Mieczysław_Borys

Odbieram to tak: jako przesłanie jednej osoby do drugiej... Tylko tak gorsza druga osoba jak na razie nie słucha i jest obojętna na Twoje sugestie. Chciałbym się mylić i jeśli mylę się, to bardzo przepraszam. Odpowiedź niech pozostanie tajemnicą. Ja jako wrażliwiec, życzę Tobie Krzysia, by całe życie spotykało Ciebie szczęście, zdrowie i żeby zawsze była otoczona dobrymi ludźmi. Z całego serca życzy Mietko. Pozdrawiam.

Tyle w Tobie pogody; Żadnego zachmurzenia Nie widać na Twojej twarzy. Nie grzmisz, jak niepogoda, A stale trzymasz jasność umysłu, Co mało która mogłaby znieść. Chcesz ten niepożądany ciężar życia nieść Bez wygód, jak przeznaczenie, To co Ci przeznaczenie losu dało, a nie zabrało. Milczysz, nie mówisz, że wszystkiego Ci mało. Nawet nocne sny na które nie masz wpływu, Nie zdradzają Cię, że czegoś Ci żal lub brak. Inną już dawno z tęsknoty zżarłby rak. A Ty, jak "Matka Teresa" Nawet nie powiesz, że Tobie czegoś brak. Och, tak, tak, jak dumnie mi I bez wstydu co dnia można żyć, Że wśród nas w niepogodzie losu, jest pogoda życia. Basi Czerwiec 2010 roku.

teresa943 - "Hej! Trzecia zwrotka mocno "odbiega" od dwóch pierwszych... szkoda;)" Może i tak. "Wrażliwość na piękno i wyobraźnia utożsamiają jak bardzo ograniczają nas zmysły ... nie możemy realnie wzlecieć tam, gdzie sięga wyobrażenie, więc "lecimy tam " poprzez poezję." To prawda. Miło pozdrawiam.

Marlett - dziękuję za skrócenie wiersza, zgadzam się z poprawką i to prawda że gdy biegnę przez pola zielone, białe i złote, to już bez sensu wymieniać nazwy zbóż. Dziękuję i serdecznie pozdrawiam. teresa943 - "I to jest dziecięca radość życia i pragnienie wolności. Można ją mieć w sobie niezależnie od wieku i sytuacji - pogoda ducha "wyrasta" z nadziei a nadzieja zawieść nie może. Kto traci nadzieję, gubi sens życia i przestaje dążyć "do przodu". Twój wiersz kojarzy mi się ze słowami piosenki "iść, ciągle iść w stronę słońca" :), więc biegnij choćby duchem, jeśli nie możesz fizycznie a nie przestaniesz być młody wewnętrznie :)" Krzysia, dziękuję za obszerny miły komentarz. Przystaję na poprawkę Marlett, jak i niemniej na sugestię Twoją. Miło, ciepło i serdeczne pozdrawia Mietko. Jak dobrze, gdy ma się przyjaciół, którym chce się poprawiać i wyeliminowywać moją intelektualną ułomność. która jest obecna w wierszach.

Wieczne utrapienie moje, to ciągłe marzenia żeby iść, iść przed siebie nawet po to, by tylko iść. Tęsknota, wyobraźnia, wspomnienia, to za mało dla mojej wrażliwej duszy. Ja chcę przed siebie biec, ot tak po prostu, by tylko biec, nawet jeśli to jest głupie. Jak za chłopięcych lat: przez kwieciste łąki zboża zielone, białe i złote krajobrazy, by zabiec aż w dumny las, który da ochłodę. W nim oddychać będę, jak on. Pisałem, dnia 09-01-2014 roku. Podlasie

teresa943 - dziękuję, Krzysia za wpis. Pierwsze zwycięstwo w historii piłki nożnej z Niemcami to niesamowita radość dla wszystkich Polaków. Waldemar Talar Talar - dzięki Bogu, że dożyliśmy tego zwycięstwa. Czekaliśmy całą historię. Wierzyłem, że kiedyś to musiało przyjść. Zbyszek_Dwa - ze Szkocją wygramy i też będziemy się cieszyli. Po piłkarsku pozdrawiam wszystkich wpisujących i sympatyków piłki nożnej. Mietko kibic.

Nie ma co żałować lata. Ja osobiście nie lubię lata, ze względów na upały. Jesień jest piękniejsza, bo nie tylko złota, ale i w kolorach i nie ma upałów. Ale to Twój wybór. Pozdrawiam z jesiennego Podlasia. https://plus.google.com/photos/yourphotos?banner=pwa&pid=5944714164178000754&oid=103276734392610294633

Waldemar Talar Talar - dziękuję Ci Waldemarze. Pozdrawia Mietko. Marlett - Marlett, te porady, które tutaj otrzymałem są jak najbardziej na miejscu i jak najbardziej są mi potrzebne. Staram się jak mogę, ale dla mnie to nie jest takie proste. Serdecznie pozdrawiam i dzięki. Penelope_Coal - jak w komentarzu tak to odczuwałem. Serdeczności i miło pozdrawiam. Prostota jest piękna, bo szczera i niczym niezastąpiona.

