Pielgrzym Ostatni

Aj jaki figlarny wierszyk, chociaż na koniec pachnący patriotyczną przekorą. Toż z tego można zrobić dwa wiersze, jakby się postarać - lekki erotyk raz o wielbicielce kulturystów, polityczną elegię dwa dla Prawdziwych Patriotów. Elu, no po tym wierszu czuję potrzebę rozejrzeć się w okolicy za siłownią... A tak technicznie, to bardzo zgrabny i powabny. Pozdrawiam

Gieniu, wybacz że dziś jestem w krytycznym nastroju... Mam trochę drobnych uwag, technicznych raczej, może się przydadzą a może nie. A gdyby tak "granacie" zastąpić "suficie"? To pierwsze jednak w moich uszach nie rymuje. Z kolei sufit bardziej banalny. Więc sam nie wiem, może to wina moich uszu. "zawrotu moja doznaje głowa" - unikamy jak ognia w takiej sytuacji "moja", jest to typowy wypełniacz do osiągnięcia rytmu i razi. Zamiast tego daj jakiś przymiotnik do "głowy". Podobnie "dzisiaj" w następnym wersie, nic nie znaczy - wypełniacz. Trzecia strofa jest dobra i koniec też lepszy niż początek, chociaż w przedostatniej rymy częstochowskie... Oczywiście to moja opinia. Pozdrawiam, Piotr

Aniu, będę marudził, ale bardzo subiektywnie... Myślę, że ogólnie wiersz jest niezły, ma wszystko czego ja potrzebuję od wiersza. Nie pasuje mi jednak wers "niewidoma, głucha, bez czucia", tzn. wiem co chciałaś wyrazić ale tymi słowami to tak się kłóci z dalszym ciągiem (czas kolorem, wiosny nowy zapach, ciepły dach itd.) - w trzecim wersie taka pustka, a w następnych feeria uczuć; a to wszystko jak rozumiem w tym samym czasie. Całe to czepialstwo tylko po to, żebyś spróbowała to ślepe zapatrzenie w adresata jakoś inaczej przekazać. Dalej podoba mi się niemy smutek parzący usta (chociaż patrz końcowy komentarz), i dalej też, mnie ta strofa nie przesładza... chociaż ten "ogród suszą nękany"... sam nie wiem, ale coś nie tak. W ostatniej strofie też pewne niuanse, brodzenie w strugach nie pasuje mi do klimatu, chociaż rozumiem, że wciąż chcesz się trzymać analogii to wody, suszy itd. Generalnie to będzie kiedyś pewnie piękny wiersz. Za kilka tygodni przeczytasz go i zmienisz wyraz czy dwa. Za kilka lat znowu przeczytasz i przekonstruujesz jedną strofę. I tak dalej. Wiele moich wierszy powstawało w ostatecznej postaci latami, a uwierz mi, zamieszczając je na tym forum jeszcze wprowadzałem korekty. Aha, na koniec jeszcze - ten wiersz jest o smutku, zastanów się czy użycie w nim dosłownie tego wyrazu (druga strofa) nie osłabia ładunku emocji dla czytającego. To tak trochę jakby pokazywać rozbrojoną bombę... Pozdrawiam, Piotr

Kochana, ależ nigdzie nie uciekamy, tak tutaj tylko dla jaj albo na gaj pielgrzymujemy. Z naszą płodnością potrzebujemy bezlimicia jak karp wigilijnego stołu :))

Za drzwiami burza niech rozszaleje, Błyski piorunów okna oślepią, W szczelinach wicher zawzięcie wyje, Strugi ulewy szyby oblepią. Zgasimy światło i na poduszkach Półnagie ciała tuląc do siebie, Złączymy iskry w palców opuszkach Strawienie duszom dając w potrzebie. Przy każdym grzmocie - dreszcze rozkoszy. Przy każdym błysku - przymknięte oczy. Z każdą o szybę uderzeń kroplą, Za każdym wichru groźnym poszumem, Wargi spierzchnięte i chciwe dotkną Smaków - przenieobjętych rozumem. Aż wreszcie okna wylecą z trzaskiem, Krzykiem rozkoszy wzlecimy w chmury, Żeby nasycić się słońca brzaskiem Tam, gdzie nie sięga wicher ponury.

