Kobra

To jeszcze ja - Kobra skalpel :-) bardzo chciałbym cofnąć się w tył pogrzebać w kuferkach pamięci by czerpać w chwili zwątpienia ale ona przepełniona złością - nie użyję jako znieczulenia bardzo chciałbym żyć chwilą cieszyć się biegać skakać z radości śmiać głośniej i głośniej z każdą godziną ale ona - odcieniem szarości żyłem przyszłością – mgnienie oka ale straciła już sens – oczy wyblakły od patrzenia zmienił obraz kipiącej radością w pusty koszmar śniący się po nocach 1. Zapis nie! w formie choinki, tylko do prawej proszę, bo oczopląsu się nabawię. 2. Metafory, metafory – niedopowiedzenia proszę. Nie chcę mieć "kawa na ławę". 3. Kiedyś pewien poeta mi rzekł: kiedy chcesz napisać wiersz, usiądź, wejdź w siebie, posłuchaj i zapisz istotę tego co chcesz powiedzieć. Chodzi o to, by wiersza nie przegadać. I czytaj dużo poezji! Pytaj. Pisz. I dawaj na forum z pokorą przyjmując naukę. Pisanie wierszy, to też przymierzanie, krojenie itd. :-) praca - jak u krawca.

Jest realizm i porusza. Puenta bardzo dobra.

Zdecydowanie "choinkę źle się czyta" :-( Czy tak nie lepiej? ;-) Wiersz zaciekawia. Ciemność, która ogarnęła przestrzeń zakorzenioną w twoim umyśle, rozlała się wśród szczątków emocji, których się pozbyłeś. Pozbyłeś się ich, by wciąż posiadać te beznamiętne, kryształowe oczy. Nienawidzę cię i każdej cząstki twojej osobowości, zepsutej i niebezpiecznej. Nienawidzę cię szczerze. Szczerze modląc się każdego dnia, przeklinam dzień, w którym cię stworzyłem. Stworzyłem twoją postać wyglądającą jak pierwszy płomień rozpalonego ogniska. Powstałeś w złym świecie - zbyt prawdziwym, żebyś się spełnił. Zostałeś pożarty przez ten świat. Zniszczył cię, zmusił do pozbycia się uczuć, którymi zostałeś obdarzony. Karmisz się cierpieniem innych ludzi, z których pozostają szczątki wspomnień ich bliskich. Nie uronisz łzy, patrząc konającym prosto w oczy, które tracą blask, stają się beznamiętne, kryształowe.

lusterka wyleciały z lustrzanek pomiędzy fotografie Chyba faktycznie lepiej brzmi - jak dla mnie.

A gdyby było :-): zdjęcia wyleciały z lustrzanek pomiędzy lusterka

Fajne :-)

Depresyjnie?

Klimatycznie :-)

Ja mam podobnie.

Bardzo mi się spodobał :-) od początku do końca, a koniec najbardziej ;-)

Prawie codziennie łażę ze swoim "hasiorem" :-) Pozdrawiam ciepło :-)

Nooo bywa i tak :-)

Ładnie :-)

Nieźle ;-)

:-( smuto :-( ale to odcienie życia.

Wiersz ładny Mario :-) Jak zwykle u Ciebie łagodnie i nostalgicznie.

Mnie też się to zdarza :-) dodam i potem zaraz out :-) Bo coś mi się nie "uwidzi", a przecież jest edycja :-)

Początek tak sobie czytam, a reszty nie zmieniam :-): religijni modlą się lamentują chcąc przeniknąć drugą stronę ale oczy jeszcze we mgle łez uczeni cali w analizach wszystkich ziarenek piasku politycy zawsze silni do przodu dawno utknęli w betonie

Dla mnie jeszcze do dopracowania. Jest myśl. Przegadana.

To jest bardzo dobry wiersz :-)

Pięknie.

"życie jest staroświeckie zmurszałe skrzypi" ładnie :-)

:-)) no ba! A tak serio siedzę przy kompie i jak coś się pojawia to mi tu dzyń dzyń robi, wiec zaglądam, czytam i sercuje :-) jeśli podoba się! A podoba się! Tak, sentymentalnie.

Bardzo ciekawie i zajmująco, od początku do końca :-)

:-* :-* bo mnie mistipic12 tak zirytował pisaniem na priv, że aż groźna w nicku musiałam się stać !!! :-D i teraz będę syczeć na wszelkie próby atakowania! Ale łagodna ta Koberka dla dobrych ludzi! A wiersz cieplutki i w nowatorski sposób myśl ukazana. A puenta... moja róża.... jakbym Małego Księcia słyszała. :-))