Ela_Ale

Bardzo cenię sobie Twoje, Marku, podejście do sprawy. Świecisz niczym latarnia morska na wzburzonym, pofalowanym morzu emocji. Jakże niepotrzebnie złych i chorobotwórczych. Poza tym: wcale nie jest prawdą, że Twoje wiersze odstają od innych tutaj. Wiele jest rymowanych, a pięknych. Ten powyżej WCALE nie jest do skreślenia. Anna to surowy, ale szalenie przyjazny i chętny do pomocy krytyk i warto od niej ściągać. Sama to robię i czasem coś mi wyjdzie nienajgorszego. Pozdrawiam serdecznie i tak trzymaj. Elka.

Popatrz! A mnie wydawało się, że te gry aż "buchają" z tekstu! Może dlatego, że w mojej głowie są silnie usadowione! A wierszyk dla draki jest, prawda i cieszę się, że śmiech prowokuje. A cisza...Myślę, myślę i mam! Cisze bywają różne. Są i bardzo groźne i pełne lęku. Ta moja jest spokojna, bo czasem bywa cicho, a jednak bardzo niespokojnie w domu pełnym ludzi. Poniedziałki przynoszą dolce far niente. Pozdrawiam. Elka.

Aniu, przecież ja nie pójdę twoją drogą, dlatego nie potrzebuję wytycznych aby pójść, bo mam swoje drogowskazy, ale jeśli pierwsza strofa, czyli dokładnie ta: "tylko mi powiedz, że będziesz wciąż ze mną, kiedy wyłączą się światła i dzwonki, kiedy się zmęczą podniebne skowronki, krety, strudzone harówką, podziemne." trzyma przy końcówce rym; to ten słoń który przydepnął mi ucho jest mrówką, ja jestem słoniem, a pterodaktyle latają po niebie, doprawdy. TRZYMA. Zresztą ładny, niebanalny, niegramatyczny. E.

Czy jest to wierszyk o "męce tworzenia"? Czyjej? Niejasna sprawa i strasznie melodramatycznie. Pozdrawiam. E.

Bolesławie, jesteś osobą, która działa jak oliwa na wezbrane fale. Na forum trwa bitwa morska (forum dyskusyjne, ale nie tylko), a Ty, jak zwykle, łagodzisz obyczaje. Na pewno mój wierszyk ma wady. Na bank. Wiem chyba, jakie. Tylko, że wolę napisać następną próbę niż poprawiać. Z lenistwa. :))) Dzięki za niekonwencjonalne komentarze, które nie są nigdy zbywaniem autorów. Serdeczności. Elka.

Napisałeś pouczający pamflecik. Prawda jest w nim. Rozpocząłeś "na biało", potem zacząłeś rymować. "Boimy się w rozum wiary" - nie zrozumiałam... Napisałabym to bez rymów, przekaz byłby bardziej jasny. Teraz jest lekki bałaganik, ale wiem, znam Cię już! Lubisz to. Tylko wierszyk traci. Sens i urok. Uściski. Elka.

Zdaje mi się, że mówisz o wyborach życiowych. Takie egzystencjalne rozterki pod tytułem: a co będzie wtedy, kiedy...? Jak zwykle u Ciebie - szyfr, ale ten jest ciekawie barwny. Najlepsza zdaje mi się ostatnia strofa, a szczyty pykające obłokami to już mistrz. Pozdrawiam Szaradzistkę - jak zwykle rozgadana Elka.

świetliste wstążeczki łąk sypią gwiazdozbiorem świerszczy Syczy i świszcze ta strofa, a gwiazdozbiór pobrzmiewa mi patosem. Troszkę przeładowałeś wstęp, ale dwie ostanie strofy - cudko. Pozdrawiam. Elka.

Nadzieja ubrana w skórkę cytryny wciska się w klamkę. Ładne, z żalikiem głęboko pod poduszką. Serdeczności. Elka.

