Penelope_Coal

nie pokój a szczęście w walce

spartakus wołanie mieczem o wol ność

To spróbuj odkryć w tym coś innego, np. przykryte uprzejmością niedowierzanie. Ból nie powinien mieć miejsca, mam nadzieję, że go nie czujesz z mojego powodu. Pozdrawiam, Penelope

Za to ja, wręcz przeciwnie, nareszcie nabrałam pewności, że ostatecznie udało mi się zrozumieć Ciebie bardzo dobrze. Pozdrawiam, Penelope

Masz rację, serce to nie niewolnik. Raczej ludzie są niewolnikami swoich serc i ich tęsknot. Ten tekst mówi o tym, że jeszcze zanim coś się zacznie już się za tym tęskni, bojąc się chwili, gdy się skończy. Źle to napisałam? Pozdrawiam, Penelope

Nie masz czasem wrażenia, że nie rozumiesz, co się do Ciebie mówi, a to, co mówisz, kierujesz sam do siebie? Pozdrawiam, Penelope

gwar głosów zegarmistrz serce odlicza

Miałam nadzieję, że to będzie dobry wiersz. Dziękuję za uwagi. Przydadzą się. Pozdrawiam, Penelope Teraz jest hmm... napisane! Kontent, bardzo...:] pozdrawiam Alex. Bardzo jestem szczęśliwa, że się udało :) Pozdrawiam, Penelope

bazylu, to bardzo ładny tekst. Pozdrawiam, Penelope

łysielcu, jak to przykro, że nikogo już nie śmieszą Twoje żarty. Drętwo się tu zrobiło jak sto pięćdziesiąt. I nikt już nie roztrząsa czy pierwsza strofa aby na pewno ma związek z dziesiątą, czy z drugą. Ani co oznacza właściwie słowo miłość. Musisz wszystko pozmieniać. Pozdrawiam, Penelope

chciałam się podzielić zupełnie luźną uwagą, jaka przyszła mi do głowy podczas lektury. - W Twoich wierszach jest coś takiego, że, kiedy je czytam, od razu aż chce się pisać. Te teksty mają coś w sobie. Coś może nieuchwytnego, ale ważnego. Penelope

Miałam nadzieję, że to będzie dobry wiersz. Dziękuję za uwagi. Przydadzą się. Pozdrawiam, Penelope

chciałabym napisać wiersz tysiące ich powstaje w myślach i tam zostają mogłyby dotyczyć wrażeń nieodpartych tłoczących się na niewielkiej powierzchni o której opowiadam nadwrażliwa wola podpisuje zeznanie znów się zmieniłam a przecież w rzeczywistości nic nie jest postanowione kiedy nie sposób oderwać myśli

zbocza gór rozkwitają mgłą świtanie

w chwili przypływu u progu morskich głębin piasek ożywa

fikołki słońca zieleń bardziej zielona wśród wierzchołków

zachmurzony świat dokazuje wśród kropel ptasi rozbójnik

naprawdę w domu czuję się dopiero będąc żoną z dziećmi chyba wcześniej nie miałam takiej osoby na śmierć i życie wyczerpane zasoby energii powrót wymaga kilku długich chwil zanim znów spojrzę w lustro a najbardziej czasem tych kilka najbliższych osób zabija być tak dobrze twarzą w twarz

ciekawie ujęta dwuznaczeniowość zdania "lew na dywanie" ładne półwyjasnienie w drugiej, trzecia rozbraja poduchą :)) Cieszę się, że ujęło. Moje życie często jest ujmujące:) Pozdrawiam, Penelope

To Tata Król Lew:)

Chyba jednak wolę swojego króla lwa :) Pozdrawiam, Penelope

lew na dywanie w głośnych pomrukach burzy grzywiasta poducha

A jednak, dziękuję za ten komentarz:) Na pewno ten wiersz ma związek z czymś i coś z pewnością przełożyło się na ten wiersz, ale trudno mi odpowiedzieć, bo po prostu nie wiem, o co pytasz. Czy my się znamy? I czy pomimo to, że ze mną nie gadasz, mogę tu publikować? Czy to jest forum prywatne? Pozdrawiam, Penelope

wielu to przeżyło może Ty też jak w bajce o kotku i mleczku dwie płaszczyzny czasem ze sobą wzajem i przy okazji na zewnątrz tam gdzie nie jestem a dyskryminacja dotyka nie tylko mnie są inni piękniejsi mądrzejsi bardziej błyskotliwi jeszcze mocniej osobno żyję pełnią kiedy krzyczę i kiedy milczę nie tylko w łóżku jedna słabość zatrzymywała mnie dotąd czasem wciąż dławi pod rozkazami

w głębi wiecznie słoneczne zmyślenie