Pani K.

Odnajdę się wśród śladów stóp obmytych deszczem tamtych dni i pójdę tam, gdzie słyszę głos, gdzie dźwięczy pieśń jutrzejszych snów. Postawię chwiejnie pierwszy krok, i choć przeciwko sobie i przeciw kamieniom, za sobą spalę przeszłe zło. Ten most dnia wczorajszego. Odnajdę się wśród śladów stóp, wśród cieni i bezcieni, wśród sennych dróg i mokrych dni. Wśród swego półistnienia. Rozwiążę węzeł własnych rąk związanych beznadzieją dla kilku sekund, mgnienia chwil. Minuty ocalenia.

takich historii pewnie znajdziemy jeszcze wiele, bo historie, jak to historie lubią sie powtarzać. może temat nudny, może oklepany... aktualny jednak.

dziękuję bardzo:)

Wchodząc na most, myślała tylko o własnym bólu. Ten rozpychał ją od środka, nie pozwalając skupić się na niczym innym, nawet na istotce spoczywającej w jej łonie. Jedyne, czego pragnęła, to zgasić ten ból w sobie i uciec od tego, który ten ból wywołał. Sama nie wiedziała, jak udało jej się dotrzec aż tutaj. Przecież on pilnował jej dobrze, był ostrożny, starał się jak mógł, żeby to nie wyszło na jaw. Od zawsze czuła jego oddech na swoim karku. Nigdy tutaj nie była, nie wiedziała nawet o istnieniu tego mostu. Nogi zaniosły ją tu same, instynktownie, ciesząc się chwilą wolności. Po raz pierwszy w jej piętnastoletnim życiu udało jej się go przechytrzyć, skorzystać z chwili, kiedy zmorzył go sen. Stracił czujność, myślał, że się nie odważy, poza tym w dziewiątym miesiącu... Nie mogłaby. Odważyła się i tak oto znalazła się na tym moście. Czuła, że tu jest kres jej ucieczki, właśnie na tym moście przewiesznoym nad ciemną taflą jeziora... Tu mogła wreszcie poczuć się bezpieczna, wolna od tego, który miał być jej ojcem, a stał się władcą jej ciała, duszy... jej snów... Wystarczyło tylko uczynić jeszcze jeden krok - pozwolić otulić się zielonkawej toni. Istota w jej łonie poruszyła się niespokojnie, jakby wiedząc, co za chwilę nastąpi. Przez ostatnich dziewięć miesięcy to dziecko żyło jej strachem, dzieliło jej upokorzenie, było jej wstydem. Nie chciała takiego losu dla niego, chociaż go nie kochała. Nie umiała kochać, potrafiła tylko się bać, a dziecko było owocem strachu, dziełem brutalnej ręki oprawcy... Kim mógłby zostać człowiek, który zrodził się z przemocy? Chwyciła żelazną barierę mostu swoimi drobnymi dłońmi. Zimny dotyk konstrukcji koił jej strach, wiedziała, że poza nią znajduje się bezpieczeństwo. Zaczęla powoli wspinać się po barierce. Wydatny brzuch oraz zmęczone i spuchnięte nogi znacznie jej to utrudniały, ale nie miała czasu, aby o tym myśleć. Pozostało jej już tylko jedno: nadzieja, że po drugiej stronie bariery, obok niej pojawi się anioł, który z ciemnej toni wyprowadzi ją w bezpieczne miejsce... Kiedy już przełożyła jedną nogę przez barierę i odetchnęła z wysiłkiem, usłyszała krzyk. Odwracając głowę w kierunku, skąd dobiegał, na linii łączącej most z lądem, ujrzała męską postać. On...! Strach znów ścisnął ją za gardło, zdławił oddech... Nie... nie... nie teraz, kiedy... Słyszała, jak biegnie po nią, jego kroki dudniły po drewnianych deskach, krzyczał, zejdź stąd, wracaj, ale już...! Ostatkiem sił przełożyła drugą nogę i przechyliła całym ciałem w stronę tafli jeziora. Poczuła, ze jego dłoń zaciska się na jej przegubie, ale nie zdoła jej utrzymać, nie zdoła...! Wygrała, ona wygrała, nie on, jej krzyk przemieszał się z jego krzykiem...! I już przestała słyszeć cokolwiek, oprócz szaleńczego bicia własnego serca. Każdy por ciała krzyczał w proteście, dziecko w jej łonie szamotało się, ale najpierwotniejszy instynkt zbyt późno odezwał się w obronie życia, na próżno jej płuca wałczyły o tlen... Przed oczami tańczyły już tylko białe iskierki, zieleń wokół niej zanikała... I wtedy zobaczyła go. Anioła, anioła o twarzy jej matki, którą znała tylko ze starych zdjęć. Już wiedziała, że jest bezpieczna... W domu rodzinnym...