Ułożyłaś sobie własną baśń o skarbach przy tym wierszyku!? Przyjmuję Twoje opowiadanie jako komplement. Powstało coś nowego, niemęczącego, w Twojej wyobraźni wprawdzie tylko, ale i to się liczy. Dzięki, Oxywio. Pozdrawiam. Elka.

...a ten wierszyk? Tak totalnie? :))) Elka.

Trudno być ciągle na etacie "konstruktywnego krytyka" - prawda. To zajęcie bywa niewdzięczne. Zarazem - nie jestem zawodowym krytykiem, mało, nie jestem polonistą nawet, więc wobec samej siebie mam podejrzenia o grafomańskie komentarze. Łatwo narazić się na zarzut braku kompetencji, co bywa wykorzystywane w dyskusjach. Poezja to nie matematyka, niestety. Próbować ulepszać jednak warto. Samych siebie też. Pozdrawiam. E.

Jejku, gdzie jest TARA!!! Anno!!! Odpowiadam! ::: Tara siedzi w krzakach! Przed sekundą z Nią rozmawiałam. Prosiła, aby Cię wesprzeć w całej rozciągłości i my obie zobowiązujemy się: pod badziewiem piszemy, że badziewie. Tylko...to prawda - czasem nie ma minutki, a czasem to już się nie chce, albo ręcę opadnięte są.:((( Ale trwamy. Pozdrowienia. Elka.

Moje rymy ulubione, wyobraźnią podszyte. Co jakiś czas się wtrącam w Twoje okienko, aby zaznaczyć, że "przerwał, lecz róg trzymał...". Jak Ty robisz, że te rymy "abba" tak Ci idą gładko? Próbuję,... wychodzi, ale...banał. Uścisk. Elka. :))))

JUŻ! Czuwaj!

Poważnie???O matko! Oliwiarka? No fakt. To ja poprawię, dobra? Na Twoją odpowiedzialność. Ale przecież: oliwa czy olej to wsio ryba? Przynajmniej do smarowania jakiej mechaniki. Pewnie jednak ...nie. Coś kręcę. Już się domyślam, o co chodzi...! Dzięki, Dyźku. Dobrze, że czuwałeś! Ściskam Cię. Elka. :)))

Wierszyk jest słaby, a jego słabość potęguje brak samokrytycyzmu Autorki oraz opór przed przyjmowaniem konstruktywnej krytyki. Tu: od Anny Pary. To dobra poetka, radzę zaufać Jej uwagom i przyjrzeć się im. Poza wytkniętymi przez Nią błędami jest i następny. Bardzo niepoprawnie jest mówić i pisać: "W tym temacie". Co wolno czasem Prezydentowi, to szaremu literatowi nie uchodzi. Czytając odpowiedzi Pań na komentarze odniosłam wrażenie, iż z czytaniem prawdziwej literatury nie jest u Pań najlepiej. Język "polski", jakim się Panie posługują, jest nader ubogi, mało lotny i naszpikowany błędami i nieporadnością. Człowiekowi, który dużo czyta, taki tekst nie wyszedłby spod pióra. Spod klawisza także. Proponuję słowniki, poradniki językowe i .... CZYTANIE, CZYTANIE, CZYTANIE czegoś innego niż własne dzieła. Pozdrawiam. E.

"Drzewa u(za)mierają stojąc - dawne literackie wspomnienia. Dobre wiersze o wołającej naturze stawiają na nogi niejedno wątpiące już istnienie. Dobry wiersz. Uścisk. Elka.

Poniedziałki to dla niektórych wolność i swoboda i hulaj dusza do gier! Cała wataha wybyła z domu! Okropne, co? Serdeczność ślę. Elka.

Ta scenka jest naśmiewaniem się z samej siebie!:((( Absolutnie - zgoda co do germanizmu. Miał zabrzmieć łobuzersko. Oto baba siedzi w wolnych wyrwanych obowiązkom chwilach przy grach komp.!!! Zgroza, nie!!?? Nie wyszła ta kpina? Przymknij oko; uwaga trafna. A tę ciszę nawet trudno mi przerobić. Jakoś mnie nie razi. Uściski, dzięki. Elka.

