Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

skryty cieniem posągu
wyspy w naszyjniku koralowca
morduje kolejną pochodnię

przy zgaszonym świetle
przejdziemy drugą stroną jezdni
ufając stopom przed krawężnikiem

rozleje się śluz studzienki
winnych emancypacji hałasu wyższego piętra
ku uciesze martyrologii ojca proboszcza

zaprasza do uczestnictwa
tacą dla potrzebujących
wina zaschła

przelała się i płacze rozlanym blaskiem
ścianami pejzażu równika przy południku
zakotwiczę życie by umrzeć

z niczym przy sobie odejdę
noktowizor zastąpił oczy
ściągając klątwę Majów

terma nie ogrzeje matczyną miłością

Opublikowano

samotność to dar, to możliwość nieobciążania najbliższych ładunkiem bólu, to dar
w tym najważniejszym jesteśmy sami i dowiadujemy się...
:))
trudny
lawiną słów pędzisz, trudno wyleźć spod tumanu
uff
mądry, inny,
to dobrze, że jesteś tak wszechstronny
:)
:*

Opublikowano

jak dla mnie "na siłę" przeładowany, ale ...być może w tym tkwi sedno problemu tej nie dogrzanej "termy"...może forma dopowiada coś, co tylko wprawne oko i czułe ucho może pochwycić? doprawdy nie wiem...

serdecznie pozdrawiam :))
Krysia

Opublikowano

Przeczytałam kilkakrotnie, nie bardzo umiem coś napisać
o wierszu z wyjątkiem tego, że mnie przyciąga.
Wypływa z niego pewien niepokój, mimo pozornej beztroski peela,
powoduje napięcie u czytającego.
Nie bardzo rozumiem:
"z niczym przy sobie odejdę" - chodzi mi o pogrubione.
Całość ciekawa, intrygująca.
Pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


na siłę nie piszę Krysiu
że przeładowany mogę się zgodzić, że przekombinowany itp. również bo miał być dziwny i wygląda na to że się udało:)))
dziękuję za czytanie i zagłębienie się co jest dla mnie ważne:)
pozdrawiam
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


przy sobie czyt. w głowie, duszy, sercu, kieszeni, można sobie wybrać:))
dziękuję za filtrację i przyciągnięcie stwora w wierszu do siebie
pozdrawiam Babo serdecznie
r

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • @Hiala – fajny, "herbaciany" tytuł; nie wiem, czy zawsze piszesz z rymami, ale to jest ujmujące (w sensie technicznym i metaforycznym). @Berenika97  – ciekawe, że Japończycy nie mówią właściwie o ceremonii, ale o "drodze herbaty".
    • @Czarek Płatak dziękuję @Berenika97 dziękuję
    • @Czarek Płatak dzięki
    • @Migrena … uwierzyłabym, że to tekst wygenerowany przez AI, bo poziom zaserwowanej histerii ( pomimo plastyczności opisu)  - wymyka się nawet pojęciom „ pasji miłosnej” i bliżej mu do natrętnego potrząsania czytelnikiem znanego z tańców Bollywood, niż do wiarygodnego werbalizowania ludzkich uczuć. Ufff…
    • Mróz się niesie w borze, Knieja w kożuchu z bieli, Ścieli mi koce na łoże, Panna blada z zawiei,   Nagie jej stopy w puchu, Szkarłat ma po kostki, Kładzie mi na brzuchu, Lodowatą dłoń z troski,   Srebrzą się jak perły, Oczy bielmem skryte, Na głowie wianek przymarły, Usta czerwono krwiste,   Daję jej czarną różę, Wkłada ją w bujny bukiet, W ramionach się zanurzę, Ból koi i mój smutek,   Widzę własne tchnienie, W mrozie ulotną parę, Niknie o mnie wspomnienie, Mocniej się tulę w Marę,   Jestem już równie zimny, Odsuwa mnie od piersi, W łożu mym kamiennym, Nie boję się już Śmierci.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...