Szczęsny dwoił i troił by powstrzymać Niemców Milik i Mila pogrążyli Niemców Lewandowski kiwał jak Zi Zu pierwsze w historii zwycięstwo po fantastycznej grze brawo chłopaki z orzełkami na piersiach Orły Nawałki wynik poszedł w świat czarujący stadion 70 drużyna w rankingu FIFA pokonała pierwszą drużynę Podolski nie pognębił Polaków zatrzymała to poprzeczka dziś pamiętał że jest Polakiem dziś Bóg był Polakiem być na boisku słabszym i wygrać to wielka sztuka trzy strzały na bramkę Niemiec i dwa gole Niemcy 22 strzały osiem celne nasze michy się śmieją warto żyć dla takich chwil nie do wiary a jednak prawdą wynik marzenie pokonani mistrzowie świata serce moje się raduje... serce Polaków się raduje... Polska! Polska! Polska! 2014/10/11

Dużo ten wiersz mówi, choć mało słów. Być szczęśliwym, to tak jakby tulić się do aksamitu. Wszystkich dobroci od Mietka. Pozdrawiam podlaską piękną złotą jesienią, a jest nadzwyczaj miłą: https://plus.google.com/photos/yourphotos?banner=pwa&pid=5944713823721032082&oid=103276734392610294633

Marlett - odpowiadając na Twoje zapytanie myślę, że wiersz został napisany prozą. Poza tym, gdy piszę wiersz, to nie zastanawiam się nad tym, czy wiersz mam napisać rymowany, czy prozą w sensie opowiadania. Przed wierszem i na początku, nawet w środku wiersz tak do końca nie wiem jaki wyjdzie mi wiersz, tutaj mam na myśli treść i styl wiersza. Wszystko zależy od tego jaką mam Wenę na ten czas pisania wiersza, nastrój, gdzie się znajduję w tym czasie - w jaki krajobrazie, miejscu, sytuacji. itp... Moje wiersze są pisane spontanicznie, ale zawsze zgodnie z prawdą. Dziękuję serdecznie i miło pozdrawiam. Kajetan_Kass -bardzo miło, ciepło i serdecznie dziękuję za tak bardzo obszerny komentarz pod wiersze. Miło mi, że wiersz zachęcił aż tak do takiej szerokiej inspiracji w opisie. Pozdrawiam z pięknej złotej podlaskiej jesieni.

Kiedy oczy nie sięgają za krajobrazu kraniec - posyłam tam wyobraźnię. Obarczam siebie winą, że nie mogę być tam, gdzie cudowniej niż tu. Jak jest tam, myślą zgaduję, wyobraźnią plener odczytam. Gdy to jest takie romantyczne, nie wyjawiając zostawię sobie. Podlasie

"twój wzrok zastępuje najpiękniejsze słowa" Pięknie ujęte.

Zbyszek_Dwa - dziękuję bardzo miło za piękny wiersz. Serdeczności od Mietka.

Chwała im...

Tobie spełnienie także przyjdzie, tylko nie trać nadziei. Wspomnisz jeszcze moje słowa, że będziesz szczęśliwy. Mieszkam w samym środku Puszczy Knyszyńskiej wśród żywiołu przyrodniczego. Żyć nie umierać, mimo jestem na wózki z urazem rdzenia kręgowego. Pozdrawiam ze złotej jesieni podlaskiej. Na Podlasiu jest bajecznie, oto dowód: https://plus.google.com/photos/yourphotos?banner=pwa

"przebaczysz zadawnienia a wszystko zrozumiesz" Kto umie przebaczać, ten mniej cierpi. Serdeczności.

makarios_ dziękuję Makarios. Słyszałem to i owo i tych wieszczach. Serdecznie pozdrawiam.

Podoba mi się, w Twoich wierszach przewija się niespełnienie, spełnienie, pragnienie, oczekiwanie, dążenie do czegoś... "los kukułcze jajo niesie" - czytając tak myślałem, że może lepiej: los kukułcze jajo podrzuca Ale to tylko moja myśl. Wiersz Twój i Ty decydujesz. To tak tylko z serdeczności, bo lubię Twoje wiersze. Każdy był kiedyś zakochany na dobre i na złe, szczęśliwie i nieszczęśliwie. Serdeczności od Mietko.

Szymborska to taka poetka, która buja w obłokach, ale mądry z Niej mózg. Widzi wszędzie i we wszystkim życie lub śmierć. Jak ja, choć daleko mi do Niej z wierszami. Ale nie o to chodzi. Widzi, co jest nie tylko na wodzie, ale i pod wodą, co może się wydarzyć?! Widzi, co jest na niebie, a nawet poza niebem. Wie, co jest na ziemi, co będzie po śmierci. Filozofuje na sto rozumów, a ma tysiąc rozumów, których nigdy nie wykorzysta, bo mamy za mało ludzkiego życia. Ale Ona jest poetką za tysiąc poetek i poetów, którzy piszą prozę. Prawdziwa i wielka poetka, a pisze takie proste wiersze. Maj 2010 roku.

Ładnie. Najważniejsze co w duszy gra. Tak to rozumiem. Dziękuję Krzysi. Serdecznie i miło pozdrawia Mietko.

Podajesz jej rękę. Pozdrawia Mietko.

Słońce kłania się u stóp Ziemi, Drzewa kładą się ruchomym cieniem, Mlecz przekwita wiosennym dośpieniem, A czy my ludzie o tym wiemy. Czy o tym wiedzą tylko poeci, Którzy chyba nie są ludźmi, A źdźbłami trawy, czasem stuleci; Gdy na ziemi stale ich rodzimy. Są poeci także wiatrem w szczerym polu, Zbożem zielonym, srebrnym i złotym Tam kiedyś na Rzeczypospolitej Podolu I tam, gdzie nikt nie wie o tym. Są poeci w myśli niedościgniętej, Niebem nieskończonym jak w próżni. Jak dzieci w wyobraźni niepojętej, Tak jakoś od reszty różni.

makarios_ - teraz do mnie zaświtało, że może lepiej "poranny ptaszek". Dziękuję. Pozdrawiam. teresa943 - Krzysia, dziękuję za poprawkę. Wiersz stylem szwankuje jak każdy z moich wierszy.

Daj Bóg, żeby tak było. Pozdrawia Mietko.