nic nie mówisz w chłodne dni nie marszczysz brwi mogę wtedy czytać własnymi słowami chociaż nie umiem przeglądać  się we mgle dobrze że nie zabierasz dłoni nieopisanych chwil w których zastygaliśmy   tak jest dobrze zanim zamkniemy usta powieki po wieki    
    • Berpar2
      Mam stół

      Przez Berpar2 · Opublikowano

      Mam stół. Mam plan. Połóżmy na nim co boli i co nie. Pogrupujmy to. Dowiedzmy się, pomyślmy za co możemy podziękować. Spójrzmy co ma dla nas wartość.   Mam stół. Mam plan. Siebie sobie dajmy.   Zadbajmy by drugie widziało słońce, by jeśli nocą to ładny księżyc. Zadbajmy o ręce pełne dobrych chwil, pełne niematerialnego bogactwa.   Mam stół. Mam plan. Mamy siebie. Dłoń w dłoń. Życie stoi otworem. Los też. Pokażmy że jesteśmy w stanie dać radę.
    • Alicja_Wysocka
      "Ach powiedz" – Poetycka pieśń o boskim pięknie kobiety | Adam Asnyk | Poezja śpiewana

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

    • Słowianin-
      Leśne nagrywania

      Przez Słowianin- · Opublikowano

      @huzarc Dzięki za pochylenie się nad tekstem.
    • Berenika97
      Przy kawie w niedzielny poranek

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      On Aromat parzonej kawy uderzył mnie pierwszy, zaraz potem jej głos. Usiadła naprzeciwko, stawiając dwa kubki. Ta sama twarz od wielu lat, te same, znajome do bólu, gesty. Tylko ja już nic nie czuję. Mówi nieustannie, a jej głos dociera do mnie jak przez szybę. Słyszę dźwięk, lecz nie czuję ciepła jak dawniej. Słowa docierają, ale mnie nie dotykają. Jak deszcz za oknem. Wiem, że pada, ale nie jestem mokry. Mówi szybko, nerwowo, jakby chciała nadrobić wszystkie lata ciszy. Patrzy na mnie z taką żałością, z resztką nadziei, że coś jeszcze da się zmienić. Jakby miłość czekała tuż za drzwiami, które wystarczy otworzyć. Ale już wiem, że za tymi drzwiami jest tylko pustka. Nie ma tam już nas, nie ma nawet tego mnie, którego pamięta. Jej dłoń leży na stole, czeka na dotyk. A głos drży jakby prosiła o łaskę, której nie umiem dać. Każde słowo opada ciężko w gęstniejącą ciszę, a ja milczę niewzruszony z zamkniętym sercem. Wiem jednak, że muszę się odezwać. Muszę, bo wciąż tu jestem, chociaż już za murem, który sam - cegła po cegle - stawiałem. W końcu mówię, że to, co było między nami umarło. Cicho, jak ogień, któremu zabrakło tlenu. Czuję, że każde wypowiadane przeze mnie, słowo wbija się w nią niczym nóż. Znów milknę, piję zimną już kawę i udaję, że jestem gościem w domu, który właśnie przestał być moim domem. Czekam, aż ona to zrozumie.   Ona   Niedziela. Jesteśmy razem. Robię dla nas kawę, z nadzieją, że wreszcie porozmawiamy. Siedzimy przy stole, tak blisko, a jednak dalej niż kiedykolwiek. Zaczynam mówić. Mówię szybko, bo panicznie boję się ciszy, która kruszy nas od środka. On jednak uparcie patrzy w bok, jakby to wszystko go nie dotyczyło. Milczy, jakby słowa kosztowały go fortunę. Jego palce nerwowo zaciskają się wokół filiżanki, już od dawna nie szukają mojej dłoni. Wreszcie się odzywa. Z litości. Czuję to. Rzuca krótkie, oszczędne zdania, a każde z nich jest jak kamień - ciężkie, zimne i obce. Tonę w tym milczeniu, które rośnie między nami jak lodowa ściana. Chcę krzyczeć, że jeszcze czuję, że serce mi pęka, że wciąż tu jestem. A on oznajmia: "Wszystko będzie dobrze." I to jest najgorsze. Bo "dobrze" to nie "kocham". To tylko cichy wyrok podany z pustym uśmiechem. A więc to tak się kończy? W jego oczach nie ma już nic. W tej ciszy umarła miłość. A ja wciąż go kocham.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...