Alicja_Wysocka

Bo to jest porządek rzeczy :) Podobno czterolatek zadaje dziennie ok. 300 pytań. Dorosłym coś z tego zostaje. Kto pyta, nie błądzi. :)

@Klip

@Gerber Przeznaczenie czy przypadek? Zastanawiam się, czy przeznaczenie naprawdę istnieje, bo dla mnie to nie ma większego sensu. Jeśli wszystko byłoby już „zapisane w gwiazdach” – to po co się starać, uczyć, planować? Przecież wtedy cokolwiek zrobimy, nie miałoby znaczenia. Zresztą - jeśli ktoś wierzy w przeznaczenie, to po co chodzi do lekarza? - Skoro ma wyzdrowieć, to wyzdrowieje, a jeśli nie – to i tak nic tego nie zmieni, prawda? Albo po co patrzeć na światła, gdy przechodzimy przez ulicę - skoro los i tak już wszystko ustalił. - Po co naprawiać samochód, skoro jak mamy mieć wypadek, to i tak go będziemy mieć? Dla mnie to raczej czas, przypadek i nasze decyzje wpływają na to, co się dzieje w życiu. A przeznaczenie - choć bywa pocieszające - wydaje się po prostu sposobem, by sobie jakoś wytłumaczyć rzeczy, których nie rozumiemy albo które nas przerastają.

@Gerber Ten wiersz stawia pytania, które wielu z nas zadaje sobie w trudnych momentach. Zastanawiam się, dlaczego, gdy coś się uda – mówimy o szczęściu lub przypadku a gdy dzieje się tragedia – szukamy w tym wyroku Boga. Czy to nie trochę przewrotne? :)

@Gosława Jak wiele różnych ról i emocji noszą w sobie kobiety, często zmagając się z oczekiwaniami i ciężarem świata, który przez długi czas był zdominowany przez mężczyzn. Na szczęście czasy się zmieniają, a kobiety coraz śmielej i głośniej wyrażają siebie i swoje potrzeby. Niech te zmiany trwają dalej – bo prawdziwa siła tkwi w zrozumieniu i wspólnym szacunku, a nie w bezwzględnym podporządkowaniu. Wiesz, przypomina mi się scena z filmu „Książę w Nowym Jorku”, gdzie do księcia przyprowadzają idealne kandydatki, które odpowiadają na każde pytanie dokładnie tak, jak on chciałby usłyszeć – od koloru, przez muzykę, po jedzenie. Ale on szuka prawdziwej osoby, nie kukły z gotowymi odpowiedziami. Tak jak w życiu – lepiej być sobą niż udawać, bo prawdziwość jest najcenniejsza.

@Naram-sin Wiersz robi na mnie duże wrażenie – choć porusza temat, który wciąż trudno mi zrozumieć i jednoznacznie ocenić. Nie znam tej historii dobrze, dlatego czytam ten tekst z ostrożnością i pokorą. Czuję, że to ważny głos – choć pełen bólu. Zostaję z potrzebą ciszy, refleksji i pragnieniem, by w przyszłości było więcej zgody niż podziałów. Z drugiej strony – coraz częściej mam wrażenie, że jesteśmy wciągani w pamięć, która nie jest nasza, w politykę, której nie chcemy, w historię, która się stale zmienia – jakby nikt nie pytał, co my naprawdę czujemy.

@Nata_Kruk Smacznego, Nato! Dzięki, że się poczęstowałaś, serdeczności :)

Dzwoni telefon. Basia. – Siedzisz? – pyta dramatycznym tonem. – Nie. – To usiądź. – No dobra, już siedzę. Kiedy Basia zaczyna rozmowę od „usiądź”, człowiek odruchowo szykuje się na jakąś bombę. – Sylwia jest na SOR-ze. – Co? Co się stało?! – Zadzwoniła po pogotowie, coś z sercem. – O rany… poważnie? Wiesz coś więcej? Po czym bez tchu dodaję, spotkałyśmy się z Sylwią dwa dni temu w Rivierze. Trochę się źle czuła, więc poszłyśmy na kawę, pogadałyśmy i było lepiej. Ale teraz… Chwila ciszy. I wtedy Basia odpala standardową formułkę: – Ala, tylko wiesz… nic nie wiesz. Ja ci tego nie mówiłam. Sylwia może sobie nie życzyć, żeby o tym mówić. Nie dzwoń do niej. Może jeszcze jest w szpitalu, może robią jej badania, a może po prostu czeka. – Jasne, Basia. Nic nie wiem. Dzięki, że dałaś znać. Jak coś będziesz wiedziała, to dzwoń. – Pewnie. Piętnaście godzin później. Dzwoni Sylwia. – A wiesz, że byłam w szpitalu? – Nie gadaj! Co się stało? – Źle się poczułam, pogotowie, potem mnie zabrali do miejskiego. Już jestem w domu, ale… (pauza dramatyczna) – Dlaczego nic nie wiem?! Ja, zbita z tropu: – Jak to nic nie wiesz?! Basia mówiła: „Zadzwoń do Ali, przecież obie się o ciebie martwiłyśmy!” No i… bum. Stało się. – Sylwia, kochana, wybacz… Basia zaklinała mnie, żebym udawała, że nic nie wiem. A potem sama ci wszystko wygadała. No sorry. Ona wkurzona. Ja też. Dzwonię więc do Basi. – Basia, co ty ze mnie robisz kłamczuchę?! – No… wiesz… byłam taka przejęta, zdenerwowana… nie wiem, kiedy jej to powiedziałam. I tyle. Ani me, ani be. Jakby nic się nie stało. A ja zostałam tą, co udaje, co ściemnia, co "nic nie wie", choć wie wszystko. Morał? W trójkątach przyjaźni łatwo się zaplątać. Kłamczuchą zostałam nie dlatego, że skłamałam, ale dlatego, że zaufałam komuś, kto nie potrafił dotrzymać ani tajemnicy, ani lojalności. I tak oto, w teatrze życia - rola została mi przypisana bez przesłuchania.

