Znajdź zawartość
Wyświetlanie wyników dla tagów 'ziemia' .
Znaleziono 17 wyników
-
- Dbajmy o ziemię.- Kret „Jarek” otworzył drzwi, do swej „pieczary” Dzieci krzyknął, chodźcie. To są jakieś czary. Jesienią, na zimę, gdy drzwi zamykałem. Śnieg sypał a mrozik, lekko odczuwałem. A tu, luty mija. Słońce świeci miło. Mówię wam dziecięta. Coś się porobiło. Młody, nos wychylił. Grudka się sturlała. Tatuś mówi- ok! Jest. Aura się zjeb.ła. Ludzie bez pamięci, opryski — psikają. Efekt cieplarniany? W poważaniu mają. Nic już nie szanują. Na nic nie zważają. Powietrze i wodę? W dup.e wszystko mają. I będą niedługo,mówić -Ach- dlaczego?! Zanim się ogarną -nie będzie niczego. Kret „Jarek” drzwi przymknął. Chaos, pomieszanie. Gatunkiem tym wstrząśnij, wspólny Boże, Panie! Ty jak nie ogarniesz. Nic tu nie zostanie. Drzwi lekko przyciągnął. Słońce zasłoniło. Spać dzieci idziemy. Oby się zmieniło. Luty 2024 (Rzeszów)
-
w ziemi głęboko a myślałam że będzie w niebie że przez otwór niebieski w górze złoty strumień mi w duszę się wleje skarb był - owszem lecz srogo wkuty w materię brudne trudne nie(z)nośne złoto kilowatogodzin nacieki laminarny przepływ energii praca-dom; praca-dom i brak sztuki brak natury brak snu i brak przerwy kiedyś może go z błota wykopię i oczyszczę jak umiem najlepiej może wtedy rozbłyśnie mi słońcem kojąc nerwy i gasząc cierpienie
-
Nie umiem zwątpić w twoje krążenie, Które bezduszną skalą wszechświata Zepchnięto w otchłań za świetlne lata - Nie mniej niebieski jesteś ode mnie. Nie mniej ode mnie tęsknisz za iskrą Wyznaczającą ciąg dni i nocy, Modły do błysku komet warkoczy Te same szepczesz - o ciepła bliskość. Te same kroki w słonecznym tańcu Po koniec końców każą nam błądzić. Wbrew temu, jak nas rozum osądził, Ty mi stanowisz wszelkich dróg krańce.
-
Najkrótszy dzień, najdłuższy dzień Wahadło planety zamarło Dalej można tylko wracać
-
mieszkam w szczycie to dziwne miejsce pod ziemią choć bardzo wysoko mam swój kącik i nikłą przestrzeń na świat jednak brak okna by coś zobaczyć muszę wejść na szpic - po komfort w ziemię się zapaść może gdzie indziej jest lepiej niż tu lecz nie znam poziomych światów
-
Spójrzmy na świat, na ten piękny ocean barw, zostały stworzone z miłości do ludzi. Stwórca pragnął by świat, zawsze radował nas, by ten czar zachwytu do miłości budził. W nasze ręce go oddał, bo zaufał nam, czekając aż rozkwitnie jak przepiękny kwiat. My włożyliśmy go niestety w ciasność ram, piekłem bez wolności, stał się przez to nasz świat. W teatr fałszywych mitów zamienił się dar, pozbawiając nas jasności postrzegania. Stał się wtedy potrzebny cały kodeks kar, aby nie doprowadzić go do rozchwiania. Ponosimy więc skutki naszych wyborów, ponieważ zabrakło zdrowego rozsądku. Pozbawiliśmy się rozkoszy kolorów, a nasze działania nie były w porządku. Świadomość się budzi, szukamy już wyjścia. Trudno dokonać rewolucji w myśleniu. A oczekując nowej ery nadejścia, nie jeden już umysł uległ zniewoleniu. Czasami myślę, czy kiedyś się dowiemy, jak naprawdę wygląda ten nasz mały świat? Że jest ogromną zagadką, to czujemy, bowiem Ziemski Matrix odsłania się od lat!
-
Patrzy na ogrom świata ma swoją wizję spogląda własnymi oczyma dobry z niego obserwator Jego wiedza jest zaskakująca. ---- To tylko mały człowiek, dopiero, chłopczyk co chodzi jeszcze do szkoły a uczynił więcej, Niż jeden ziemski ludek. ---- Pytania czekają na odpowiedź tylko jaką otrzymają z mądrym przesłaniem głośnym krzykiem przemyślaną Zamkniętą w milczeniu. ---- W moim śnie zwierzęta nie zaznają cierpienia, do lasu wracają wycięte drzewa, a rzeka znów Ogląda swoją twarz w lustrze. ---- Tam w oddali stoi jego dom ogródek gdzie rosną kwiaty na zielonej łące pasą się krowy a moja mama spogląda tym swoim promiennym wzrokiem W jasne i błękitne niebo. ---- Kiedy wrócę wszystko opowiem tak że braknie mi tchu jednak tu nie wystarczą tylko słowa by to, co zniszczone Zdążyć, uratować. ---- Autor wiersza Damian Moszek.
