Kasztany w ogrodzie

[Marcin Sońko]

Kiedy byłem dzieckiem beztroskim i jasnym,
Przychodziłem pod dom Twój, dom muzyki,
Zbierać dorodne kasztany, co rosły przy płocie
I patrzyć się w melancholijne Słońce i mglistą dolinę,
Widoczną z drogi przed bramą melodii nieziemskiej.

Nie usłyszałem nigdy ani jednej nuty z Twojego ogrodu
Ani tonu czystego, uciszającego wezbrane fale młodości,
Nie znałem rwących potoków żałobnej księżycowej sonaty
Na śmierć przyjaciela.

Tyś jest, Tyś jest sam, mistrzu, który znasz drogi po niebie
I nie zbieram już kasztanów pod Twoim ogrodem,
Niegodzien jestem piękna Twojej pieśni,
Ja, głuchy słuchacz muzyki z nieskończonej otchłani.