Wanda Szczypiorska

(na marginesie - za nieistotne) Wewnętrzne, a nieujawnione przekonanie o własnej głupocie nie pozbawia nas przyjaciół, chyba że to rozgłosimy, a to może nam niektórych zjednać. Bo rozumiem, że rezultatem odkryć był samokrytycyzm. (Wielka literatura nie miala powodu od tego zblednąć).

Nie jest aż tak dobrze, bo sytuacja w drugiej części niczym się nie tłumaczy, a to jest właśnie wada kompozycji.

Krótka forma ma to do siebie, że musi być skonstruowana niezwykle rygorystycznie i kończyć się puentą, zaskoczeniem. A tu nic takiego nie ma.

Dobre przejście od Wierzyńskiego poprzez aluzje do starożytnego Rzymu wprost na polski stadion z oczywistym, dziejącym się tam dramatem. Dobry wiersz.

Prosze zapytać o to mojego laptopa. Ale poprawię

Jakiś dziwaczny, odrębny świat, zarówno utworu, jak i komentarzy, gdzie ewidentną brednię traktuje się jak sztukę.

Ładował działa Panu Bogu w okna? Nie strzelał i zabijał? Wkuwał żelazo w pole? No i w końcu się zaparł. Same dziwności.

O, to, to! Teraz napisałeś wiersz.

Wstydził byś się Jacusiu. Wielki chłop, a taki mazgaj

Naprawdę?

Do Gościa Niedzielnego

Komentatorom tłumaczyć nie będę. Nie rozumieją metafor - ich strata. Mogę tylko zapewnić, że są piękne w swojej prostocie. Wiersz oczywiście jest skończony i żadnych poprawek nie wymaga.

Cóż to za dramatyczne wydarzenie? Dobrze było by wiedzieć coś więcej.

Zważywszy na to jakie wiersze wzbudzają tutaj zachwyt, radzę autorowi wszystkie komentarze potraktować wzruszeniem ramion.

Daj spokój. Nie umieraj.

Zawsze lubiłam facetów cierpiętników. Szkoda, że to już nie te czasy.

Takie wiersze są o wiele bardziej przejmujące, jeśli źródłem cierpienia nie jest całkowicie metafizyczne poczucie samotności. Coś się zdarzyło, albo coś się dzieje złego i musimy się z tym uporać. Ślad zdarzenia powinien znaleźć się w wierszu, powinien być czytelny.

Wersyfikacja jest rezultatem poetyckiego instynktu. To nie jest wyliczanka, to jest zdanie, a tak krótkie, ale głęboko treściwe zdanie domagało się wyodrebnienia każdego słowa, żeby brzmiało dobitniej. Odpowiadam za autorkę, ale sądzę, że się ze mną zgodzi.

Coż to za dekadencja! Słowotwórstwo godne sławnego "Nuż w bżuchu". Analiza pana Rakoskiego traktuje to dzieło z godną go powagą.

Jest to rozmowa z samym sobą, a to nie wymaga wielu słów. Każde proste słowo jest tylko znakiem, sygnałem.

Jacku, czy te żale to tylko wyobraźnia? Czy rzeczywistemu żalowi dodałeś taka scenerię? Czy też powodem żalu jest właśnie to, o czym piszesz? Ale tu są jak gdyby dwa powody i który jest decydujacy?

Pan chyba sobie nie zdaje sprawy czym jest portal literacki. Tu zamieszcza się swoje utwory po to, żeby ktoś inny się wtrącił i ocenił. A w tym dziale zamieszcza sie PROZĘ. Niech Pan go nie zaśmieca

Po pierwsze: To nie jest odpowiednie miejsce do zamieszczania wierszy. Proszę je przenieść tam, gdzie się zamieszcza poezje, chociaż poezja, to zbyt wielkie słowo. Po drugie: Moje sąsiedztwo, zdeklarowanego bezbożnika sciągnie na pana jeśli nie karę boską to napewno złego ducha.

Zupełnie jakby na lekcji w podstawówce zadano do domu: Napisz zdania. Ale i tak stopień byłby marny, bo zdania absurdalne i źle zbudowane.

Język tego utworu jest tak pokraczny, że wyglada to na zamierzony efekt (nie sądzę). Bezsens goni bezsens. Ale ponieważ autorka pisząc wyjaśnienie pod wierszem buduje zdanie poprawnie, sadzę, że napisała to, co napisała z pełną świadomoscią. Gorzej, że bezkrytycznie.