Alicja_Wysocka

@Agnieszka Charzyńska No ile tego wszystkiego! Tak zmyślnie prowadziłaś, że zapomniałam o rymach :)

@lena2_Potrafisz w prawo i w lewo, pierwszym i drugim głosem, zdolniacha!

@Waldemar_Talar_Talar O tym wiersz wspomniałam, byłam, czytałam i widziałam pracę :)

@Jacek_Suchowicz Musiałam się przebrać, jak gospodarz Thornfield w Dziwne losy Jane Eyre Charlotte Brontë, żeby zobaczyć, co naprawdę czuję i co świat może dostrzec. Wolny wiersz to moja maska - czasem trzeba inaczej, by być usłyszanym. Ale wrócę do siebie, tylko ochłonę :) @Waldemar_Talar_TalarDzięki Waldemarze, a Ty dzisiaj napisałeś z rymem, widziałam :)

@DagnaAch, jesteś… aż mi serce bije, choć Ty nie wiesz dlaczego. Nie piszę wolnych wierszy – ale dziś… coś mnie trzepnęło. Porządnie. Dobrze Cię tu widzieć. Dziękuję :)

@lena2_ Dzięki, Lena. Tak to już bywa - jak za długo się milczy, to człowiek zapomina, jak się mówi. Pozdrawiam :)

nie każda iskra jest powrotem czasem to tylko refleks na ścianie wspomnień nauczyłam się czytać ciszę bardziej niż wersy bo to milczenie bywa prawdziwsze nie pytam kto pisze nie pytam po co jeśli chcesz mówić – powiedz bez masek czasem trzeba iść nie do kogoś ale od czegoś

@Starzec, dziękuję :)

@Tyrs I wiersz, i muzyka - kreacja.

@StarzecNie czyta Twoich wierszy? Ale może kiedyś?... Wiesz, ja też mam znajomych, a jak zacznę temat o poezji - zaczynają ziewać, brak wspólnej płaszczyzny i rwie się gadka :(

@Starzec To teraz będziesz się rzucał wierszem na szyję?

@viola arvensis Ja się nie bawię, to ja się wzruszyłam pierwsza, nie zabieraj mi tego miejsca :))

@viola arvensis Violu, od kogoś, kto pisze jak lubię, takie słowa - to prezent. Wiem, że dobrze i często się nie da, ale chcieć przecież można. Chciałabym więcej Twoich wierszy. Serdeczności :)

@viola arvensis Violu, czytałam ten wiersz, jakby był o mnie, jakbyś zaglądała w miejsca, do których nie każdy ma dostęp… Słowa płyną tu jak rzeka, czasem wzburzona, czasem ledwo słyszalna – ale zawsze prawdziwa. Twoja wrażliwość nie tylko boli, ona buduje – wers po wersie, czyjeś zrozumienie, czyjąś ulgę, czyjąś ciszę po burzy. Każda strofa niesie ciężar i światło. Dziękuję Ci za to pisanie „jak trzeba” – prosto z duszy, przez serce, do serc.

@iwonaroma Racja, można popłakać atramentem, dużo tańsze niż kozetka u psychoterapeuty.

@Jacek_Suchowicz a ja się dzisiaj umówiłam na spacer w deszczu z kim nie powiem duży parasol przezroczysty obiecał zabrać fiołki w głowie nie potrzebuję wcale słońca bo tylko w deszczu obok siebie można być blisko miód okazja i niech żałuje ten kto nie wie

@Deonix_, dziękuję :)

@Rafael Marius, @[email protected], dziękuję :)

@Berenika97 To jest super. Dzieciaki mają fajne pomysły, zrób z tego krótkie opowiadanie. Mam kilka wspomnień z dzieciństwa, postanowiłam je spisać, chociaż kilka.

@Leszczym No i od braku dotyku, do prania - tak to leciało, poleciało. Hej!

