Poemat o żonie

[Gość]

Moja żona na świat patrzy przez serce
i ważne sprawy sobie waży lekce...
Zdrowej logiki nie ma na krztynę;
wszystko co miała, zainwestowała ...w rodzinę!
Moja żona, to miłość chodząca ...od kąta do kąta;
nieustannie gotuje, prasuje, myje, sprząta!
Wie wszystko najlepiej o świecie,
i że bałwana nigdy...nie lepi się w lecie!
Lecz myśli wyraża tak strasznie zawile,
że wątek rozmowy ...gubię za chwilę!
Ale gdy czasem nie przyznam jej racji,
wysłuchać muszę ...z katedry długiej oracji!
Choć garderoby ze cztery ma może,
codziennie pyta: cóż ja na siebie włożę?
A kiedy jej nie ma, czuję się mały, zgubiony
i wysłuchuję instrukcji ...przez telefony!
Jest ona taka, jak wy kochane panie, ...a niech to!
Jak trudno pojąć chłopu, co znaczy ...być kobietą!!!



Mam nadzieję, że nie narażę się za bardzo Paniom, bo jednak pozytywy są ewidentne.

[Gość]

Z przymrużeniem oka
Twe wersy przeczytałam.
Troszkę nos zmarszczyłam,
Cicho się zaśmiałam.

Jako, że Twe słowa
sercem dyktowane.
Masz babskie rozgrzeszenie,
Eugeniuszu Panie!

Pozdrawiam serdecznie :-)

[Atanazy Pernat]

wygląda na to że bardzo żonę kochasz aczkolwiek wyczuwam też respekt...chodzi mi o te instrukcje przez telefon. Cóż. Respekt musi być:)

[Gość]

Dziękuję, Jolu za rozgrzeszenie! Nie wszystkie Panie były takie łaskawe. Pozdrawiam.

[Gość]

Anastazy, czy Ty nie czujesz ironii i lekceważenia? Dziękuję Ci, jesteś bardzo pozytywny! Pozdrowienia.