Wanda Szczypiorska

>koniec młodości każdej nocy >wódką zmrożoną prawie do stanu stałego. >fala myśli, które tłumnie oblegając jej serce... A on? Agresywne zwierze i czuła nostalgia. A na dodatek wizje w nim iskrzą. No i tak dalej i tak dalej. Zabawny tekst.

O brzydocie mają odwagę mówić piękne kobiety, a o starości -młode.

Eeee tam. Nie wierzę. (Nie chodzi mi o ostatnie zdanie)

zdrojek jest kobietą?

Nagroda się należała

Zgodnie z poleceniem wróciłam do pierwszych odcinków i okazało sie, że już czytałam. Przyznaję ze wstydem, oceniłam je wtedy dość krytycznie. To są jakby skrawki, fragmenty wyszarpane z rzeczywistości, ale wyszarpane bardzo pięknie.

To był Pan wysokim pięciolatkiem i miał Pan fajnego tatę. Niech Pan poczyta Białoszewskiego. On też pisał o wydarzeniach pozornie błahych, a one stawały sie niezmiernie ważne. Na czym to polega? Nie wiem. Magia geniuszu.

Bardzo słusznie. Tylko przydługie zdania nieco się zapętlają. Może więcej kropek?

Odebrałam to jako piękny, dyskretny wiersz o starości. Może się mylę.

Jak może mężczyzna iść z pięcioletnim synem pod rękę, tego nijak nie mogę sobie wyobrazić. Marzenie młodego zapewne autora, żeby zostać pisarzem nie prędko się ziści. Nie ma jeszcze o czym pisać.

Opowieść jest o "tym, który nie miał dziewczyny", czy o Józku? Kto z kim się spotkał, jak ojciec i syn? I dlaczego po latach potwornej niewiedzy? Taki wiersz wymaga precyzji. Przez brak logiki gmatwa się i zaciera niewątpliwy dramat

Tak, to sam pan Emil, a nie jego dziecię. W pierwszej chwili zmylił mnie ten list do Gomułki pisany trochę w innym stylu, ale przeprowadziłam śledztwo i poczytałam sobie to i owo z przeszłości - naprawdę świetne.

Panie Emilu. Bardzo charakterystyczną cechą komunizmu bylo to, że nikt wtedy nie kupował szynki na plasterki. Jeśli ktoś miał wyjątkowe szczęście, to kupował kilo, albo dwa - na zapas. Zapobiegliwość rodaków sprawiała, że lodówki zazwyczaj pękały w szwach. Moj brat pojechał za granicę i stwierdził, że tam jest nedza, bo w lodówce u znajomego był plasterek szynki i kawałek serka. Długo nie mógł zrozumieć, że można po prostu wyjść i kupić.

Bardzo dobre. Świetnie napisane. Styl, dowcip starego pisarskiego wyjadacza, który się tu zakradł na portal dla amatorów.

Bardzo słusznie. Pokazać

Wiersz słuszny, ale niedopracowany formalnie. Rymy jakieś nie takie i w rytmie coś nawala.

Głos Rydzyka?

Raczej, jak sobie mały Dyzio wyobraża poezję współczesną

Czy wierszem musimy nazwać KAŻDY mętny tekst? W dziale prozy wyrażam swój sąd o prozie, nie o wierszu.

Czy wierszem nazywamy tekst, którego sens jest, łagodnie mówiąc, nieoczywisty? Chyba nie.

Nigdy nie widziałam obrazów Vivaldiego i to na dodatek nastrojonych. Gdzie to można zobaczyć? A diler handlujacy chińską porcelaną na chwiejącym się straganie? Przecież to katastrofa

Stowarzyszenie Artystów i Przyjaciół Kultury Otwockiej oraz Klub Literacki POCZEKALNIA zaprasza na Wiosenne Spotkanie z Poezją. Impreza odbędzie się 25 kwietnia 2010 w hali Dworca PKP w Otwocku. Rozpoczęcie o godzinie 17. W programie: Turniej Jednego Wiersza oraz Prezentacje Młodych Twórców Wystąpią: Adrian Gronek (proza), Gosia Zalewska (piano) i Agnieszka Wojciechowska (wokal), Natalia Oses i Marcin Jedynak (teatr), Agnieszka Wojtacka (biżuteria artystyczna). W jury turnieju zasiądą: Sabina Bauman, Przemek Bogusz, Zbigniew Irzyk. Przewidziane są nagrody, pieniężne i rzeczowe, w tym nagroda specjalna - obraz "Grafika otwocka" Wandy Murat. Uczestnicy Turnieju proszeni są o rejestrowanie się od godziny 16, przed rozpoczęciem imprezy. Prowadzenie imprezy: Maria Kościuszko, Jacek Rostocki, Magdalena Duraj. Projekt organizowany jest przy wsparciu Wydziału Kultury Urzędu Miasta Otwocka.

Proza tak. Proza nie takie rzeczy widziała, ale w poezji będącej zawsze intymnym wyznaniem brzmi to jak masturbacja.

Zgadzam się z panem Mrozińskim. Ten żenujący tekst to takie działanie zastępcze.

Wydaje mi się, że bogactwo było jednak nabyte i to dzięki dobrej posadzie.