Dziekuję za komentarz:). Literówka jest oczywiście konsekwencją mojej nieuwagi, ale już poprawiona:). Pozdrawiam:)

Przystaję i podnoszę z ziemi spadły kasztan. Spadając, otarł się o moje ramię i rozłupał z trzaskiem na kamieniu u moich stóp. Podnosząc go, czułam tlące się w nim jeszcze życie. Wtedy zrozumiałam istotę jego istnienia. Dojrzewa, bu umrzeć, umiera, by dać nowe życie. "Jeżeli ziarno wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostaje tylko samo, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity" - przypomniałam sobie i nagle zdałam sprawę z tego, o czym natura wie już od dawna. Ona rozumie, że wraz ze śmiercią innych rozpoczyna się życie drugich. Śmierć, jako zjawisko naturalne i powszechne, nie jest ostateczna. Jest swego rodzaju początkiem - początkiem nowego koła, które zatacza natura. Część Nieskończoności. Dlaczego więc tak bardzo obawiamy się jej?Jesteśmy tak bardzo przywiązani do swojej doczesności, kochamy ten kawałek gruntu pod naszymi nogami... A właśnie o tę doczesność się rozbijamy, tak jak ten kasztan w mojej dłoni. Jego doczesność kończy się szybko, w ułamku sekundy między koroną drzewa a ziemią. Nasza wcale nie trwa dłużej, czas jest względny, nasza jedna minuta to dla kasztana całe lata, nasze życie na Ziemi to dla Nieba mgnienie oka. I właśnie to mgnienie jest dla nas droższe ponad wszystko. Wypełniamy je bzdurami złożonymi z naszych lęków, snów i marzeń, bezmyślnych czynów i słów, nie bardzo wiedząc tak naprawdę, co ze sobą począć i jaki jest nasz sens. Oglądając trzymany w dłoni kasztan, przyłapuję się na tym, że przyglądam mu się z zazdrością. Zazdroszczę mu, bo on wie, czym jest i po co żyje, a ja nie wiem tego o sobie. Czując jednocześnie gniew i odrazę do siebie, ciskam kasztanem w stronę połyskującej tafli jeziora. Słysząc cichy plusk, uświadamiam sobie, że zaprzepaszczam sens jednego z istnień, którego doczesność zmieniła się w ostateczność pozbawioną przyszłości - daremny wysiłek natury. Idę dalej, ja, bez sensu, bez celu, nie wierząc w swoje istnienie: swoją namacalność. Toń ciemna jeziora kusi, zaprasza, czuję, że powinnam podzielić los kasztana, bardziej na to zasługuję, niż on. Łatwiej mi było jednak wydać wyrok na niego, niż na siebie, jestem przecież tylko marnym człowiekiem, zbyt przywiązanym do samego siebie, by dążyć do samounicestwienia. Bezsens mojego istnienia będzie więc trwał nadal, aż kiedyś i ja znajdę kamień, który go zakończy i pozwoli przejść dalej...

Kiedy jej aura stała się jeszcze bledsza niż przedtem, wiedziałam, że zbliża się Ten Moment. To małe, wiotkie, kruchutkie ciałko, musi pozostać tu samo, ku rozpaczy matki. Szpitalne łóżko przestało być tylko łóżkiem. Dla mnie było to łoże śmierci, dla matki - łoże nadziei. Widziałam tę nadzieję w jej napietej twarzy, jej podkrążone oczy czujnie lecz z miłością wpatrywały się w bladziutką twarz córeczki i jej pierś, która już ledwo, ledwo, podnosiła się i opadała. Patrzyłam jak ta młoda matka trwa przy swoim umierającym dziecku, słuchałam, jak próbuje dodać mu sił cichą kołysanką, którą nuciła. Jakże miałam jej odebrać tę ostatnią resztkę nadziei, powód, dla którego poświęcała ostatek swoich sił? Sama siebie próbowałam przekonać, że bledsza aura wokół ciała dziewczynki i jej nieregularny, słabnący oddech wcale nie zwiastuja tego, co za chwilę musi nastapić. Tak samo jak jej matka, łudziłam się, że nie będę musiała usłyszeć ciągłego sygnału oznaczającego ustanie akcji serca, brzmiącego jak śmiech samej śmierci. Wyrok jednak jest wyrokiem. Czas tego dziecka dopełnia się i ja musze odegrać w tym swoją rolę. Aura zniknęła. Już czas. Wyciągnęłam rękę i położyłam dłoń na piersi dziecka. Słabiutkie uderzenia serca ustały. Przerywany sygnał przerodził się w ciągły, śpiew matki - w krzyk. Do pokoju wpadł lekarz, by odwrócić wyrok, ktory i tak już zapadł i który był prawomocny. Taki otrzymałam rozkaz. Ta dziewczynka nie mogła tu zostać. Widziałam, jak wstaje, lżejsza o ciało, które pozostało na szpitalnym łóżku. Śliczna, mała dziewczynka o rumianych policzkach i oczach tryskających zdrowiem. Gdyby teraz jej matka mogła ją zobaczyć! Lecz ona długo nie zobaczy nic... przez łzy... - Nie mogę wrócić, prawda? - malutka spojrzała na mnie swoimi mądrymi, dziecięcymi oczami, a jej głos brzmiał czysto i mocno, zupełnie jakby nie należał do czteroletniego zaledwie dziecka. - Nie, ty nie możesz - odparłam. - Ty jesteś nam potrzebna. - W takim razie chodźmy - powiedziała i swoją ciepłą rączką chwyciła moją dłoń. Obie po raz ostatni omiotłyśmy wzrokiem szpitalny pokój, po raz ostatni spojrzałyśmy na lekarz pochylonego nad ciałkiem przypominającym teraz woskową lalkę, na skuloną w kącie, płaczącą matkę. Przeszył mnie dreszcz żalu i wiedziałam, że dziewczynka poczuła to samo. W końcu znikamy obie: ona - dziecko odłączone za zawsze od swej matki i ja - Anioł Śmierci.

Podniosłam go, gdy spadł, tak lekki, a tak ciężko i myślę, tak to ja, nie mogę tak tu leżeć. Więc idę ze mną w ręku od zguby ocaloną, a mną ten liść jesienny o cal od śmierci spadły. Spadły ja i spadła on skrywamy się w swych dłoniach, gdy bliżej będzie niż ten cal zanieistniejemy w sobie.

pięknie...