Podpisuję się , Anno, pod tymi słowami. Jednocześnie chcę na szerszym forum przeprosić Popsutego za niezamierzoną niezręczność, której się chyba dopuściłam. Moje zamiary były dokładnie przeciwne. Awatar został użyty do opisu mojego skojarzenia w czasie czytania wiersza, a nie do postponowania jego Autora czy dzieła. Raz jeszcze proszę o wybaczenie Elka.

Nic dodać. Taka zmiana jest KONIECZNA. Pełna zgoda. Jest tylko jeden warunek dodatkowy. Ten apel jest skierowany do, (tak to wygląda) do bywalców odrobinę już otrzaskanych ze sprawą, czyli z Forum. Warto, aby autorzy- adresaci krytyki przystali na zaproponowane przez Ciebie, Anno, warunki. Przykład służący jako podpora: próbowałam tak kilkukrotnie. Ostatnia próba miała miejsce (zerknij, proszę) pod ostatnim tekstem M. Patrioty.I cóż się okazało po moim, wydawać by się mogło rzeczowym i spokojnym, komentarzu? Otóż okazało się, że i ja i Magda Tara nie jesteśmy prawdziwymi patriotkami, że niczego nie rozumiemy itd. Hamowałam złość i bunt. Chyba udało mi się ująć w karby agresję. Jednakże efekt okazał się li i jedynie opadnięciem moich rąk w poczuciu kompletnej bezradności. Poza takimi przypadkami rażą mnie, kto wie, czy nie bardziej, komentarze robiące wrażenie autoterapii ich autorów. Niby nie ma tam słów obraźliwych (z wyjątkami), a kapie nienajlepszymi emocjami, co świadczy jak najgorzej o tych, którzy je piszą. Anno, obawiam się, że są to groszki o mur. Ale ... kto nie próbuje, ten nie ma. I - cytując jednego z "fachowych" komentatorów - per astera ad astra! Oby się stało. Pozdrawiam. Elka. Dodatek: moje wierszyki są zwykłe, pisane dla zabawy, najczęściej dla żartu z samej siebie, czy przyjaciół, ale , jak mocno by ich nie krytykować, są jednak o parę stopni lepsze niźli te zamieszczane na początku pobytu na Forum. (Tak mniemam). Czyli: wszystkiego nauczyłam się od światlejszych ode mnie, miłych, rzeczowych komentatorów. Których pozdrawiam. E.

spokojnej ciszy nie przeszkadza ambulans na sygnale dwa psy w pretensjach do listonosza sąsiad ze zdezelowaną kosiarką nareszcie sama zupa gotowa okna czyste nie mogę znaleźć rustykalnego kluczyka i dwóch kółek zębatych do mechanizmu w piwnicy wreszcie jest wciśnięty w zagłębienie muru odkręciłam już wszystkie śrubki kółka się kręcą a nie działa wiem nie nasmarowałam oliwiarką przekładni teraz idzie w loszku ciemno nie mam pochodni ani zapalniczki wcisnęłam dwa zielone jeden żółty mam baterie za długo szukałam latarki skrzynia ze skarbem zapadła się pod ziemię try again jasne że tak mam 6 godzin i ani grosza przy duszy

"Skrzypieńszych" - konsekwentnie by było. Neologizmy są solą wiersza. Bardzo lubię. Fakt - ten wiersz troszkę inny niż te, do których przyzwyczaiłaś czytelnika, ale, nie chwaląc się, bez podpisu chyba też bym Cię poznała. Różne myśli przychodzą do głowy nagrzanej słońcem. Pozdrowienia morskie ślę. Elka.

Tak się zakręcił chaos w mgławicy, że nic nie rozumiem. Ale może o to chodziło? :)))Pozdrawiam. E.