Kolos94

Dużo ciemności Po zmroku W pokoju Bez ścian Wiele ciemności W ludzkich sercach Czarnych Bez zmian

Kobierzec złotych liści usłał leśną ścieżkę Zatopił ją tą cudną jesienną urodą To wszystko okraszone jeszcze jest piękną pogodą I tworzy w sercu metafory pochwał wielkie One nie ujęte nigdy w całość w prostym słowie Tylko ich cząstka, niewielka, ale wspaniała Bo słowo – rzecz żywa, to istota doskonała Tym mocniej gdy jest ono hartowane w wiersza ogień Dziś patrzę właśnie na tę złotą polską jesień Na lasy pobliskie, na rodzime krajobrazy Co w listopadzie ich barwy jako obrazy Uniosłych marzeń, które miły powiew niesie