Mirosław_Niewierszyn

Mnie akurat łamie w kościach. A tekst, nie do rozszyfrowania.

Tragiczno-komiczny tekst, ale jakś prawdę ma w sobie ukrytą.

Coś w tym jest.

Poprzedni był fajny, ten, dla mnie, nie do przegryzienia.

Szkoda, że tak mało tego Zakopanego w utworze. Pozdrawiam.

O, ho, ho! Klasyka!

Gdyby nie ten krzyk, tzn. wielgie litery, to może byłby nawet niezły.

Pani Kaliope przyzwyczaiła nas do tego, że ciekawą treść można zamknąć w doskonałej formie. Ten utwór jakby trochę odstaje od tej zasady, jednak myślę, że nie ma wątpliwości dlaczego wylądował w tym dziale.

Bo to całkiem sympatyczny tekst. Albo, zresztą, choroba wie.

W sumie, można tak powiedzieć. Dzięki.

Smutny, w moim odczuciu.

[center] z lekką zadyszką o matko złoty metalik na twoich piersiach dlaczego dajesz mi taki ciężar ponad siły modlę się żebym z próżności nie wzywał na daremno Twojego imienia ciągle rozrywany między tu i teraz a tam i zawsze w zgodzie i wbrew sobie nieustannie truchtam do Ciebie z lekką zadyszką [/center]

Jeśli polski, to może być.

Tutaj, to ja też czuję się zagubiony. Chyba trochę się to przekombinowało Autorowi.

Widzę, że nie tylko moim tekstom tutaj się nie wiedzie, a to, w moim odczuciu jest bardzo dobry wiersz. Doskonale odmalowany obraz nizinnego krajobrazu. Pozdrawiam.

Chociaż na pewno to nie jest sonet, to trudno się nie uśmiechnąć nad czymś takim. Pozdrawiam.

Jedyna sprawiedliwa, jak mawiają niektórzy. A wiersz jako fotografia bieżącego miesiąca, nawet niezły.

Nieco filozoficznie. Nawet mi się podoba.

Nawet całkiem fajna mini. Tylko te znaki trochę mi namieszały, proponowałbym bez nich.

To bardzo smutne, gdy miłość umiera. Mówiąc szczerze, to nie zaryzykowałbym twierdzenia, że "obaj jesteśmy zadowoleni z milczenia", ale przecież, to nie mój wiersz.

Seksistowski kawałek, ale chociaż zabawny.

Muszę przyznać, że gdyby to zostało pociągnięte jeszcze kilka linijek, to z pewnością zasnąłbym przy czytaniu, a tak to nie wiem, ale chyba nawet zabawne to jest, chociaż chyba nie miało być. Ech, piszę jak potłuczony... Wiersz o cichym wielbicielu, jeśli dobrze zrozumiałem.

Dosyć bliski mi klimat, ciekawie namalowane obrazy. Z przyjemnością przeczytałem.

Temat ciągle aktualny. A tu link do starego kawałka kabaretu OTTO: http://www.youtube.com/watch?v=o7jGIoLDrZM Podobny klimat.

Mnie bardziej interesuje nie tyle jak, ile o czym ludzie piszą, a temat, który poruszyłeś jest przykry, smutny i, niestety, coraz powszechniejszy. I to prawda, że nasze przeżycia/życiowe doświadczenia, przenosimy na potomnych. Dla mnie to dobry wiersz, podszyty pewną, zapewne osobistą, autorefleksją.