Sceptic

ależ oczywiście wiem, ze był taki słynny musical Jesus Christ Superstar (tudzież hipisowska rock opera), nie mniej jednak to nie tego miałem na myśli. Miałem na myśli wiersz J.S. Superstar, który na tym forum ukazał się jakiś miesiac temu, a który w temaciu był identyczny. Uważam, że fakt, iż chodzi mi nie o musical, lecz o wiersz z tego forum, zaznaczyłem aż nad wyraz czytelnie. To wstyd, zeby poeta czytał tak pobieżnie, panie Romanie! ;)

wierszy poety współczesnego nikt naprawdę nie widział patrzyli piksele bity znaki kiwali głowami z uznaniem nad geniuszem co wie kiedy wcisnąć odpowiedni klawisz wiersze poety współczesnego nie posiadają rękopisów zostawia odciski palców na klawiaturze trwalsze niż ze spiżu Ateny zdobyte spłonął Rzym format c:

a ja, a ja?? :P

plusik od fana obrazów Beksińskiego. Ładnie oddajesz klimat.

czyli: do publikacj :D

widzę tu Superstara na tyle, na ile go zapamiętałem - a od czasu przeczytania go przeczytałem przynajmniej sto wierszy; ta "odległość" mogła zaburzyc kształt postrzeżenia, nie mniej jednak - nadal uważam jak uważam i jest to sąd równie prawdziwy (lub nieprawdziwy) jak każdy inny. A gdyby nawet porzucić wtórnosć tematu - to czym się - pytam - ten wiersz broni?

Gdy spytasz pisowca która jest godzina, odpowie: Nie wiem. To platformy wina. B. Komorowski (za: polskie radio)

temat okrutnie wtórny i podany w mało atrakcyjny sposób. Był kiedyś na tym forum wiersz J.C. Superstar - taki sam, a dużo lepszy :D

a który to wiersz, bo nie czytałem, a chętnie przeczytam...

owszem, faktu zmienić się nie da. Ale faktem jest, że frazeologizmy są częścią języka i analizie logicznej nie podlegają. A i z logiki jestem gotów stanąć w szranki.

:) widocznie. Chętnie zobaczę. Dzięki za pochlebne komentarze.

czekam na opinie innych, bo się waham nad wywaleniem tego tworu na dno kosza. Coraz bardziej mi się nie podoba :/

A ja sobie wezmę ten wiersz do kolekcji największych egocentrycznych bzdur, jakie czytałem.

W takiej formie i takim jezykiem to ja przełknę nawet najbanalniejszy banał. Chociaż to wbrew mojej wizji poezji :P

moja rada dla autorki: załóż sobie mroczny (mhoczny) gotycki albo kinder-blackowy zespół i pisz dla niego takie teksty. Możesz nawet śpiewać, ale muszą być spełnione dwa warunki: -musi być po angielsku, bo wtedy zawsze jest ładnie i każdy udaje, że rozumie. -musi być śpiewane noisem, czyli blackiem, żeby mieć pewność, że nikt nie zrozumie ani słowa. Wtedy - jak byś skompletowała jakiś twórczych muzyków i urodziliby jakiś ciekawy wałek - nawet płytę bym kupił. Bo w historii blacku już gorsze kasztany się trafiały (vide: debiutanckie teksty Sarcofago, jak znajdę, to wkleję).

nie wystarczy - wbrew temu, co myślą niektórzy wyznawcy Wojaczka - użyć w wierszu słów "sedes", "wyrzygać", "olać", żeby uczynić utwór ciekawym. A ten - mimo jakiejś tam pointy na koniec - jest słabieńki.

Oto jest najlepszy wiersz Julii Z., który mimo treściowego banału broni się znakomicie. Brawo. Proszę o więcej takich.

Panowie, panowie. Więcej szacunku dla zagubionych gotyckich duszyczek, które na zmianę słuchają artrosis, closterkellera, cradle of filth, children of bodom i w ogóle są mhoczne (bo nie wymawiają r, taka u nich moda) i tajemnicza. Z teego się podobno wyrasta. Beczka śmiechu.

o - zwracam honor. A byłem przekonany, że własne wiersze znam na pamięć. Co nie zmienia faktu, że owo "nawet" również nieusuwalne ;)

ja w tym wierszu nie widzę słowa "nawet", ale może mi się wydaje. W zasadzie, jakby się tak głębiej zastanowić, to całe życie się człowiekowi tylko wydaje. Natomiast słowo "wcale" występuje w czymś w rodzaju frazeologizmu: "nie przejmowałbym się wcale" - i jak dla mnie jest absolutnie nieusuwalne.

a co, jeśli można konkretniej? :>

-powiedział natchniony poeta ;)

z tymi mandarynkami to było tak: przeglądajac poemę trafiłem kiedyś na katalog jakiegoś młodego, cenionego (ponoć) poety. Nie pamiętam jego nazwiska, a biografii pamiętam jeden fakt: grał Wojaczka w filmie o Wojaczku ;). Jego wiersze były beznadziejne - jakiś wielce natchniony bełkot. Nie pamiętam dziś ani jednego z nich, pamietam tylko motyw leżenia na torach i wpatrywania się w niebo. Postanowiłem sobie lekko zadrwić z tego wielce cenionego pana, którego nazwiska nawet nie pomnę. Choć Vichy i mandarynkę wymyśliłem już sam :)

Gdybym zdecydował się zostać poetą mógłbym nosić długi szalik nawet w lato, przechadzać się bez celu po Montmartre i pisać natchnione wiersze o tym, jak to jadłem mandarynki leżąc na torach w Vichy a może to niebo było mandarynkowe nieważne. I tak nie wiem nawet, gdzie jest Vichy. Zawołałbym do staruszka sprzedającego pieczone kasztany na Placu Pigal: Hola! Qué tal? Cómo estas? I wcale bym się nie przejmował, że to nie po francusku. Moja poezja przemówiłaby za mnie. Zrobiłbym krótką przerwę na cierpienie za milijony i wsłuchiwanie się w dzwony Notre Dame, a potem poszedłbym do małej zadymionej knajpki i napisał wiersz o bólu istnienia. Wieczorem odwiedziłbym z kolegami Moulin Rouge słuchał jak w rytmie kankana pulsują słowa Cher collegue, tes derniers vers etaient remarquables i skromnie się uśmiechał, bo przecież nie znam ani słowa po francusku. Nocą w ulubionym burdeliku układałbym poemat sławiący klepanie w tyłek paryskiej dziwki. A potem kolejne pokolenia dorodnych młodzieńców uczyłyby się o tym, że byłem wielkim poetą i wiodłem w Paryżu życie oddane sztuce. I każdy znałby na pamięć natchniony wiersz o jedzeniu mandarynek na torach w Vichy o bólu istnienia i o klepaniu w tyłek paryskiej dziwki. Tego przecież nie mogę im zrobić.

Jest alternatywna puenta, ale chyba gorsza: (zamiast ostatniego wersu): Nieźle musiałem popić. Mickiewicz? - nie znam...