M_Patriota

Myślę, że wcale nie, bo jaki mężczyzna by chciał otrzymać tyle dobroci od niewiasty. Pozdrawiam

Obdaruj mnie słońcem, Kiedy będzie mi zimno. Obdaruj mnie cieniem, Kiedy będzie upał. Obdaruj mnie miłością, Kiedy będę Jej pragnął. Obdaruj mnie snem, Kiedy nie będę mógł zasnąć. Obdaruj mnie spokojem, Kiedy będę podenerwowany. Obdaruj mnie wstrzemięźliwością, Kiedy będę niecierpliwy. Obdaruj mnie tęsknotą, Jeśli bym zapomniał tęsknić. Obdaruj mnie zdrowiem, Kiedy zdrowie zacznie mi szwankować. Obdaruj mnie radością, Kiedy radości mi zabraknie. Obdaruj mnie życzliwością, Gdyby z dnia na dzień jej by mi zabrakło. Obdaruj mnie natchnieniem, Jeśli ze mnie natchnienie ujdzie. Obdaruj mnie cierpliwością, Gdy w przyszłości jej zabraknie. Po Dniu Kobiet żonie Barbarze

Szkoda, wielka szkoda... Ale cóż, żyć trzeba dalej... Też serdecznie pozdrawiam.

Czuje i to mocno...

Witaj Staszku! Zmieniłem po Twojemu: Krzyczeć napotkanemu, Miłuję Ciebie! Tak będzie bardziej wierszowo. A w innych miejscach, jeśli nie wskazałeś, to sam od siebie nie wiem gdzie zmienić? Serdecznie pozdrawiam. Dzięki

Taka piękna byłaś, Tyle mi dobroci dałaś. Patrząc na mnie - Tak miło i łagodnie uśmiechałaś. Szczęśliwy byłem i spełniony - Czułem się tak jak czuje się zakochany. Czułem się poetą - Natchniony do poezji byłem... Tutaj, gdzie serce i dusza - Tak lekko mi było, Jakobym przeistoczył się w Anioła. Romantyka tańczyła we mnie... W zamyśle ze szczęścia Chciałem biec przed siebie, Krzyczeć napotkanemu, Miłuję Ciebie! Wstydu żadnego nie znałem. Świat był taki piękny, A ja jak nigdy tak mocno szczęśliwy... https://www.youtube.com/watch?v=QVZS5-xKsXM Barbarze na Dzień Kobiet

Kiedy nastał zmrok, a do lasu tylko krok, jaka smutna szkoda, że los ręki mi nie poda, żeby iść tam. Za to podał pióro, mówiąc: napisz wiersz! Przecież o zmroku w lesie tak smutno i ponuro jest. Gdzież, ty chcesz się wybrać, gdzież? II Nic nie ma złego, co by na dobre nie wyszło Nie śpieszno mi donikąd, nic mnie nie goni znikąd. Czasu mam tyle co życia, tylko wielka szkoda, że błędy są nie do zmycia. No cóż, Bóg kocha tych, którzy potrafią cierpieć i co umieją przyjąć cierpienie, jak ślepiec ciemność. Choroby mamy różne, cierpimy jednako. Bóg nic nie wyznacza na próżno, sam widzisz, że mianował mnie poetą jako. Sierpień 2011 rok. Podlasie

Kiedyś to czytałem. Pozdrawiam.

Posiadam stos wierszy, a ileż w tym stosie: b ó l u, c i e r p i e n i a, ż a l u i przekleństw. A ileż pociech, miłości, tęsknot, wstydu, zuchwałości, poniżania siebie, wywyższania, żeby tylko przetrwać. A ileż niespełnionych marzeń, spełnionych marzeń, radości, czułości dziennych i nocnych, świtów i mroków. A ileż wschodów, zachodów smutnych i miłych, burz gniewnych i grzmotnych, dróg oddalających i powrotnych. A ileż min ponurych, pokory, chichotów wesołych i smutnych, natchnień, wzruszeń, podniet, emocji, przeżyć, klęsk i porażek. Co wszystko wierszami się stało...

Rozumiem i zgadzam się z tym, co doradzasz w poprawie wiersza czy wierszy. Zawsze, czy często w wierszu treść nie zagra tak, jak by sobie życzyli, czy jak powinien wiersz brzmieć[?] Co do myślenia, to myślę bardzo pozytywnie i uważam, że dzięki tej pozytywności nadal żyję i jak na moją sytuację to jeszcze sobie nieźle radzę. Jeśli pochodzisz z Kresów i już bez różnicy, czy z Lwowskich, czy z Wileńskich, to jesteś moim ziomkiem, bez względu, czy się urodziłeś na Kresach, czy już na Górnym Śląsku. A Podlasie odwiedzaj jak najbardziej, dużo za te parę lat się zmieniło! Białystok remontuje drogi, buduje dwupasmówkę z Białegostoku na Warszawę. A i u krewnych może dużo się zmieniło na lepsze? Życzę miłego pobytu na Ziemi Podlaskiej. Co do wiersza, to może będzie lepiej tak w pierwszym wersie? A reszta bez zmian. Budząc się razem z ptaszętami, Świtanie dnia jest narodzeniem nowego życia. I że się dzisiaj słońce zejdzie po raz który, Wstając znowu, będzie się miało coś do zdobycia. Pozdrawiam serdecznie z Podlasia

