Alicja_Wysocka

@lena2_ Ładne maleństwo.

@Naram-sin Zgaduję, że jest tak: Znalazłem gwoździki do rymowania, więc zbijam skrzyneczki do zwrotek. Na rogach już się trzymają, a w środku piasek wystarczy. @violettaViolka, bo pożyczasz cudze, a oddać musisz swoje, pozdrawiam :)

Ja nie chcę ona nie chce popraw na źle

@Dawid Rzeszutek Widzę spory rozmach i dużo ambicji – może nawet trochę za dużo jak na jeden wiersz. Symbol na symbolu, metafora na metaforze, i w efekcie trudno złapać konkret. Może warto byłoby uprościć tekst i pozwolić niektórym obrazom wybrzmieć mocniej? Język chwilami robi się pretensjonalny i chaotyczny – widać próbę pisania „na wzniosło”, ale momentami brakuje kontroli. Skaczesz między tematami (religia, filozofia, zwierzęta, folwark, kanalizacja), przez co całość się rozmywa. Obrazy się nakładają, a miejscami trudno uchwycić sens. Rymy wydają się przypadkowe albo wymuszone. Mimo to – potencjał w tym jest, więc warto go rozwijać. Powodzenia! :)

Bolić?

@Leszczym, dziękuję :)

@andreas Witaj Andreasie. Pomysły wpadają do głowy, ale bywa, że tłuką się na pył nieistnienia, że nie dają się poskładać według mojej woli, mają za dużo kantów, a kant z kantem nie da się skleić, bo nie trzyma, pozdrawiam ciepło :)

@Dagna Uprzejmie dziękuję, zostawiam serdeczki :)

@Corleone 11 Przepraszam :) Poprawiłam. @wierszyki Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że za pomocą noża można wyjąć bilon. Sporo później, zbierałam pięciozłotówki na perfumy. Uzbierałam niezłą sumkę i przyszłam z tym do sklepu. Dzięki, za podzielenie się wspomnieniami :)

I tak też być może :)

@Waldemar_Talar_Talar To teraz uważaj Waldemarze, jak będą latały muchy, to żadnej z nich nie rób krzywdy, bo ona ma małe muszątka do wychowania, które nie mogą zostać sierotami. Pozdrawiam z przymrużeniem oka :)

@Corleone 11 Dziękuję, jesteś miły, bardzo. Swoje teksty, wszystkie mam w pliku, który nazwałam Moje Bazgroły, dobrego dnia :)

@yfgfd123 Dziękuję za komentarz – rozumiem Twoje spojrzenie, choć moje jest inne. Nie mam nic przeciwko poezji zaangażowanej, jeśli niesie ze sobą jakość, głębię i prawdę. Ale zbyt często spotykam się dziś z pisaniem, które nie tyle wyraża, co narzuca – i nie tyle mówi sercem, co krzyczy sztandarem. Nie szukam w poezji transparentów, deklaracji politycznych ani religijnych kazań. Nie lubię, gdy ktoś „wywala wątrobę na stół” i mówi, że to sztuka, a nie osobisty manifest. Mnie bliższa jest dyskrecja, niedopowiedzenie, metafora, subtelność. Lubię, gdy coś zostaje „między wersami”, niekoniecznie „na froncie”. Poezja to dla mnie nie miejsce do głoszenia haseł, ale do zadawania cichych pytań. Każdy z nas ma prawo wybrać, co i jak pisze. Ale tak samo – każdy z nas ma prawo tego nadmiaru mieć zwyczajnie dosyć. I to nie oznacza zamykania się na sztukę – raczej wybieranie innego tonu.

