Kaliope_X.

WiJa, czuję się zaszczycona! Sprawiłeś mi radość, której wypowiedzieć nie sposób. Twój wiersz, jest tym właśnie, w słowach tak czystych, jak myśli niedzisiejsze z puentą pośród mglistych tylko, strof Poetów wszelkich - lecz ona nie zgaśnie! Uśmiech ślę... :) Z pozdrowieniami, Kinga.

:)))) no to mam powód do uśmiechu od samego rana :) Pozdrawiam, Kinga.

to jest piękne!!!!! Zgadzam się - piękne, choć smutne, przez tą przysięgę i samotność... Ładnie oddany nastrój. Pozdrawiam, K. W.

Słysząc, broni dawnej ciszy jednak pragnie teraz cienia w silnym duchu, kropli świeżej tęskni swego Szczęścia, ziemia Nie zaginie, kto w niej ukrył za marzeniem jeszcze drogim - czego nie śmie teraz zgubić Więc spojrzenia nie jednego szuka ze spokojem każde w jej melodię obleczone samo, dawno nawrócone Tu poczuje kiedy zgasną nieprzychylne myśli których snów potrzeba wołać? nim jeden się ziści Gdzie odkryjesz swe pragnienia przezroczystą nocą gdzie oddycha jedna ziemia poruszona wieczną mocą Tam bez końca, bez początku płynie na swych skrzydłach Sokół tyleż tęskniąc serca ziemi ile jej odnajdzie wokół w ciszy.

Teraz Pana rozumiem. Proszę mi wobec tego wybaczyć wcześniejsze słowa. Trudno jednak czasami nie posługiwać się tymi abstrakcjonistycznymi zwrotami - jakkolwiek by one nie brzmiały, ponad swoją wyrazistością innymi zastąpić ciężko. A i tak nieraz efekt o banał trąca, skoro tak Pan odczytał. Lepiej nie potrafię - dziękuję za sugestię. Dziękuję, że Pan napisał - z pełną odpowiedzialnością za te słowa :))) Pozdrawiam, in-humility.

Witam, Pan nawet w pokornej prośbie abstrakcji się dopatruje. Odpowiem banalnie - lepiej nie potrafię. Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam.

Martin, zbudzić się bez otwartych ran. Zgadzam się, że ślady tego, co minione, dodają nam jeszcze większej siły i pokory. Dziękuję i pozdrawiam, Kinga.

Janino, pewnie masz rację, że ryzykujemy. Ufność jednak polega na tym, że tego ryzyka nie bierze się pod uwagę... A później, czasem, gdy ktoś zawiedzie... krwawisz samotnie gdzieś, pod słońca zachodem, zanim rana się zabliźni. Dlatego dobrze, że po nocy zawsze wstaje dzień. Dzięki Bogu :) Pozdrawiam równie, Kinga.

Boże dopomóż zbudzić się bez ran przeszłości By komuś móc zaufać i prawdę codzienności pokochać znów.

Tak! Całkowicie się z Tobą zgadzam. Być TYLKO (w pokornym tego słowa znaczeniu) człowiekiem i nade wszystko być AŻ człowiekiem, co powinno być oczywiste, ale taką oczywistością nie zawsze się okazuje. Żeby ludzie - ludziom potrafili swoim (wyuczonym) humanizmem Dobroć okazywać. Refleksje nad życiem człowieka, nad jego (ludzką) kulturą, są niewyczerpane. Nie może być inaczej. Wszak wciąż jak lawa, żywa, gorąca, energiczna - tak i człowiek wypełnia swoje tworzycielskie dzieło, jakie ma do spełnienia, będąc w ciągłym ruchu. Więc i pisać o człowieku można wciąż i na nowo - niby to samo, a jednak w słowach inaczej brzmiących. Reasumując: Nie przestać być Człowiekiem - oto zadanie, które stawia przed nami humanizm. W Piśmie Świętym czytamy "Jam rzekł: Bogami jesteście...". Jak wielkie w tym zdaniu tkwi wezwanie do pokory! Jak bardzo jednocześnie człowiek powinien czuć się zobowiązany. Każdy człowiek jest przez to powołany do Boskości, bo każdy nosi w sobie dobro, szczęście i miłość. Trzeba tylko zawsze potrafić zauważyć Osobę, dostrzec w niej wielką duszę, która ze stanu wiekuiście dziecinnego wyciąga do nas rękę i jak Mały Książę na pustyni, pragnie oswoić to, co najważniejsze - wartości. Potrzeba nam dochodzić nieustannie do Similitudo Dei (Bożego podobieństwa), aby... aby potop (głupoty, cynizmu, nienawiści itp.) nie zgładził z powierzchni Ziemi ludzi. Przecież wciąż zajmujemy na niej tak mało miejsca... Pozdrawiam, Kinga.

Judyt, pożyczaj i więcej, jeśli taka potrzeba - dla mnie to tylko radość, że choć malutki mam udział w powstaniu Twojego wiersza. Podoba mi się :) Serdecznie, Kinga.

Judyt... www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?pid=913858#913858 Dziękuję za odwiedziny i czytanie :) Pozdrawiam serdecznie, Kinga. ojej...tosz to piękna cudnowa refleksja...to mnie zaskoczyłaś Kingo Nie wiem co powiedzieć. O tych marzeniach...skąd to uchwyciłaś? To ja dziękuję za piękny wiersz.... Mm miło w sercu, zwłaszcza taka niespodzianka! Marzenia oj te marzenia, zabiorę sobie do ulubionych (: aj..to temat na długie jesienne a niedługo zimowe rozmyślania, chociaż i do realizowania hmm.. J. serdecznie i wszystkiego dobrego, zapraszam do siebie jak coś powyklejam... Judyt, to mnie jest teraz niezwykle miło, czytając Twoje słowa. O marzeniach wspomniałaś w swoim komentarzu i tym się przyczyniłaś do tego wiersza. Więc jestem Ci winna podziękowania :) Z przyjemnością przeczytam Twoje jesienno-zimowe rozmyślania! Pozdrawiam równie, Kinga.

