Kolos94

Ten poemat to monument! Jestem pod wrażeniem twojego talentu. Trzymaj tak dalej :)

Nie mów mi coś o trudzie, o bólu istnienia tuląc swe miękkie oczy w twarde skał spojrzenia Wiem ponad wszystko i we wszystkim kim ty jesteś znam ciebie lepiej niż ty sam, twój ból i mękę Pomyśl, że jeszcze więcej...nie będziesz rozpaczał nawet w ciernistej godzinie dobro zaznaczał w sobie - jak oczywiste znamię człowieczeństwa w innych - jako przedsmak koniecznego męczeństwa Na koniec Trony, Zwierzchności i Panowania Synom wolności, prawdy, wiary i wytrwania

A takie "se", nie lubie wierszy z wulgaryzmami, w 99% przypadków można się bez nich spokojnie obejść

"Ciężko myśleć jest poecie, kiedy wenę ma straconą." Ha, skąd to znam...z autopsji oczywiście...ale pisać trzeba, czasem niejako wbrew sobie.

Ja nie jestem pielgrzymem, zamieszkałem dawno porzuciłem szałasy wędrowców odwiecznych Wolałem wybrać wygodnych pałaców bagno myśląc,że tam bardziej niż na trakcie bezpiecznym Więc idee umarły-kto w przepychu mieszka całymi dniami patrząc na "piękno" ogrodów Nie krzesać z siebie rozmyślania nie omieszka inaczej tułacz-on do myśli wciąż ma powód

burzą się narody swoją pychą samie siebie burzą buntem daremności śmiech gniewu jest im odpowiedzią końca knowania władzy zawsze swym ostrzem zwrócone w stronę Syjonu Prawych bo tam jest nadzieja Króla który w nas kruszy co niemocne który ich kruszy bo niemocni jak gliniane naczynia słabości najwyżsi stają się tak niczym przed wszystkim rzeczywiście przed Wyrokiem spisek ich gaśnie cień Panowania wypala ich aż do upadku przed obliczem Pana

Metaforycznie mistrzostwo, ale co do formy, to patrząc na układ wersów, myślałem sobie, że będzie więcej i dokładniej rymów, dlatego ich mała ilość mnie nieco zdegustowała. Niemniej co do treści, jak już napisałem - mistrzostwo. Pozdrawiam :)

Ee, wbrew całej współczesnej powierzchowności można z tego święta wydobyć bardzo pożyteczne i głębokie refleksje, czego gorąco życzę :)

To, co w całym wierszu - wyrażam ubolewanie z tego, jak współcześnie katedra jest traktowana.

Pulsują myśli przy zamkniętych zeszytach nie musząc zmieniać postaci, płyną wolne Biologia, matma, chemia, metafizyka wszystkie ja spaja zdrowy ponoć rozsądek I krzyczą nagle, kiedy przychodzi pisać buntują się mdłym zacięciem, stygną w umyśle jeszcze, nie aby zasychać na kartce zeszytu do przedmiotu "wszystko" To przykre, proste, dziwne, oczywiste pasywność rodzi swój najczulszy owoc Roni swe łzy błękitne, jakże czyste i pokazuje swój morderczy ogon I zaśnie razem z lampą i kruchym bytem Zostawiając tylko wspomnienia rozmyte

A może chodzi o to właśnie, żeby było dwuznacznie ? :)

Ktoś to uczynił - jest, nie ma, zabawa jak dziecka włącznikiem światła Zaniechał, podjął, wyrosła postawa zmiennościom czasów bratnia Żywioł właściwy sobie odnajduje w metamorfozach zawiłych Zburzenie skrzętnie wieki konstruuje ot tak, dla zabicia chwili

Ogromnie się cieszę, że krytyka przyjęta, to znaczy że postarasz się z niej pokornie wyciągnąć wnioski dla swojej dalszej twórczości, przynajmniej ja tak robię...nigdzie też nie sugerowałem ci abyś ten pseudowiersz kasowała bądź mi go tłumaczyła. Po prostu myślałem dotychczas, że to forum to miejsce na wiersze, po prostu wiersze, nie na pseudowiersze, podwiersze, przedwiersze, antywiersze...ale to, jak widać, źle myślałem.

