Mieczysław_Borys

Wiosna cię ubrała w zieleń, Jak majestat wśród sosen. Tędy co przechodził rogaty jeleń Otarł o ciebie kilka wiosen. Ale ty tak szorstko ubrana, Że żadnej krzywdy nie mógł uczynić. Ta która na tobie stara rana, Mnie możesz o to tylko po winić. Że gdy byłem jeszcze młodzieniec, Siekierą do ciebie rzucałem... Pamiętasz, choć nie byłem szaleniec, A z niepokojem się wykłócałem... Dzisiaj sam nie wiem, Czy tobie krzywdę wyrządziłem. Ale z pewnością o tym tobie powiem, Że dzisiaj o tobie wiersz spłodziłem.

teresa943 - Krzysia, pięknie to sprostowałaś jako poprawka. Dzięki Ci bardzo i serdecznie pozdrawiam.

Jolanta_S. - "nic tu nie świeci". Dzięki i pozdrawiam.

Nie jestem do końca pewien, czy na tytule "E" jest potrzebne. Za to: "Choćbym, co bym" jest nadto. Serdecznie pozdrawiam i dziękuję.

Choćbym nie wiem, co bym zrobił, Choćbym nie wiem, co bym uczynił. Nie ma takiej siły na tym świecie, Żeby ktoś za moje rany odwdzięczył. A raczej, jeśli nie wprost w oczy, To w zamyśle powie: "Byłeś i jesteś głupcem" ? Jedynie gdybym zginął, Każdy już o mnie zapomniałby. Wtedy nie żyłbym ze wstydem, Że jako głupca każdy mnie [po]znał?

Zaśmiałem się. O samoocenie nie pomyślałem. Wyszło tak jak widziałem i przyszło do głowy. Dzięki i miło pozdrawiam.

Dziękuję Krzysia za wpis z uśmiechem... Miło pozdrawiam.

Coś wiem o tym, jak mało kto. Twoje wiersze trafiają do mnie... Miło pozdrawia Mietko.

Mało tego, że dzięcioł w drzewo wali Swoistym "trrrrrrrrr" aż łoskot idzie po lesie!... Mało tego, że kukułka kuka w oddali!... To jeszcze szpak ubranie na gniazdo niesie. A tutaj ni stąd, ni zowąd Motyl biały ukradkiem na mnie usiadł. I to nie jest przypadek, ani nawet błąd, Bo że jestem poetą, ten motyl zgadł? Miły jak wiosna, kruchy jak pył I choć tylko trochę na mnie był. Wiem, że motyle kochają poetów, A poeci kochają motyle. Bo my poeci z życia, choć mamy tylko tyle, Że kochamy motyle, a motyle kochają nas. kwiecień 2010 roku, Podlasie w otulinie Puszczy Knyszyńskiej

To prawda, Krzysia. Pięknie napisałaś. Serdecznie dziękuję i miło pozdrawiam. Mietko

Nie odchodzi smutek, Nie znika boleść - Taki kopalniany skutek Życie musi dalej znosić... Było mi dane, Jak Słowackiemu wylewać żale. Jego i moje legendy Nie są owiane wymysłem I ze snu nie są wzięte wcale, A z autopsji życia, Co nas w życiu spotkało, Do czego mogliśmy bez wstydu Przyznać się śmiało, Bo takich poetów jest mało. On po poetycku jak Wieszcz, Ja po robotniczemu jak górnik. kwiecień 2010

teresa943 - dziękuję Krzysia. Ty jesteś moim Mentorem, jak to dobrze mieć sympatię w takiej Osobie... Właśnie podczas pisania myślałem, by 4 i 5 wers połączyć z trzema pierwszymi. Zatem poprawię. Krzysia, wiersz jest złożony z dwóch - pierwszy z 11/09/2014, to: cisza choć pada deszcz ptaki skryły się wśród drzew nie biesiadują ze śpiewem za to mój krzyk choć w ciszy dociera na cały świat * * * z błaganiem spoglądam w niebo prośbę spełnienia mając w oczach że kiedy zasnę i obudzę się cofnie się czas o pięćdziesiąt lat będę synem Mickiewicza buszującym w łubinie: drugi pisałem z rok, a może i nawet dwa lata temu: gdy byłem małym chłopcem zapędzałem się poza dom na chłopskie rozłogi spotykałem podlaskich wyżyn pagórki rósł na nich kwitnąco biało-niebieski łubin wchodziłem w jego gąszcz i woń chrzcił mnie po wyniosłość poetyckich zaślubin było mi jak w raju co żem się czuł jak Boży mały Anioł owady spijały nektar łubinu szeptały mi o cichej poezji czułem się jak dziecko Mickiewicza za nic nie chciałem wyjść z tego polnego raju na niebie ukazał się znak w postaci Boga przybył do mnie pobłogosławił mnie po czym powiedział ty mój Boży synu jutro będziesz poetą Miło pozdrawiam. Mieko

teresa943 - Krzysia, dziękuję za miły i ciepły komentarz wiersza. A co do stylistyki warsztatowej, to jak już mnie znasz, zawsze coś w wierszy szwankuje niedopracowaniem. Oceniają czytelnicy mój wiersz, dostrzegając to czego ja nie widzę. Staram się poprawiać nie tylko dla siebie, ale i dla czytelników, ale jakoś ułomnie mi to idzie. Serdecznie pozdrawiam. Mietko.

