Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Przystaję i podnoszę z ziemi spadły kasztan. Spadając, otarł się o moje ramię i rozłupał z trzaskiem na kamieniu u moich stóp. Podnosząc go, czułam tlące się w nim jeszcze życie. Wtedy zrozumiałam istotę jego istnienia.
Dojrzewa, bu umrzeć, umiera, by dać nowe życie. "Jeżeli ziarno wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostaje tylko samo, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity" - przypomniałam sobie i nagle zdałam sprawę z tego, o czym natura wie już od dawna. Ona rozumie, że wraz ze śmiercią innych rozpoczyna się życie drugich. Śmierć, jako zjawisko naturalne i powszechne, nie jest ostateczna. Jest swego rodzaju początkiem - początkiem nowego koła, które zatacza natura. Część Nieskończoności. Dlaczego więc tak bardzo obawiamy się jej?Jesteśmy tak bardzo przywiązani do swojej doczesności, kochamy ten kawałek gruntu pod naszymi nogami... A właśnie o tę doczesność się rozbijamy, tak jak ten kasztan w mojej dłoni. Jego doczesność kończy się szybko, w ułamku sekundy między koroną drzewa a ziemią. Nasza wcale nie trwa dłużej, czas jest względny, nasza jedna minuta to dla kasztana całe lata, nasze życie na Ziemi to dla Nieba mgnienie oka. I właśnie to mgnienie jest dla nas droższe ponad wszystko. Wypełniamy je bzdurami złożonymi z naszych lęków, snów i marzeń, bezmyślnych czynów i słów, nie bardzo wiedząc tak naprawdę, co ze sobą począć i jaki jest nasz sens.
Oglądając trzymany w dłoni kasztan, przyłapuję się na tym, że przyglądam mu się z zazdrością. Zazdroszczę mu, bo on wie, czym jest i po co żyje, a ja nie wiem tego o sobie. Czując jednocześnie gniew i odrazę do siebie, ciskam kasztanem w stronę połyskującej tafli jeziora. Słysząc cichy plusk, uświadamiam sobie, że zaprzepaszczam sens jednego z istnień, którego doczesność zmieniła się w ostateczność pozbawioną przyszłości - daremny wysiłek natury.
Idę dalej, ja, bez sensu, bez celu, nie wierząc w swoje istnienie: swoją namacalność. Toń ciemna jeziora kusi, zaprasza, czuję, że powinnam podzielić los kasztana, bardziej na to zasługuję, niż on. Łatwiej mi było jednak wydać wyrok na niego, niż na siebie, jestem przecież tylko marnym człowiekiem, zbyt przywiązanym do samego siebie, by dążyć do samounicestwienia. Bezsens mojego istnienia będzie więc trwał nadal, aż kiedyś i ja znajdę kamień, który go zakończy i pozwoli przejść dalej...

Opublikowano

Na końcu literówkę odkryłem: i ja nzajdę kamień. Po przeczytaniu chcę powiedzieć - mocno zdziwiony - że nie jestem znudzony. Pani K udało się poruszyć wiele spraw ( przepraszam za wyrażenie) wszystkim wiadomych, nudnych wprost, w sposób arcylekki, płynny i strawny. To wielka sztuka jest.

Opublikowano

Nudno szczególnie nie było, znużona nie jestem. Ale jak już mnie poprzedził Marcin - sprawy wszystkim wiadome i wprost nudne. Ładnie napisane, ale do samego tematu, nie tylko do formy - może by się tak bardziej przyłożyć i napisać coś bardziej oryginalnego?
Ale mam nadzieję, ze nie zniechęcam.
Serdecznie (:

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ,,... szybko mknie Jego                słowo,, Ps 147B   Twoje słowo Jezu  mknie szybko  jest drogą prawdą i życiem    dociera do wszystkich    wielu nie słyszy zapatrzeni w siebie  tworzą teorie przypadku  delektują się narzekaniem    jaki świat byłby bez nich  pewnie …   życie wielki dar    zło ludzkie tylko  w zakamarkach świata  z czasem przeminie  człowiek zrozumie    Jezu oświetl drogę  spraw abyśmy  żyli Twoim słowem    Jezus ufam Tobie    7.2025 andrew Piątek, dzień wspomnienia  męki i śmierci Jezusa  
    • bo kiedy mama pić zaczęła żeby rozluźnić myśli dzikie w opowiadaniu się wygięła jakoby skocznia fikumików wtedy Kapturek został krową czterej pancerni hydraulikiem lew-kot bez butów wylądował a brat Małgosi w lesie zniknął; królewna zjadła worek grochu żeby jej świni nikt nie przyznał ta inna wzięła w nosek prochu gdyż miała przespać telewizję czworo krasnali wabiąc Czech'a by ze schroniska taraz przepaść kiedy podeszła w krag królewna wolne3'y były, by z nią przespać śniegu królowa lecz bez quatro ugrzęzła w mianie letnich opon aż dziadek dla orzechów łatwo roześmiał ryja nim mu ktoś dał; tylko dziewczynka zapalniczką przygrzała Janka muzykantom rykiem wpierw dolę! i dziewicą przecież nie trzeba być kumatą wilk zżarł Kapturka ale zwrócił królewna grochem sen obsrała drugą krasnale chrapiąc budzą; a ty chciej słodko zasnąć zaraz!
    • @Berenika97 Wiesz, dochodzę do wniosku, że fala sztucznego, interesownego feminizmu przyniosła kobietom wiele złego, włącznie z utratą kobiecości. Mężczyźni szanowali kobiety, podziwiali, kochali, dawały im delikatność jakiej im zawsze brakowało. Były rodziny, każdy miał swoją rolę. A teraz co? Kobieta na rusztowaniu ma podawać cegły a facet będzie na drutach robił? Faceci uciekają od kobiet, nie chcą z nimi rywalizować. Będziemy wszyscy tacy sami, bezpłciowi. Nie o tym był wierszyk i Twoja odpowiedź też nie o tym. Jakby co, to przepraszam za dygresję.  A na temat, to zobacz różę jaka piękna, ale kolce ma :) dobrej nocki
    • @Stracony Są tacy mężczyźni, co zerkają z ukosa a potem biegną w te "kłopoty" z uśmiechem  
    • @GosławaBardzo piękny, intymny i sensualny wiersz. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...