Podświadomie.

[VeritasJoanny]

Widzę biel sukni archaniołów.
Do nieba niosą mnie.
Dookoła pustka.
Otwieram oczy szerzej.
Wszyscy klęczą.
Przed śmiercią.
Dalej stoję.
Nie boję się.
Łzy kapią.
Na posadzkę.
Z ludzkich dusz.
Śmierć podchodzi bliżej.
Patrzy się na mnie.
Oczy ma jak szafiry mroku.

Kochasz?
Tak.
To dlaczego zawiodłaś?

Wtem rozlega się krzyk.
W pustce.
Zamykam oczy.
Śmierć wciąż w moją stronę kroczy.
Ona płacze.

Matko.
Czy to ty?

I przetarła moje łzy.

Czy ja żyję?

Tak.
Umarłam.
Słońca już brak.