@Marek.zak1 Pani Sowa, bez poczucia humoru i bez fantazji - sztywniara. I może jeszcze na dywanik zostałeś wezwany, stopień obniżony i mama wezwana do szkoły. No majestat urażony. Dzięki, Marku :) @Berenika97 :)

Bereniko, dobre! Choć prawdę mówiąc - ani w jedną, ani w drugą stronę to raczej nie działa… Samo słowo „bierzesz” trochę razi, nie uważasz? Wziąć, to można buty do szewca. Mnie chodziło raczej o to, że książka ma być tak ciekawa, tak napisana, że aż spać się odechciewa. Spodobała mi się Twoja błyskotliwość - pozdrawiam serdecznie!

@Berenika97 Jak mówi popularne powiedzenie: „Kobieta ma być jak książka: bierzesz ją do łóżka i nie wypuszczasz aż do rana.”

@Leszczym Michał, może Ci się przyda. Nadwęglan sodu + boraks, fantastyczny środek do prania, w dodatku bardzo naturalny, znaczy eko. Nie z żadnego Rossmana, tylko z hurtowni chemicznej, (Nie CZDA - oznacza, czysty do analizy), ten jest drogi, najlepiej większa ilość (25kg w worku) może być techniczny. Duża ilość jest bardzo tania, mnie to starczyło na kilka lat. Po pół filiżanki od kawy każdego - na pralkę. Nadwęglan sodu ma w składzie wodę utlenioną, to naturalny wybielacz, dostaniesz też na Allegro, polecam każdemu.

Mam takie zdjęcie w albumie – razem z klasą stoimy na szkolnym podwórku. Obok mnie Jola, koleżanka z tej samej ulicy. Obie mamy zaplecione warkoczyki i wstążki jak wielkie motyle. Pani wychowawczyni przyprowadziła nas do klasy, przedstawiła się: Bogusia. Zapamiętałam, bo mówiła ładnie i ciepło. Tłumaczyła nam, po co chodzi się do szkoły i czego nam nie wolno. Pierwszego dnia usiadłyśmy z Jolką razem. Pani zapytała, czy mamy w domu jakieś zwierzątka – a jeśli nie, to może u dziadków albo sąsiadów. Mieliśmy je narysować. W ruch poszły kredki i blok rysunkowy. W domu mieliśmy psa – znaczy się, na podwórku – nazywał się Lord. Mieszkał w budzie. Więc zaczęłam od budy. Dzisiaj wiem, że dach tej budy to trójkąt, ściany to prostokąt, a wejście – kółko. Nawet łańcuch z malutkich kółeczek był prosty do narysowania. Ale pies? – Jak się rysuje psa? – myślę. – No przecież nie potrafię! Łapy, uszy, mordka... no jak?! I wtedy mnie olśniło. Narysowałam wszystko, co potrafiłam – budę z łańcuchem, a na końcu ten łańcuch urwał się tuż przy wejściu. – Ha! – pomyślałam. – Wymyśliłam! Jest dobrze. Chyba... Pani wychowawczyni podchodziła do kolejnych dzieci, oglądała ich rysunki, komentowała, uśmiechała się. Aż doszła do mnie. – A co to ma być? – zapytała. – Tam, w budzie, siedzi nasz pies. Lord – odpowiedziałam zupełnie spokojnie. Ale to nie koniec. Pani przypomniała, jakie było zadanie. Mieliśmy narysować zwierzątko. Tymczasem – buda i łańcuch. A pies? – Nie mogłam go narysować, bo akurat wszedł do budy i tam siedzi – wyjaśniłam. – Gdyby nie wszedł, to bym go widziała. A tak, no... nie widzę. Pani się uśmiechnęła. I postawiła mi czwórkę. A Jolka dostała piątkę! No jak to?! Czy to moja wina, że się schował? Dzisiaj, po latach, kiedy tak sobie o tym myślę, wiem jedno: gdybym to ja była wtedy nauczycielką, postawiłabym sobie piątkę. Za fantazję. Bo przecież nie każdy potrafi się tak sprytnie wycwanić.