Witaj Roklin! Ślicznie dziękuję za wyróżnienie wiersza. A co do pierwszego wersu, to oczywiście, że dałoby się to poprawić, czyli zmienić, żeby to, jak nazwałeś: "nie zgrzytało z resztą". Ale myśl moja w tym wierszu tak się rozpoczynała, i faktycznie tak ze mną jest, że gdy kładę się do snu, przed snem cierpię fizycznie... A po nocy, budząc się: Świtanie dnia jest narodzeniem nowego życia. Myśląc o tym, że z nowym dniem mimo, że człowiek o jeden dzień jest starszym, będzie mieć nadzieję, że dzisiaj będzie lepiej? A wiąże się to z moim losem. Pozdrawiasz mnie ze Śląska, czym wielką przyjemność mi sprawiając. Otóż żyję na Podlasiu i z Podlasia pochodzę, ale na Śląsku mieszkałem 24 lata w Mysłowicach. Nie będę się rozpisywał, ale jeśli moje wiersze Ciebie ciekawią, a myślę na ten Twój wpis, że tak: "Ładny, barwny, obrazowy wiersz, jak to u Ciebie". To zapraszam Ciebie, bo może jeszcze tam nie byłeś, na moją stronę, wpisując na Google: WIERSZE Mietka Tam poznasz moją historię górnika, skąd i przez co rozpocząłem pisanie wierszy. Serdecznie pozdrawiam z pięknego zimowego Podlasia, a dokładniej z otuliny Puszczy Knyszyńskiej. Mietko Patriota

Budząc się razem z ptaszętami, Świtanie dnia jest narodzeniem nowego życia. I że dzisiaj słońce zejdzie po raz który, Wstając znowu, będzie się miało coś do zdobycia. Już w świetle dnia zewsząd słyszę głosy Chciane i te zarazem niechciane. Wybieram te, które rodzą natchnioną poezję - Żeby było zapamiętane i w wierszu zapisane. Brzozy, sosny, świerki śpiewają wiatrem Cienie chowają się od słońca. Czas sekundnikiem życia zgodnie z rytmem serca, Aż z krwią po ciele krąży dola płonąca. Cichcem promienie słońca i cienie wkradają się do mieszkania, Okraszone piękną leśną zielenią. Ptasie śpiewy rozbrzmiewają ku dnia podboju, Aż w wierszu literki w srebrze i w złocie się mienią... Życie, rzekłbym, to jest dar Boży, Jeśli ma się wrodzone natchnione wierszowanie. Zanim nie ma się starczej demencji, [ co się na starość sroży ] W piórze szeleści i w słowie dźwięczy wierszowe śpiewanie... Październik 2012 rok. Podlasie

Miło mi, Agnieszko. Pozdrawiam

Mądre i życiowe!

I w tym czasie piękne słówko szepnąć do ucha. - Miej, Kochana zawsze zdrówko, i niech Cię do życia niesie otucha. Pozdrawia Mietko

Dziękuje Stanisławie. Serdecznie pozdrawiam.

Lubię, jak kobieta ma to i owo, wtedy zatopić wzrok jest w co. Prócz wzroku, można dołożyć słowo i pocałować w lico. I w tym czasie piękne słówko szepnąć do ucha. - Miej, kochana zawsze zdrówko i niech Cię do życia niesie otucha. Za pięknem dalej i dalej na które mam kierować wzrok... Poczynić, co powinien zuchwalej, wejść w ten erotyczny krok. A potem całować Cię cały czas i pieścić to i owo... Aż minie ochota w nas, wtedy już i zagaśnie słowo.

Dzięki. Poprawię na "tyka". Pozdrawiam.