Nie do końca zgadzam się z twoją oceną - gdzie w moim wierszu widzisz dobry pomysł i inicjatywę? Ja też się nie wypieram, że napisałem wiele wierszy, a ten należy w moim odczuciu to przeciętnych. Radzę się tak nie frustrować, bo nie ma powodu. Zacytuję w odpowiedzi twoje słowa: "Krytyka przyjęta. Nie podoba się, nie musi. Nie skasuję, bo sam to napisałem, więc najlepiej wiem jakie były moje intencje. Tłumaczyć już nie zamierzam..."

Inicjatywa+dobry pomysł+dobre wykonanie. Oczywiście to się tyczy wierszy stricte...można mieć inne upodobania, w pseudowierszach, subkulturach itp. Na ile jest to ambitne i wartościowe, to już sama sobie waćpannno odpowiedz.

[quote]O to chodziło! Miał być pseudowiersz - jest. A "kurwa" ma być tam, gdzie jest. Mam dosyć patetycznych wierszyków, nadmuchanych wierszy i sztucznych poematów! Ironizując ironicznie ironizuję! Cha cha! Ja też mam dosyć dziwaczenia poezji...a jeśli jesteś dumna z pseudotworów, to nie zazdroszczę. Acz sama inicjatywa...chociaż tyle się liczy. Tyle, że to za mało, siła za mało!

Rzeczywiście pseudowiersz!

Jaka nadzieja w młodości mego wieku którego początki sceptycznie oglądam? Jest się czym cieszyć? Kiedy mi krzyczą: "Ej, młody człowieku życie jest krótkie, a smierć jest pozorna. Po co ci wierzyć?" A jednak, nieśmiertelność jest młodości Świętość rozumu dobrze pojętego Wieczność i droga Robienie swego w mdłej rzeczywistości To takie zwykłe, wciąż: "Co w tym trudnego?" Radosna trwoga...

Rzeczywiście, lekko mroczny klimat w tym wierszu, nie do końca też zrozumiałem przesłanie, ale chyba jest dosyć pesymistyczne? Pzdr

Pierwszy romans historyczny w Polsce? Hmm...a Pan Wołodyjowski to co?

A ja tu trafiłem w dosyć oryginalny sposób, mianowicie przywiodła mnie tu przeglądarka stron internetowych nazywająca się tajemniczo "Google". Oczywiście wspomogłem ją wpisaniem pewnego interesującego mnie słowa ;)

kolejny rok kolejny dzień już przedtem powabny topielec omdlałych zegarów bez czasu wsiąka umysłem w dzień siwy wspomnienia staje się nie będąc teraz teraźniejszością obłęd najczęściej błędny próżnością

No warto warto, a nawet trzeba :) Pozdrawiam.

Przychodzisz na świat przez ludzi u-rządzony By się czymś trudnić i trudzisz Później poznajesz jak i czym jest skażony Gdy widzisz brudnych i sam się brudzisz Czym? Ej, nie pytaj...nie warto Lepiej oczyszczenia szukaj nie-w-sobie Choć różnie bywa, z tym nie idzie gładko Lecz taki już jest ten człowiek

tak po ludzku - nic mi nie wychodzi tak po ludzku - mógłbym już stąd schodzić to znaczy z Ziemi - powłoki ciernistej równie mi odległej co bliskiej tak po prostu - śmieją się dość często tak po prostu - myślą, że ma rację większość ale nie zawsze przecież tak jest więc mylą iluzję z faktem tak to wyszło - jestem tu i teraz tak to wyszło szlak sobie przecieram między ścieżkami w samym sobie których przysparza drugi człowiek