Ach nie, nieśmiałość jest (jak dla mnie) wprost urzekająca, jak maleńki kociak, któremu mówię - chodź tutaj, kiedyś będziesz duży, już nie będziesz mnie potrzebował, ale teraz jesteś taki milusi, ja ciebie chcę. Zaś pewność siebie często odbieram jak arogancję, wyższość czy butę, włącza się we mnie rezerwa i dystans. Nieśmiały ma z górki, Marku. Pozdrawiam serdecznie :)

@Corleone 11 Oj, pisanie prozy, to nie mój kierunek. Ten gatunek, wymaga więcej starań niż poezja. Wiersz jest zazwyczaj krótki, zazwyczaj czytelnik skupia się na chwilę, więc nie trudno go zatrzymać. Proza, to zupełnie co innego. Musi być ciekawa, powinna rozwijać napięcie, mieć ciekawe dialogi, powinna trzymać się czytelnika jak rzep psiego ogona. Powinna być taka, że biorę ją np. wieczorem w ramiona do łóżka i nie puszczam aż do rana. A to niestety nie jest już takie proste. Autor powinien tak pisać, żebym chciała czytać. To samo w przypadku rozmowy - tak mówić, żebym chciała słuchać. Prawdę mówiąc, jedyną prozą, są moje komentarze, ew. listy, znaczy maile. Dziękuję raz jeszcze za pochylenie się nad moją bzdurką, pozdrawiam serdecznie :)

@Robert Witold Gorzkowski Też uważam, że wiersze historyczne, polityczne i religijne, nie sprzedają się. Każdy z nas, ma prawo do własnych poglądów, każdy z nas ma własne sumienie i nie ma potrzeby trąbić o tym. Po co rozbierać się do naga przed wszystkimi? A to, że ma jakiś wiersz ma ileś tam wejść, nie jest wyznacznikiem wartości. Każde słówko, zdjęcie, pozdrowienia, kwiatek, bratek, piórko, bzdurka - leci w oglądalność, może brać udział w rankingu śmieszności, ciekawości i tylko tyle, a nie aż.

@lena2_ Ech, pamiętam jak szukałam ładnych papeterii, a później trochę, już można było samemu zrobić sobie, znaczy nadrukować jakieś kwiatki, serduszka, czy co tam się chciało. Jak trzeba było napisać, ładnym pismem, bez błędów (bo to obciach i wstyd, jak cholera), pójść na pocztę, wysłać, no i czekać kilkanaście dni na odpowiedź. A jak list w skrzynce, to dzień był świąteczny, a w każdym liście wiersz od Niego. W czekaniu też mieszka poezja, ale nie wszyscy o tym pamiętają, szkoda :)

@Wędrowiec.1984 Można w ten sposób porównać swoją twórczość, zobaczyć czy się rozwijałeś, czy stoisz w miejscu. Może nawet mieć kogoś, kto prawdę Ci powie, kogoś, kto będzie miał na tyle odwagi, komu nie chodzi o lajkowanie serduszkami, bo przecież za nie i tak nic nie kupisz, przysypią je inne wiersze jak na ruchomych piaskach. Ale myślę podobnie, tytułem wspomnień, warto się przejść, oczywiście nie za często, żeby zostać z refleksją pod rękę - jeszcze żyję, jeszcze mogę coś zmienić, czegoś się nauczyć. :)

@Wędrowiec.1984To miejsce, jest prawie ja cmentarz, pochowane wiersze. Wtedy jeszcze nic nie wiedziałam o liczeniu sylab, o średniówce, byłoby co poprawiać, ale co niektóre wydrukowane, a poza tym, są świadectwem, pamiątką tego, jak kiedyś wyglądały moje dzieci w porównaniu z najmłodszymi. Zostawiam je póki co, takimi jakie są. Są stareńkie, ale to przecież nie mięsko, nie psują się. Był to czas, kiedy pisałam codziennie, ale pewien poeta, nazywał się Stefan Rewiński, przekonał mnie, żeby tego nie robić. Posłuchałam, i nie żałuję. Lepiej niech czytelnicy czekają, niż mieliby wzdychać - znowu ona, ile można? Dzięki, że zajrzałeś, wpuściłeś do grobowca troszkę świeżego powietrza, pozdrawiam z uśmiechem :)

@Wędrowiec.1984 A Twój fryzjer potrafi pisać wiersze? On potrafi strzyc, niech każdy robi swoje ?)