Ziemio moich przodków, polnych dróg, już niepraktykowanych ścieżek, łąk zasianych i Bożych, pól ornych - zielonych, srebrnych i złotych, nie mam z tobą, ziemio, fizycznego kontaktu. https://picasaweb.google.com/103276734392610294633/101MSDCF04?authkey=Gv1sRgCODpgPH7nYqsbQ#slideshow/5474569892596552402 https://picasaweb.google.com/103276734392610294633/DropBox?authkey=Gv1sRgCP_OxOzYhvL2mQE#slideshow/5838977995312681666 Jesteś tak blisko i tak daleko, jak niebo. Dzisiaj w wspomnieniu, piękne jest nawet rżysko, które jest mi jak sen potrzebą... Lesie, ty mój, lesie, https://picasaweb.google.com/103276734392610294633/DropBox?authkey=Gv1sRgCP_OxOzYhvL2mQE#slideshow/5838975776050220546 z moich pięknych chłopięcych lat. Dzisiaj pustką po tobie się niesie, gdy już nie przychodzi dzieci chłopski kwiat. Wiosko, ty moja, wiosko, https://picasaweb.google.com/103276734392610294633/101MSDCF05?authkey=Gv1sRgCLHQ8s6n9N_YMw#slideshow/5705369276550722546 pustej i smutnej ulicy. Jak było, już nigdy nie będzie tak swojsko tu, tam, i w całej okolicy. Domy opustoszałe, a w nich jedynie zgarbiona sędziwość jak wiek, czekając na wejście do Niebieskich Bram - i tak się skończy wiejski życia bieg. W sercu moim przerażenie i strach, bo przecież stąd moja metryka. I na nic to żałosne spojrzenie, gdy zegar czasu tyka i tyka, aż sprężyna pęknie i zrobi się krach! Pisałem, dnia 24-01-2013 rok. Podlasie Podlasiu i nie tylko

Dziękuję serdecznie, Sylwestrze.

Witaj! Nic. Po prostu natchnienie... Pozdrawiam Mietko

Nie drocz się ze mną, poezjo, Ja nie jestem pra pra pra wnukiem Mickiewicza. Jestem tylko losu sierotą, Co nade mną stoi między Litwą, Białorusią, a Podlasiem pogranicza.

Alunie - Zostawiłem dwa wiersze, jak doradziłaś. A że odbiera niesamowicie, Emanuel Wójcik, to mnie bardzo cieszy. I jeśli jest OK, tym bardziej. Dzięki. Zaczynacie mnie lubić...[?] Serdecznie pozdrawiam. Emanuelowi Wójcik - To, że wiersz przeinaczyłeś, to bardzo dobrze, bo jest bardziej poetycko dojrzały. I z tego się cieszę. A tym bardziej, że mój wiersz Ci się spodobał. Ja wcale nie gniewam się, że ktoś mój wiersz poprawia, wręcz przeciwnie - uczy mnie dojrzałego stylu poezji, skrótu myślowego, a i nie znaczy, że mniej zrozumiałego, tylko profesjonalnego. Mam dystans do siebie, nawet paniczy wstyd, jeśli gdyby ktoś wyśmiewał się z mojej twórczości. Teraz już rozumiem, że wiersz przez kogoś poprawiony, dalej jest moim wierszem. Zatem nic mi nie pozostaje jak tylko wielce podziękować Wam wszystkim. Serdecznie pozdrawiam. Annie Para - Teraz już rozumiem, że poprawione wiersze dalej są wierszami moimi. Zatem tylko się cieszyć i dziękować Wam, że moje wiersze Was ciekawią. Dziękuję Tobie Anno Para, że nabrałaś do mnie wiarygodności i chce Ci się pomagać mi w stylu poezji. Jestem tylko prostym człowiekiem i inaczej widziałem i rozumiałem sens wierszy, rzeczywistość w nich, styl, a tym bardziej trudniej jest ułożyć wiersz, który by miał wszystko na miejscu z wirtuozją poezji. I to nie jest usprawiedliwianie się, a rzeczywisty fakt. Pozdrawiam serdecznie Ciebie Anno i wszystkich czytających moje wiersze. Mietko Patriota

Oj, boli boli! A jak mało kto to wie i czuje na własnym doświadczeniu jak ja. Z pewnością masz rację. Ale sam nie wiem, bo wtedy ten wiersz już nie będzie moim wierszem. Może zostawię mój i poprawiony. Dzięki i serdecznie pozdrawiam.

Natalii Urna - Dzięki za te słowa. Dla mnie są miłe i natchnione. Pozdrawiam również serdecznie. Natalii Kruk - Zgadzam się z tym, że wiersz wyszedł prosto po mojemu. "W miejsca powtórzeń.. za namową.. użyłabym jakichś innych słów, które połączyłyby natchnienie, serce i emocje." Tak wyszło, jak wyszło. Poprawki zawsze dodają lepszego uroku wierszowi i nauki. Dzięki i pozdrawiam serdecznie. Emanuelowi Wójcik - "Za namową serca emocji i weny ubrany w tęsknotę do łąk i zieleni Pójdę tam gdzie lasy gdzie sosny, gdzie rzeka za tym, co mi bliskie umrzeć jak poeta.." O kurcze, poprawiony wiersz przez Ciebie, coś pięknego. Tylko teraz nie wiem, czy po Twojej rekonstrukcji mam prawo poprawić wiersz będący jako mój? Dzięki. Pozdrawiam z pięknie zimowego Podlasia. Choć zimy nie lubię z przyczyn fizycznych, ale Ty mam nadzieję, że tak.