cisza choć pada deszcz ptaki skryły się wśród drzew nie biesiadują ze śpiewem za to mój krzyk choć w ciszy dociera na cały świat * * * z błaganiem spoglądam w niebo prośbę spełnienia mając w oczach że kiedy zasnę i obudzę się cofnie się czas o pięćdziesiąt lat będę synem Mickiewicza buszującym w łubinie: gdy byłem małym chłopcem zapędzałem się poza dom na chłopskie rozłogi spotykałem podlaskich wyżyn pagórki rósł na nich kwitnąco biało-niebieski łubin wchodziłem w jego gąszcz i woń chrzcił mnie po wyniosłość poetyckich zaślubin było mi jak w raju co żem się czuł jak Boży mały Anioł owady spijały nektar łubinu szeptały mi o cichej poezji czułem się jak dziecko Mickiewicza za nic nie chciałem wyjść z tego polnego raju na niebie ukazał się znak w postaci Boga przybył do mnie pobłogosławił mnie po czym powiedział ty mój Boży synu jutro będziesz poetą 11/09/2014, Podlasie

"gdy cisza tłucze ściany" - bogata zmysłowość poetki. Poza tym mądry wiersz. Robi osobiste wrażenie dwóch osób? Miło pozdrawiam.

Waleczność.

Zygzakiem latają motyle, ale i ptaki czyli w nierównej linii. Zygzakiem też możesz jechać na rowerze lub biec czy płynąć łódką itd..., itp... Dziękuję za przeczytanie. Pozdrawiam.

[ Gdy wyjdę na podjazd od razu żywioł przyrody słowa daje na wiersz ] Jerzyki jak odleciały już okrągły miesiąc. Teraz jaskółki zawładnęły przestrzeń nieba - Polują na owady bezkarnie, Świergocąc z usposobieniem niemal niemrawym. Nie tak jak podczas obecności swojej jerzyki, Jakby z szaleństwem w lotach i świergocie. Jaskółki, choć w lotach tak samo szybkie i zwinne To ze spokojem patrolują przestrzeń nieba, Tak jakby im nie zależało na czasie. Wrzesień i choć u schyłku lato, Ciepło jak w lipcu i sierpniu. Motyl czerwony z wysokości bloku Pionowo szybuje ku mnie skrzydła rozłożywszy, Jakby ptak myśliwy, który spada ku ziemi po łup. Nie jak jego natura, która nie każe szybować, Tylko latać zygzakiem tuż nad ziemią na wysokości Drzew i krzewów zwłaszcza, gdy są ukwiecone. Raptem zachmurzyło się, będzie deszcz! Jaskółki znikają wracając do swoich domostw. Tylko leśne małe ptaki tu, tam Na swój wrodzony sposób dają znać, że są. Gdy jest las i są ptaki, a nawet pszczoły To jeszcze świat nie zbliżył się do zagłady Przynajmniej na Podlasiu, a przykładem jest to, Że teraz motyl usiadł mi na wiersz. ...Kolorowy krajobraz przywoła jesień. Niebawem zacznie padać deszcz! Pisałem, dnia 09-09-2014 roku, w "wierszowym trójkącie" Podlasie otulina Puszczy Knyszyńskiej

@Waldemar_Talar_Talar - dziękuję Waldemarze. Krzysia ma rację i Ty popierając Ją masz rację. Miło i serdecznie przyjmuję. Pozdrawiam. Mietko.

@teresa943 - Krzysia, przyjmuję Twoją poprawkę i według tego poprawię w wierszu. Teraz ja też tak myślę, że z sensem wyrzuciłaś niekonieczne słowa. Wierzę w poprawkę na 8 - zgłoskowiec. Gdy piszę, tak nie myślę, mniej jestem inteligentny i z skromniejszą wiedzą. Ale to nie przeszkadza, żeby Tobie podziękować, miło i serdecznie pozdrowić. Mietko.

@Zbyszek_Dwa - dziękuję Zbyszku, że mnie doceniasz. Miło przeczytać ciepłe i pozytywne komentarze. Serdeczności od Mietka. Pozdrawiam.

Odwieczne pytanie... Gdy tak się znajdziemy, dostaniemy odpowiedź. A póki żyjemy - trzeba poczekać. Ale nie trzeba się śpieszyć. Pozdrawiam.

Wiersz bardzo osobisty.

Marlett - masz rację. Dziękuję za podsunięcie myśli. Zmienię po Twojemu na m. in. "dźwięki grają". Serdecznie pozdrawiam.

Kończy się happy endem.