@Gerber Z pomysłem :) Czekałam na puentę, już myślałam, że ktoś inny Ci ją ukradł, albo wpadła pod samochód na przejściu, a tu jeszcze inaczej.

@Corleone 11, dzięki, że tutaj zajrzałeś :)

@Sylwester_Lasota A wiesz, że tamten dzień, został mi głęboko w pamięci, nie dlatego, że jakiś jarmark czy wesołe miasteczko. Jakoś ciągnie mnie do fruwania. Tam wysoko, jest tyle powietrza, jeszcze ruch obrotowy, pęd, wolność - to było i jest dla mnie wciąż piękne. Gdyby mnie ktoś zbudził w środku nocy, i powiedział: - lecimy? To momentalnie staję na nogi i jestem gotowa. Lubię lot samolotem, nic mnie nie mdli, nie boję się. Jeszcze nie leciałam balonem, to jest marzenie podobne do karuzeli. Kiedyś w Gdyni na skwerze, były jakieś zawody balonowe, można było sobie przy okazji pofruwać, tylko, że ja nie zabrałam ze sobą kasy na takie atrakcje, no i lipa. Do dzisiaj kręcę się z radością na tzw. Diabelskim Młynie. W Gdańsku nad Motławą, postawili takie ogromniaste cudko, ach... A jaki piękny jest świat z góry, daleko od wszystkich problemów, zmartwień, paskudnych ludzi... Czasem sobie myślę, że całkiem możliwe, że wśród moich przodków był Ikar. Możliwe, coś w tym musi być. Mieliśmy w rodzinnym domu dużego psa, wabił się właśnie Ikar :P Dzięki, że tutaj zajrzałeś, pozdrawiam :) @Wędrowiec.1984 No widzisz, myślę, że każdemu coś tam z dzieciństwa zostało. Rodzice przecież nie mieli pojęcia co tak naprawdę mnie kręciło, nawet nie śmiałam za bardzo domagać się tego. Była nas piątka rodzeństwa, więc rodzice uwijali się ostro, żeby to wszystko ogarnąć. Jako dzieci chyba byliśmy posłuszni, zresztą, to były inne czasy, dzieciaki nie miały tyle do powiedzenia, co dzisiaj. Pozdrawiam serdecznie :)

Kiedy miałam dziesięć lat, marzyłam o jednej rzeczy — o karuzeli. Prosiłam mamę i tatę, by zabrali mnie na tę magiczną jazdę, ale tata zawsze mówił, że na karuzelę chodzą szumowiny. Nie mogłam tego pojąć, ale wiedziałam, że muszę tam iść. Pewnej niedzieli rano, kiedy wszyscy jeszcze spali, rozbiłam swoją świnkę skarbonkę. Zebrałam wszystkie pieniądze, jakie miałam, i bez pytania wyszłam z domu. Na karuzeli kręciłam się godzinami. Świat wirował wokół mnie, a ja czułam się wolna i szczęśliwa jak nigdy wcześniej. Nie schodziłam z miejsca, dopóki nie zrobiło się późno. Kiedy wróciłam do domu, tata już czekał. Dostałam smary na tyłek i zapytał: — Wiesz, za co to? — Za karuzelę — odpowiedziałam śmiało. Tata spojrzał na mnie poważnie: — Nie za karuzelę, tylko za to, że nie powiedziałaś, gdzie idziesz. Spojrzałam mu w oczy i powiedziałam: — A jakbym powiedziała, to bym nie mogła iść, bo już prosiłam. Tata tylko pokręcił głową, a ja wiedziałam, że ta przygoda zostanie ze mną na zawsze.

@MIROSŁAW C. Przeczytałam. Długo potem milczałam. Nie wiem, czy rozumiem — ale chyba nie muszę. Wiersz jak jeż. Trochę mnie ukłuł. I został. Pozdrawiam :)