Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ich cel
być słyszanym nie słuchać
siać stare chwasty w młodej ziemi
mówić jak chmury
czynić jak żmije

ich cel
być wspólnie samotnym w tłumie
młodych zdolnych atrakcyjnych
uogólniać wszystko i wszystkich
być źdźbłem trawy na łące
kroplą wody w morzu
płomykiem w pożarze

ich cel
nasze wykonanie

[sub]Tekst był edytowany przez Arkadiusz Nieśmiertelny dnia 27-08-2004 14:51.[/sub]

Opublikowano

Pocieszę Cię. Ja również nie mogę się doczekać komentarzy. Najwidoczniej rządzi tu hermatyczna grupa wzajemnej krytyki i adoracji :)))) Cóż, może z czasem uda się wniknąć w jej szeregi :))
Pozdrawiam
G.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wielkie dzięki, to mnie pocieszyło... Ale nie mam zamiaru należeć do grupy w której czyta się i komentuje wiersze wybranych osób. Po co miałbym do niej należeć, jeżeli po opublikowaniu utworu nikt łaskawie nie napisze co o nim myśli (a o to mi chodzi, kiedy publikuję wiersz)? Jeżeli tak dalej będzie, to ja mówię: dziękuję. Mogę sam sobie czytać swoje wiersze i myśleć co o nich sądzę, a to na pewno bardzo rozwinie mój sposób patrzenia na nie.

Tym razem nie życzę nieśmiertelności - wkurzony Nieśmiertelny

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena to daleko byłeś, prawie pod kołem podbiegunowym:) niewiele kilometrów, a byłbyś w Norwegii:) W North Cape jest tyle stopni co w Polsce, czyli ciepło:) 
    • @violetta   nie.   przelatywałem nad fiordami.   ale byłem na północy szwecji.   w Abisko.    
    • Wyszłam samotnie w mroczną noc; Młoda krew za morzem przelewana  Przesiąkła skrzydła mojego ducha- Nosiłam swój smutek wyczerpana.   Lecz kiedy w górę uniosłam głowę, Ponad cienie w zimnym śniegu drżące, Zobaczyłam na wschodzie Oriona,   Znajome gwiazdy jak dawniej lśniące.   Przez okna w domu mojego ojca, W zimowe noce bawiąc się snami, Jako dziecko widziałam Oriona Ponad innego miasta światłami.   Mijają lata, sny, mija młodość, Wojny serce świata rozrywają, Wszystko się zmienia, tylko na wschodzie Te piękne gwiazdy niezmiennie trwają.   I Sara: I went out at night alone; The young blood flowing beyond the sea Seemed to have drenched my spirit’s wings— I bore my sorrow heavily.   But when I lifted up my head From shadows shaken on the snow, I saw Orion in the east Burn steadily as long ago.   From windows in my father’s house, Dreaming my dreams on winter nights, I watched Orion as a girl Above another city’s lights.   Years go, dreams go, and youth goes too, The world’s heart breaks beneath its wars, All things are changed, save in the east The faithful beauty of the stars.
    • @Berenika97   mnie też.:)   nawet dzisiaj fragmentów słuchałem.:)))))           @iwonaroma   Iwonko.   przepiękna konstatacja!   w wierszu widać, że Norwegia to dla Ciebie nie tyle miejsce, co wewnętrzny stan duszy.   to jest ta filozoficzna zagadka: po co jechać na fiordy, skoro najważniejszy, idealny, otulony ciepłem wełny 'Fiord Wewnętrzny' nosisz w sobie?   i co najważniejsze – jestes  jego twórcą, cierpliwie wyszywając jego wzory w hafcie hardanger.    cudowny,  ciepły wiersz.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...