A u nas…

[Wiesiek Drzewiecki]

Lat dwadzieścia już z okładem
Budujemy Kraj od nowa
Czyniąc wokół gwar i wrzawę
Słowo kładąc obok słowa.

A tu u nas ciągle leje
Moczy głowę, studzi zapał.
Nikt radośnie się nie śmieje.
Smutek nas za gardło złapał.

Raz na lewo, raz na prawo.
Rzuca nas między ścianami.
I co jedni stworzą z wprawą,
Drudzy szarpią pazurami.

A tu u nas mży bez przerwy.
Marzną nosy, oczy łzawią.
Jak zachować pełnię werwy
Gdy kłopoty wciąż nas dławią?

Wszak miotając się bez końca
W przód nie zrobi nikt ni kroku.
I gdy inni staną w słońcu
My wciąż trwać będziemy w mroku.

A tu u nas ciągle pada.
W uszy dmucha, nogi moczy
Jak o Polsce dziś nie gadać
Gdy problemy kłują w oczy?

[Gość]

Kiedyś za ojczyznę szedł naród nasz w boje.
Dziś skacze do oczu i dba tylko o swoje.
Krew przodków wsiąkła już dawno w ziemię.
Chyba nie na darmo? Zbudź się polskie plemię!


Z dużym sentymentem i smutkiem czytam wiersze, podobne Twojemu Wieśku.
Pozdrawiam i wybacz proszę tę wierszowaną wstawkę.

[Duks]

Witam.
Bardzo mądry wiersz.
Do tego dobry technicznie.
Gratuluję i pozdrawiam serdecznie.

[Wiesiek Drzewiecki]

Pięknie dziękuję za ciepłe słowa.
One grzeją serce i przyjemniej się robi nawet w tę listopadową szarugę.

Ale ewentualne krytyczne uwagi także chętnie przyjmuję. Z pokorą. :-)