@StarzecTen wiersz mnie zatrzymał, chyba nie ma odpowiedzi na Twoje pytanie. Prawda, nie ma szkół w tym temacie. Tak mi zamieszałeś, że sama się zastanawiam, czy to, co piszę da się nazwać poezją? No bo w końcu kto decyduje o tym co jest, a co nie jest poezją? Sama chęć pisania? Na pewno nie, przecież można sobie wmówić, uwierzyć sobie - ale jaka jest prawda? Psia kostka, serduszka decydują czy co? Też nie. Niechaj przyjdą tutaj inni, może coś mądrzejszego powiedzą. Pozdrawiam serdecznie :)

@Berenika97 Jak byłam dzieckiem, widziałam jak dziadek, ciachnął kurze łepek na pieńku, a ona latała za chwilkę po podwórku. Pamiętam, że przestraszona uciekłam wtedy z krzykiem do domu, wprawdzie byłam jeszcze mała, ale już wiedziałam, że bez głowy żyć nie można. Masz rację, przecież mówi się 'ma łeb na karku' A czasem, faktycznie, może nie mieć :)

@Annna2 Pojechać, polecieć, to ja mogę, nie ma sprawy - ale zostać to już zupełnie coś innego. Dziękuję, że byłaś :)

@Berenika97 Ot taka sobie bzdurka. W kulki grasz sama, kiedy nie ma wyjścia, i musisz czekać. Wyjmujesz tel z kieszeni i lecisz. Scrabble - to gra towarzyska, też fajna. Ale trzeba kawałek podłogi albo stołu do układania słówek. Pozdrawiam :)

@Nata_Kruk No proszę, od spaceru po lesie - aż drogę znalazłaś. Witaj Nata :)

@Starzec, dziękuję :)

@jan_komułzykant Nie, no na ulicy ani na przejściach nie gram, ale ktoś mi to mówił... Jedną zajawkę można mieć :) Mam jeszcze tylko 56 miejsc do pokonania, ha, ha. Chyba jednak wolę wiersze, ale zaraz za nimi kulki :) @Marek.zak1, dzięki :)

@violettaA, huśtawki bardzo lubię, to maleńkie siostrzyczki samolotów :)

@violetta Violka, w klasy w autobusie, albo na przystanku? Jeszcze by tego brakowało żeby ktoś po pogotowie zadzwonił - ubrali by mi taki kaftanik z długaśnymi rękawami, zawiązanymi z tyłu na supeł. Kulki są cichutkie, nikomu nie przeszkadzają. Kiedyś próbowałam pisać, ale ludzie głośno gadają i mnie rozpraszają, więc wolę grać. Zaczęłam kolejną grę, może wyżej się wdrapię :) Dzięki za odwiedzinki :)

@jan_komułzykant Dawno Cię nie widziałam, więc koniecznie musiałam, pozdrawiam radośnie :)

@jan_komułzykant Ojoj, znam takich, co przerabiają gęby na cholewy :)

Gram w pięć kolorów. Ustawisz pięć kulek — znikają. Nie ustawisz? Gra dorzuca nowe. Jak w życiu. Ta gra nie jest nowa, ale ja ją kocham. Gram wszędzie: w pociągu, w autobusie, na przystanku. Nawet na rodzinnych spotkaniach, kiedy po raz setny ktoś mnie zachęca do dokładki sałatki albo zaczyna debatę o „dzisiejszych czasach”. A ja mam na politykę taki wpływ jak na pogodę — mogę się tylko odpowiednio ubrać. Kulki są inne. Tam wszystko zależy ode mnie. Ruch, decyzja, rezultat. No i satysfakcja, kiedy idealnie wejdzie ukos, poziom albo pion, i wszystko znika jak ręką odjął. Mój rekord to 107 tysięcy. Na telefonie. Kiedy przegrałam, pojawiło się pytanie: „Czy chcesz przesłać wynik?” Zastanowiłam się. A potem kliknęłam - tak. I okazało się, że jestem 57. na świecie. Pomyślałam: No w życiu nie wychodzi, ale w kulki to ja jednak umiem. Od tamtej pory nie mam już kompleksów, gdy ktoś chwali się, że przebiegł maraton, nauczył się włoskiego albo robi jogę na dachu wschodniego Londynu. Ja też mam swój Everest. Zbudowany z pięciu kulek. Ustawionych perfekcyjnie. Bo czasem trzeba być mistrzem czegoś zupełnie niepotrzebnego, żeby znowu poczuć, że życie to nie tylko rachunki, zakupy i posiedzenia rodzinne. Czasem trzeba po prostu wygrać w kulki.

@Wiesław J.K. Dzięki Wiesławie - dzięki takim opowiadaniom, człowiek wie, dlaczego czasem głupieje, pozdrawiam :)

@jan_komułzykant, serdeczności :)

@Kwiatuszek, @yfgfd123, dziękuję :)

@Annna2 Smakowicie i z ciekawym zabiegiem, bo użyłaś tylko jednego rymu, ale treść mną tak zawładnęła, że zauważyłam to dopiero na końcu. :)

@M_arianne ładnie spięta myśl, dziękuję :)