-
Ból, płacz, radość, jestem ludzikiem na planetce.... ziemio kocham Cię ziemio dałaś mnie ale odejdę zostawię Ci dzieci ziemio umieram dziś... Czy umrę kiedyś naprawdę? Życie się zmienia krew leje z trzewi A ja idę dalej ludzie mnie nie słuchają na przestworzach zostawiają a tu tylko podniecenie gdy piszesz wiesz, że czujesz żyjesz, marzysz i idziesz dalej tańczysz, i tak dalej..... zatracasz się leniwy żal dotyka cie nie wiesz czemu czy każdy jest artystą?... tak, już wiesz że tak padnij Chopin, Mozart nie tylko wy jeśli wy to nie my....przeklęci wy
-
Zmiana Odechciało mi się błąkać po łące. Weszłam w krzaki, które jak robaki kąsają, uderzają, razem się trzymają, nawet gadają. Są potęgą, nijak się ma przy nich łąka, ze swymi kwitnącymi kwiatami. Nagle! Stanęło mi coś w gardle, Umieram. Szykują dla mnie ziemię, na której są i łąki, i krzaczki, ale co z tego? Nie żyję. J.A.
-
oddaj mi go szepczę wtulona w trawiaste kosmyki przyciągana grawitacją i nasiąkniętym wodą ubraniem oddaj mi go, Ziemio ona odpowiada biciem serca jej moim jej moim nierównym przerażonej osoby
-
Trzeba zrozumieć przyczyny upadku! Ktoś powie - to jest historia, a nie poezja. A kto tworzy harmonię między Niebem, a Ziemią? Tam, gdzie jej nie ma, tam jest wieczny bałagan! Wszechświat sam w sobie jest czystą poezją, jest Aktem Prawdy Absolutnej, to tę Prawdę poeta odkrywa i przybliża. Hamlet zrozumiał, ale dopiero po wysłuchaniu ducha ojca swego. Duchy wzywane do Apelu - pozostają w milczeniu. Nie jest łatwo odkryć prawdę za życia katów! Któż więc, jeśli nie poeta, ma przypominać, że bez prawdy nie ma harmonii, że się żyje w bałaganie. Wiara i Miłość - życie w jedności z Krzyżem - drogą na szczyty ludzkich możliwości, przekraczanie siebie, to osiąganie Pełni, z Jej wysokości wszystko dokładnie widać, nie sposób nie kojarzyć i nie rozumieć i na własne życzenie ginąć. Janusz Józef Adamczyk -
"Azaliowy horyzont, paliowe słońce, Przyodziane pięknym, bursztynowym kocem, Obraz ten wyplata wzór dopełniony, Cudnym szmaragdowym kojcem. W którym leżą jaja, piękne, obłe, złote, Jakby zabrane spod czułej matczynej opieki. Gdzieniegdzie skrzydło motyla łopocze, A ja poeta ze skrytością komentuję jego wdzięki. Każde z tychże jaj choć tak podobne, Kompletnie inne, jedne szare, skromne, Drugie w ogrom barw malowane. Fale się odbijają, gdzieś na widnokręgu, Gdzieś w oddali widać, jak kapitan okrętu, Heroicznym aktem próbuje go ratować, Choć, na pokładzie bez śladu zamętu, Mętna woda pochłonie go rychło, Czas kapitulować."
-
...wieczny pokój już z sobą zawarli...
-
między słońcem a blaskiem księżyca płynie strumień nadziei gwiaździstej w nieboskłonie bez granic odbiciem Droga Mleczna prowadzi srebrzysta czy tą drogą jakiś człek podążał czy ta droga usłana barw tęczą wielobarwną poświatą tworzona Galaktyka spiralna z poprzeczką Kasjopei nadobne północy gwiazdy lśniące od zarania dziejów zakochały się w Krzyżu Południa i nie w głowie im szukać podbojów a gromady galaktyk wokoło świadkami gwiezdnej miłości konstalacja lat świetlnych nad nami są jej obce kosmosu ciemności może kiedyś w niedalekim bycie pasy światła błyszczące marzeniem zechcą w ludzkie serca zawitać spłyną tęczą z nieba na Ziemię 19.02.2018r.
-
Cześć i czołem wszystkim! Publikuję tutaj pierwszy wiersz, który powstał wiele lat temu. Jakieś 18 upłynęło. Wyciągam sztukę z "szuflandii". Zachowawczo postępuję, choć tekst powinien się obronić. Taki papierek lakmusowy, bo obecnie mam szkice innych pomysłów, którymi chciałbym się z Wami podzielić. Żeby nie przeciągać... "Róża" Skąpana w promieniach, smukła i powabna, kwitła biała Róża. Czysta i jedwabna. Z samą Afrodytą zgodnie ją równali. Wielbili ją wszyscy - i wielcy i mali. Więc zakwitła pani dumna i wyniosła. Zdobyć się nie dała. Kolcami obrosła. Wielu śmiałków było. Długo próbowali lecz jej nie zdobyli. Krwawiąc uciekali. Sprawiedliwa Ziemia wszystko zrozumiała i każdego ranka krew w korzeń wtłaczała. Dziś samotnie stoi i w głowę zachodzi : "Kiedyś takie tłumy; dziś nikt nie przychodzi?!"
-
A ja płaczę nad dolą zwierząt sobaczą. Mondo cane - krwią spływa i nie jest to ułuda. Mordujemy, niszczymy - jednak wierzę w potęgę Ziemi. Bo cóż znaczymy? Nic - drzewa, wszelkie zwierzęta nas pokonają - taki nadejdzie czas. Justyna A. 2017 r.
-
Czerwienią zachodu wypełniam swe serce Krew Słońcu zazdrości tej barwy Lecz razem wyleją purpurę ognistą Na Świat spowity szarzyzną A noc co się zbliża cicho jak kot Jak sadza czernią błyszcząca Nie będzie w stanie ugasić płomieni Co z duszy mej płyną do Słońca A gwiazdy co braćmi są ludzi mrugając zapraszają do Nieba Lecz Niebo jest przecież na Ziemi Choć Raju już dawno tu nie ma