Oddech mój wstrzymałeś wyznaniem nieznanym - poruszenie za serce chwyta zadziwienie tak lekko muzę opisałeś Zazdrośnie czytam w słowach rozmyte pragnienie głęboko jednak w duszy drzemie nadzieja, którą witam u siebie. Piękny Twój wiersz! Sama nie wiem dlaczego - tak mnie poruszył... A może wiem... Pozdrawiam, in-humility, K. W.

WiJa... www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=117266#dol to Twoje słowa poruszyły struny najczulsze. Dziękuję za czytanie moich wierszy. Dziękuję za komentarz, za przemyślenia. Sztuką jest żyć będąc sobą na przekór złu i doświadczeniom, które ranią. Może to brzmi prozaicznie, ale wówczas jedynie pióro posłusznym będzie... Uchronić w sobie dziecięcą wiarę, tak bardzo chcę... :) Pozdrawiam ciepło, Kinga.

Sięgnąć ponad marzenia gdy w słońcu blask prawdy się mieni dopomóc chwili westchnienia uniknąć słów gorzkich cieni Zająć serce wzruszeniem tańczyć z wiersza strofami Bogu, nie-boskim spełnieniem z myślą pomiędzy gwiazdami sobą być. (w odpowiedzi WiJa)

Judyt... www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?pid=913858#913858 Dziękuję za odwiedziny i czytanie :) Pozdrawiam serdecznie, Kinga.

bo z marzeń wyłania się świat którego zapomnieć nie mogę i mimo upływu lat znajduję powrotną drogę by jesień w wiośnie życia zatrzymać w dziecięcości i to, co nie do zdobycia zamknąć przed okiem wrogów wiecznie - tej - niewinności blasku. (w odpowiedzi Judyt)

Anno... fakt, inwersje! :) Ale to nie było zamierzone. Samo się wkradło niepostrzeżenie, w trakcie pisania. Cieszę się, że mimo tego spodobał Ci się wiersz. Pozdrawiam serdecznie, Kinga.

Stworzyłam sobie jesień jak z bajki, ze snu ją wyczarowałam wtapiając usta w słodkie wspomnienia o sklepach cynamonowych Listy w kopertach, w kwiaty przystrojonych wracają echem niesione od adresata, w którego imię barwy poranne wplecione Za dłoń utkaną z nieśmiałych marzeń porywa słowami swymi i dzieląc radość tęsknych wyobrażeń oczy me - czyni pięknymi Jak przy kominku ciepłym Jesiennik darując miejscem przy sobie Odpowie zimie czy to możliwe - dwa wschody słońca w jednej dobie?

poruszający Twój wiersz, Anno, każe na chwilę zapomnieć o tym, co przed nami, spojrzeć wstecz, zastanowić się, by bardziej świadomym, znów do przodu iść... Pozdrawiam :) Kinga.

gdzieś wciąż świat mój z wiersza się wyłania szepcząc strofami pastelowymi maluje horyzont dla słońca ubogiego które w promieniach gasi ciszę dnia tylko mojego gdzieś wciąż świat mój Twoim pozostaje szumią na wietrze dmuchawce białe jak pojedyncze obrazki z młodości którą w ramionach pozostawiłam pełnych wdzięczności gdzieś wciąż świat mój na nowo się rodzi w pamięci jutra zapisać chce myśli oby nie zginęły dla wspólnej drogi i ogień w kominku wspomnień rozpaliły nam jeszcze błogi... Sabre Wolfik - zainspirowałeś... :)

???????????

Gryfie, dziękuję serdecznie za odwiedziny i czytanie. Miło, że się podoba. No tak, jesień nastraja w specyficzny sposób, stąd ten wiersz... Co nie oznacza, że radość życia uleciała wraz ze spadającymi liśćmi :) Pozdrawiam, Kinga. To i ja się przedstawię... Janek. Jeszcze raz pozdrawiam. :) Janku, dobrej nocy!

Gryfie, dziękuję serdecznie za odwiedziny i czytanie. Miło, że się podoba. No tak, jesień nastraja w specyficzny sposób, stąd ten wiersz... Co nie oznacza, że radość życia uleciała wraz ze spadającymi liśćmi :) Pozdrawiam, Kinga.

Anno, dziękuję za Twoje cenne uwagi!!! Napisałaś o tym, z czego sama nie potrafiłam wybrnąć: boś jest jeno liche kwiecie. Chodziło mi o to, żeby słowo "bo" stanowiło łącznik i jakby wskazywało w następstwie przyczynę poprzednich słów. Mówiąc inaczej - bo jesteś tylko lichym kwiatem.... tak byłoby najprościej, ale nierytmicznie. Nie wpadłam na to, co Ty zaproponowałaś, a wydaje się przecież tak proste. Mimo, że bez łącznika, ale zachowany jest rytm i chyba wymowa wiersza nienaruszona. Zatem - poprawiam. Rzeczywiście, być może razi Czytelnika słownictwo. Jakąś pokutuję naleciałością z tęsknoty za dawnymi czasy ;)))) A tak na poważnie - nabawiłam się tej maniery czytając innych - mistrzów pióra. Ale mam świadomość, że powinnam się jej wyzbyć, choć nie jest łatwo. Jeszcze nad całością pomyślę. Dziękuję za czytanie i wskazówki. Pozdrawiam :) Kinga