Leszek_Nord

O rzeczach najważniejszych zwykle nie mówimy, omijamy je gładkimi słówkami. Tu jest bez owijania w bawełnę. Też mam takie uczucie, jabłko w gardle...Dobre. Pozdrawiam. Leszek

Cieszy mnie taka opinia. Dziękuję i pozdrawiam. Leszek

Być może...Pozdrawiam. Leszek

nie gonię za nią;). Dzięki za czytanie. Pozdrawiam. Leszek

zatrzepotały w niej ptaki spłoszonymi skrzydłami uniosły nad kurzem drogi kiedy podchodził coś mówił do niej pamięta barwę głosu fale ciepła dotyk dłoni na czole zapach zieleni rozgrzanej słońcem krótkie słowa jak zaklęcia znów była małą dziewczynką która słucha ojca nie ma wątpliwości co trzeba robić by nie upaść wie że prawda jest jak gołąb nad głową

Dzięki Nikodemie, masz rację. Pracuję nad większym cyklem wierszy. Ten rzeczywiście nie będzie jego najjaśniejszą gwiazdą. Pozdrawiam. Leszek

znakomita puenta! - stawia na nogi. Może rzeczywiście tak jest;) Pozdrawiam. Leszek

To jest Ranie dobre! Dzięki. Pozdrowienia. Leszek

Zostawiłbym jednak początek, w wersji skróconej. Oddalenie "jak lampa" od światła gubi sens porównania, bo przecież nie ma podobieństwa ubrania do lampy. Forma "wnętrze dłoni" jest naturalnie używaną i przyjmuje znaczenie liczby mnogiej; wnętrza brzmią obco i nienaturalnie. Oczywiście - Autor ma zawsze rację! Sympatyczna pieśń, połączenie bukoliki ze spowiedzią zbłąkanego wędrowca (albo i nawet syna marnotrawnego). pozdrawiam Dzięki bezecie za uporządkowanie. Tchnąłeś we mnie nadzieję, że nie wszystko stracone. Lampa i ubrania - kojarzyło mi się z prześwitującym abażurem, pewnie też z kobietą w halce;) Wskazówki wykorzystam. Pozdrawiam. Leszek

serdecznie się uśmiałem i smaku nabrałem;)Pozdrawiam. Leszek

Podoba mi się Twoje światło a jednak oba pochodzą z różnych słońc;) Dzięki, pozdrawiam. Leszek

Może masz rację Jacku, umiesz zasiać wątpliwości...Dzięki. Leszek

Pomyślę...Dzięki Dorotko. Widziałem to światło w Twoich oczach;). Pozdrowionka. Leszek

Odnalazłem w sobie nutę do Twojego wiersza, Januszu. Zagrała nostalgicznie. Pozdrawiam. Leszek

Czuję podobnie. Podoba mi się szeroki oddech, przestrzeń w tym wierszu. Jedyna rzecz, która mnie trochę razi, to proszek na początku. Pozdrawiam. Leszek

Jak iść bez światła w świat? - Dziękuję i pozdrawiam. Leszek

Tak miało być Tadeuszu. Za takie odczytanie - wielkie podziękowanie;) Pozdrawiam. Leszek

wszędzie go pełno jak pszczół na wiosnę w skrzydełkach nozdrzy muszlach uszu wylewa się z ust rzeką nie pomaga zaciskanie powiek zaraz zacznie świecić jak lampa przez ubrania a wnętrze dłoni oświetli drogę nocą musi je wypowiedzieć co do słowa tylko tak go ubywa tak się wypala od środka czernią

nie znajduję uzasadnienia dla niemieckiego, poza tym - dobry. Pozdrawiam. Leszek

Dzięki Wiktorze, "biorę" sobie - tak było lżej. Reszta do pomyślenia. Pozdrawiam. Leszek

zbyt to wyważone, jakoś tak za lekko... pozdrawiam Zaskoczyłeś mnie Goliardzie, muszę nad tym pomyśleć, dotąd starałem się właśnie wyważać, wycinać rozchwianie... Dzięki,pozdrawiam. Leszek

Dziękuję za takie odczytanie, bo jest w nim nie tylko ewangeliczny klimat ale też coś bardzo osobistego. Pozdrawiam. Leszek

ewangeliczny klimat :) pierwsza strofa, w moim odczuciu, nieco 'przeobrazowana' na skróty, może, gdyby dwa/trzy pierwsze wersy rozrzedzić (rozwinąć)...? w drugiej - 'przerażone' - niekonieczne, zdaje mi się, że owo zawęża nieco spektrum emocji , très intéressant :) Dzięki, pomyślę, zwłaszcza nad "przerażonym", dopasowywałem kilka słów i też nie jestem przekonany. Pozdrawiam. Leszek

Dobrze napisane, klarownie. Jakże często miłość własna pozbawia nas miłości. Pozdrawiam. Leszek

Obiecuję Januszu w następnym będzie weselej. Dziękuję za obecność. Pozdrawiam. Leszek