Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Oranż z cynamonem kojarzy mi się jednoznacznie
z przedświtem, ale to inna bajka.
W każdym bądź razie czytam:
kiedy wysokie napięcie
rozhuśta oranż z cynamonem
poznasz tajniki przedświtów

Również jednoznacznie - wiersz mi się podoba.
Serdecznie z uściskami
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


poniekąd...lubię latać (bujać w obłokach) swobodna niczym ptak :)))))) i wyśpiewywać światu radość spontanicznie i głośno :)))))))))
dziękuję

serdecznie pozdrawiam -
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a więc smacznego :)
a co do nawiasu, to hehe...masz czułe ucho, faktycznie ostatnio "tańczę" na nitkach babiego lata i to tak, że ech... :))) i jakże o tym nie pisać?
dziękuję Stasiu

cmookasek w nosek :)))
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a więc smacznego :)
a co do nawiasu, to hehe...masz czułe ucho, faktycznie ostatnio "tańczę" na nitkach babiego lata i to tak, że ech... :))) i jakże o tym nie pisać?
dziękuję Stasiu

cmookasek w nosek :)))
Krysia
oo, tak, jak nie pisać i nie dzielić sie radośćią, pięknie, wiec raduj się duszo!
wzośc ponad wszystko co cię otacza;))
miłego barbórkowego
Opublikowano

Orange z cynamonem kojarzy mi się ze ..ŚWIETAMI BOŻEGO NARODZENIA...!
Wiersz daje do myślenia..i dobrze!
Ściskam!
Ania
P.S.kiedyś robiłam z z dziećmi świeczki....rozpołowiona wydrążona połówka pomarańczy zalana woskiem i powbijanymi w skórkę goździkami.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


piękne skojarzenia Aniu, bo przecież Boże Narodzenie porusza serca...kiedy w sercu radość, to jakby każdy dzień byl "bożonarodzeniowy :)))))
dziękuję Aniu

serdecznie pozdrawiam :)))
Krysia

p.s. te świeczki to kapitalny pomysł!!!
i oryginalne i pachnące oranżowo
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nigdy nie wiadomo, co przed nami, ale jeśli się nie spróbuje, to trudno się przekonać :)))))
odważni zdobywają ... niezdobyte!!!
dziękuję

pozdrawiam weekendowo :))
Krysia

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 cóż ja mogę dodać do takiej laurki chyba tylko to że szczęśliwiec z niego. Kochająca żona to skarb i pewnie Cię nosi na rękach bo warto.
    • Życie to jazda po bezdrożu, Ja siedzę na tylnym siedzeniu. Życie to pola całe w zbożu, Ja pomagałem w jego sianiu.   Niczym Kowal wykułem swój los, Z taniego, szpetnego żelaza, Cały ten czas czekając na cios, Pojawiła się na nim skaza.   Tą skazą byłaś ty. Dziura w mojej tarczy. Byłem ci bezbronny, Teraz jestem wolny.   Wolny od wojen i trosk, Wolny od bólu ich wojsk, Wolny od trudu i bycia, Teraz jestem wolny od życia.
    • wszyscy jak liście co w światłach poranka unoszą się na chwilę by opaść bez echa w pamięć ziemi co nie zna imion wszyscy jak ptaki co głosem kres znaczą na niebie rozdartym skrzydłem wschodu lecz nikt nie pamięta ich śpiewu bo już inny śpiew przykrył poprzedni wszyscy jak rzeki co w snach kamieni szukają drogi do morza lecz giną w piasku zanim zdążą poczuć słony smak końca wszyscy zagubieni jak listy bez adresu targane wiatrem przez puste pola gdzie nikt nie czeka na słowa wszyscy jak podróżni spoglądający w okno pociągu w którym odjechały ich lata wypatrują tam peronu gdzie pusta ławka i zardzewiały zegar
    • Ostatnio, na pytanie „skąd we mnie tyle energii?”, odpowiedziałem, że biorę ją ze świata ludzko-fikcyjno-energetycznego. Od tamtej pory go szukam, lecz znajduję go raczej w kawie o zbyt późnych porach. Tekst, który napisałem, też może być dla niektórych fikcją, lecz dla mnie to trochę tego świata ludzkiego, pomieszanego z przerwą na wyczyszczenie mojego błędu związanego z czajnikiem, co tę kawę miał zrobić, lecz nalałem za dużo wody.   I te perony, co już nie są fikcją, chyba to jednak rozkazy ambicji, bo co mi z tego, że jestem w Gdańsku, tylko dlatego, że nie jestem wyższy. O, jednak rosnę — wszyscy są w szoku, imię nazwisko — urósł choć trochę. Trzy centymetry bez żadnych prochów, co zrobić dalej, otwarty notes.
    • @wierszykiDziękuję za opinię, masz poczucie humoru. Mam nadzieję, że moja inteligencja (chyba trochę jej mam) nie jest sztuczna i nie piszę o naszej/waszej przyszłości. Szczerze mówiąc, to wcale nie myślałam o piosence Kory - oczywiście ta fraza była w głowie i pewnie ją nieświadomie użyłam.  Wiersz jest dedykowany i osobisty.  @RomaBardzo dziękuję! Napisałam go na rocznicę naszego ślubu. :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...