Na grobie Miłości Zaduszki 2009

[Gość]

Któregoś dnia do drzwi zapukała
taka mała, nieśmiała, z pokorą stała,
prosiła; otwórz mi serca bramy,
od dawna się przecież znamy!
Nie poznajesz? To ja, ta pierwsza,
dla twojego przybiegłam wiersza...
Błądziłam po całym świecie
zziębnięta zimą, spragniona w lecie
i nie znalazłam dla siebie miejsca
w zakamarkach innego serca.
To ty? Moja pierwsza, tak droga!
Dlaczego dopiero dzisiaj, uboga,
stajesz w serca mego bramie?
Lecz popatrz się dobrze na nie,
ale już tylko miłością bratnią;
zajęte zostało przez miłość ostatnią!
Zamknięte dziś są mego serca bramy,
przepraszam, już się wcale nie znamy.
Odwróciła się z bólem i poszła sobie
na cmentarz i tam spoczęła w grobie.

Pokój, duszyczko, niech będzie tobie!