Gieniu, cieszę się że Cię zainspirował mój pierwszy wiersz o dłoniach :)) Ładnie pociągnąłeś temat dalej. Pozdrawiam

Wpadłem z rewizytą i nie żałuję. Niezłe. Chociaż ja dla odmiany mam ochotę z PL wypić szklaneczkę whisky (niejedną), zamiast głaskać po głowie ... Pozdrawiam, Piotr

Szklana pogoda... czy ten wiersz jest o czymś więcej czy o deszczu? Bo właściwie składa się z samego klimatu... ładnie, ale we mnie poza wyświetlonym obrazem nic nie drgnęło... Pozdrawiam

Mam podobne odczucia jak Pan Biały - przeczytałem pierwsze strofy niemal obojętnie i na koniec zapadłem w zadumę. A przecież o to chodzi... :) Pozdrawiam, Piotr

Podoba mi się, ale dla mnie to tekst bardziej na piosenkę niż na wiersz z głęboką refleksją. Ja go czytam bardzo melodyjnie i mam przez to wrażenie, że PL nie do końca jest zagubiony, że trochę puszcza oko do czytelnika. Ot, jak można różnie odbierać... Pozdrawiam

Cezary, dziękuję za wizytę i komentarz, przyjmuję jako w sumie pozytywny. Pozdrawiam

Szkoda, ale dziękuję za próbę (x10) :))

inaczej bym połamał są wersy od czapy jak chociażby: Wietrzeje ilekroć Twoje, Twoich, tę chyba zbędne w finale i tak wiadomo o kogo idzie za dużo do poprawy by można nazwać wiersz dobrym pozdrawiam r Rafale, dziękuję za konkretne uwagi. Zacznę od końca: "Twoje", "Twoich" - PL zwraca się do konkretnej osoby, dlatego uważam że są tu na miejscu i przy tej konstrukcji bez nich byłoby ... nie po polsku i dziwnie. "tę" miało dodatkowo zaakcentować "obcą kobietę". Łamanie rzecz bardzo subiektywna, jednym się czyta lepiej siak innym wspak, myślę że tak jak jest nie jest źle. Nos - zgadzam się, powinien być z wielkiej litery, również co do tytułu uwaga słuszna. Pozdrawiam

Kochani, bardzo Wam dziękuję za wizytę i tym bardziej cieszę się, że wiersz trafia nawet jeśli ktoś ma różne ode mnie wspomnienia. Właśnie o to mi chodziło. Pozdrawiam, Piotr

A teraz tak trudno o dobrą pasztetową... "Nieodgadniona pasztetowa" , do tego udawana - całkiem mnie ubawiła; niemniej jest tu coś więcej. Ciekawe, a nawet intrygujące. Pozdrawiam, Piotr

Świetne, czuję się przygnieciony tą wizją, tak jest plastyczna, namacalna i syta emocjami. Pozdrawiam autorów i bardzo gratuluję, mam nadzieję że coś jeszcze ten tandem przyniesie...

Ukyte w szafie Życie Dogasa powoli A jednak szybciej niż pamięć Wietrzeje ilekroć Ktoś otworzy drzwi Czy można śmierć zwyciężyć nosem Twoje suknie szale i bluzki Ciepło Twoich rąk Ust i policzków Zapachem wdzierają się w moją pamięć Kiedy mijam tę obcą kobietę Mamo

