II z cyklu "Jesień"

[Floriandrozd]

Serce aż rośnie patrząc na ten czas!
Miłościwy królu Sol, nie opuszczaj nas!
Stój na błękitnej straży, odpędzaj mrok!
Niechże szczęśliwie końca doczeka ten rok!

Tyś to nam złoto swą miłością,
Położył na zielonej ziemi,
Swym blaskiem budzisz z radością,
Cień przeganiając z sieni.

K’twej woli świat tak pięknie rośnie
A jeszcze piękniej snu się dobywa,
Dlategoż serce aojdy rośnie
Gdy pieśń jego chwalebny obraz odkrywa.

Lubo cisza i szelest liści złotych,
Lube niebo i lekkie ciepłoty,
Luba jesień, co wszystkie przepędza kłopoty,

Płaszczem barw rozmaitech przykrywa krąg cały:
Wszystkie lasy, pola i skały.
Luby szmer, co z zewnątrz słychać w sieni,
Luba pieśń, co się utula w jesieni.

Natura schodzi w tak pięknym obrazie!
Ideałem, wstyd dającym każdej skazie!
Pośród jej mgły i bylejakości
Jeden się kształt wydobywa- ludzkości.

Smutny ten, co w świadomej ślepocie,
Oczu zatopić nie chce w przyrodzie.

Trwaj nam więc Ra miłościwy!
Niech Twe światło wciąż rozświetla dziwy,
Tak mocne by ściągało ślepotę
I wszystkim oczom ukazało nieskazitelną, Twą słotę!