Pod pora

[Aleks Kleks]

Jest wieczór. Parę osób kręci się koło dworca.
Postój taryf jest bezimienną tablicą. W kwiaciarni
właściciel zostawił tylko trwałe doniczkowe okazy.

Starszy gość siedzi okrakiem na kuble.
Palcami wynajduje na twarzy miękkie miejsca
i nagle zapada się w jedno z nich. Ktoś inny
próbuje go przedrzeźniać.

Spacerujący kręcą się tak długo, aż nawiązuje się nić.
Cały dzień trenowali te kilka kroków, a teraz
mogą wreszcie wykonać je bezbłędnie.

Jak przeczuć nagłe niebezpieczeństwo, wstrzymać
niezrozumiały ruch, zdławić anarchię w szybko
wycofującym się świetle.

[Konrad Czas Wiejski]

Słabo. 3 pierwsze strofy to proza. W 4 zresztą też nic poetyckiego nie ma, ale jest pytanie, refleksja, tylko, że jakaś ona zbyt ogólna, pytanie zbyt o wszystko, czyli o nic.