Ania, Waldek, dziękuję za miłe komentarze i pozdrawiam

Na pewnej wysokości Pewne sprawy nie mają znaczenia W zawieszeniu przestrzeni Niektóre myśli stają się zbędne A także wiele ruchów Poza Podrygiwaniem stopy w rytm muzyki W dobie żelaznych ptaków Zachody słońca nie są już trendy Trendy jest gonić Słońce Przesuwając wskazówki zegarka Na koszt firmy Na kilkunastu metrach kwadratowych Jest parudziesięciu takich szczęśliwców jak ja Uwięzionych w klasie Business Płacących za tę rozkosz Z nie swojej kieszeni Sumy które uratowałyby niejedno życie Oczywiście każdy ma swoje powody I każdy jest najważniejszy Bo przecież firma daje pracę Tysiącom szczęśliwców I wyciska z nich akurat tyle potu Żeby zapłacić za bilet lotniczy

Ciepłe i miękkie dłonie Są małym zwierzątkiem Można je głaskać i pieścić Lub wtulić się jak w rozgrzaną pierzynę Ciepłe i miękkie dłonie Znaczą mniej więcej tyle Co rozszerzone źrenice i odemknięte wargi Lub głowa odrzucona w tył perlistym śmiechem Ciepłe i miękkie dłonie Chcą by ich dotykać By delikatnie zamknąć je w męskim uścisku I obiecać czułość do końca świata Uważaj pielgrzymie Na ciepłe i miękkie dłonie Jeśli ich dotkniesz A nie daj Boże przytulisz do policzka To właśnie jest koniec świata.

Elu i inni, Miejsca jest dosyć, więc w podzięce wszystkim, że zechcieli zatrzymać się opowiem krótką historię: Mężczyzna po przejściach i kobieta z przeszłością spotkali się półprzypadkiem na firmowej imprezie. Jego zauroczyły oczy ciemne lecz nieprzystępne oraz okrągła pupka, ją tajemnica nieszczęścia oraz ramiona jak świat szerokie. W tańcu spletli się namiętnie i zapomnieli o poprzednich żonach i kochankach, a z ciał całych to dłonie właśnie, a nie biodra, słowa czy spojrzenia, najlepiej zrozumiały się i najgoręcej dialog prowadziły. Ten rzeczywisty taniec stał się podstawą wiersza i moją jedną z pierwszych prób rzeczywiście nie całkiem udanych, ale bardzo ważnych do dzisiaj. Ponieważ dla ciekawskich, On zmienił swoje życie i zostawił przyszłość i inne takie, Ona zapomniała o przeszłości i żyli długo i szczęśliwie; choć stworzyli trzy śliczne nowe Światy to wciąż są najważniejsi dla siebie. To powiedział Pielgrzym , który już zna swoją ścieżkę, howgh :) PS. Wybaczcie więc, i Ty Elu, patos, banalne porażenia i słowa wzniosłe. Ja wiem, ale wtedy to była nędzna namiastka moich uczuć...

Fly, to jest odlotowe, będę to czytał jeszcze wiele razy. Pięknie zachowałaś ciągłość myśli, zamieniłaś w słowa; co tam się dzieje w Twojej głowie, aż strach nadążać za tym... Zapalę coś i jeszcze raz wsiądę w tę kolejkę linową...

Oj, one wręcz się gryzą :) Za to Proza powinna współpracować...

Kolosie... kolosalne tematy sobie wybierasz rzeczywiście. Lecz ten podałeś bez patosu jak w poprzednich wierszach (no może troszkę) i jest próba puenty budowanej od początku - jest lepiej. Pozdrawiam

Aniu, myślę że wiersz jest dobry, zgrabny, czytelny, rytmiczny - same plusy. Dla mnie tylko trochę mało emocji, jeśli to jest w jakimś głębszym kontekście, to ja go nie czytam, powinien on (kontekst) lub one (emocje) bardziej przebijać przez słowa; jeśli nie ma kontekstu - to taka tylko refleksja, niezbyt głęboka. Pomyśl też, czy coś by się stało dla treści i przekazu gdyby zabrać 3 i 4 wers? W moim odbiorze wiersz by zyskał. Za to bardzo mi się podoba 3 strofa. Pozdrawiam