Alicja_Wysocka

@beta_b Dla mnie nadzieja jest jak tlen - nie trzeba jej budzić, bo żyje dopóki my żyjemy. Umiera tylko razem ze swoim właścicielem.

@Migrena Ty to masz oko i ucho! Wyszła z tego satyra jak się patrzy - śmiech przez łzy, groteska i prawda podana w rytmie sanatoryjnej orkiestry. Czyta się jak stand-up na receptę. Śmiech, kaszel i Ketonal - cała esencja sanatoryjnej miłości. Dajesz po bandzie, ale jak celnie!

A ja tak nie powiem, jak jest za gorąco, to moment i benc! Jestem w poziomie.

Kazałaś?? - Tobie? A to w ogóle możliwe? :)

@huzarc, @Leszczym, dziękuję

@Kwiatuszek No widzisz Kwiatuszku, Ty odbierasz ich głos jak jak śmiech - bo są też mewy śmieszki, a ja, jak hałaśliwy krzyk.

Hmmm... Ale w tej chwili czytelnikom odkrywasz tylko jedną część, czyli tylko przemyślenia z perspektywy Marka. A na końcu pomyślisz o złożeniu narracji naprzemiennej? Będziesz miał dużo pracy, żeby zachować kolejność - to trudne. Myślisz, że czytelnik będzie czytał od początku, jeszcze raz?

@UtratabezStraty Wiosna, robi na mnie wrażenie, owszem, nawet zima, ale jesień - największe. Najmniej poetyckie jest dla mnie lato, szczególnie to gorące i bardzo słoneczne. Plaża - chyba za karę. Wiesz, kiedyś szłam październikowym, ciepłym jeszcze wieczorem, taką spacerową aleją w parku, po obu stronach stare liściaste drzewa, rozświetlone światłem reflektorów padającym z dołu - a liście drzew, sypały się jak złote pieniążki z nieba. Bajka... :)

@andrew Rosną i kwitną nawet na miejskich trawnikach, nieśmiałe i ładne, prawda.

@Migrena Ale naplotłeś, lubię bajki :)

@lena2_ Pożyczyłam gięcie od gałęzi, dzięki :) @Kwiatuszek, Z podziękowaniem :) @Tymczasem, @infelia, dziękuję za ślad :)

@Jacek_Suchowicz Gąsiorek owszem mogę stawiać do niego wsypię wierszy z rymem trochę poczekam i przecedzę i do butelek bo na zimę kiedy napada tyle śniegu że będzie sięgał aż po uszy to procentami się upiję i wierszem będę głowy suszyć :) @StarzecDzięki za odwiedziny i wierszątko :) @Marcin Tarnowski, Dziękuję :)

@Marek.zak1 Coś w tym jest, znaczy - sporo prawdy :)

@Toyer Twój wiersz przypomina mi poezję, którą można poczuć, a nie zobaczyć. Jak myśl czy zapach. Oddycha się nim sercem, a nie oczami, i zostaje w człowieku nawet, gdy nie jest zapisany.

@Annna2 Twój wiersz pięknie pokazuje, że pożegnania przychodzą w różnych formach - od codziennych drobnostek po wielkie, nieodwracalne straty. Widać w nim, że każdy koniec niesie też refleksję nad miłością i sensem życia. Dla mnie to przypomnienie, jak wiele razy w życiu żegnamy coś lub kogoś i jak różne są te doświadczenia.

@Berenika97 Dziękuję Bereniko, Twój komentarz jest przepiękny, dziękuję :) @Bożena De-Tre, Bożenko, nie, nie mam sadu, ale nawet w mieście, kilka metrów od ul. Morskiej, a to chyba najdłuższa ulica Gdyni, rośnie dzika jabłoneczka. Ma tyle owoców, że gałęzie dotykają ziemi. Wszystkie jabłka spadają na ziemię i nikt ich nie zbiera, nikt nie zrywa, bo rosną za blisko ulicy. Dziękuję :) @Migrenaech... przypuśćmy :)

@Nata_Kruk Fajnie się skomponowały pomysły. Pewnica w piwnicy. Co jest, to jest. Zapasy jak zapisy, zwierszowane. Natka, a jeszcze grzybki w occie, będą?

@Nata_KrukNatka, dziękuję za wnikliwość. Miałam jeszcze jedną zwrotkę - byłaby przed ostatnią, ale wywaliłam. Nie mogłam się z nią dogadać. pozdrawiam :) @ManekMasz rację, zeżarłam i - a było! Było, bo pisałam 5/4 Dziękuję. Gapię się i nie widzę, psia kostka! @Stary_KredensDziękuję Kredensiku :) @Rafael Marius, dziękuję :)

@violettaViolu, jesień jest dla mnie tak poetycką porą roku, że mam za mało miejsca w płucach na oddech. Czasem chciałabym wciągnąć w siebie całe powietrze świata, jak widzę albo czuję coś niewypowiedzianie pięknego. @MigrenaBardzo dobrze zrozumiałeś. Może są słowa jeszcze niewymyślone, albo zapomniane, albo nieznane dla mnie - albo ja jestem za głupia, za słaba, za mała, żeby się do piękna przymierzać. Dzięki za życzliwość :)

@Berenika97 Ten wiersz przypomina mi moje własne ślady - na zaparowanej szybie w pociągu, w autobusie. Rysuję palcem kształty, które powoli spływają w dół, znikają w kropelkach, nim zdążę je zatrzymać. Bereniko, jeśli kiedyś zobaczysz takie ruchome obrazy – to najpewniej będę ja, w chwilowym tańcu z ulotnością. :) Słonka :)

@MigrenaNie, nie, Ty widzisz i piszesz co chcesz, a ja się boję, a najgorsze są dla mnie wiersze, które mnie brzydzą, no takie o robalach, zgniliźnie. Mnie od tego mdli :( Chciałabym mieć więcej odwagi, a mniej strachu - no ale jak mawiał Ferduś Kiepski "to nie koncert życzeń"

już jabłka znoszą wszystkie sady i klęka gałąź wykrzywiona już włóczymgliscie wita ranek pojarzębiały kiście w gronach omszały śliwki węgierkowe apetycznieją winogrona znów prześcigają się i chwalą złociste klony w swych przestrojach smutnieją pióra poetycznie bo nie potrafią wypowiedzieć ni należycie nawychwalać ani nawzdychać się uniesień

@Migrena Ja odbieram go jako bardzo intensywny - wręcz przytłaczający, jakby wszystkie obrazy były w ogniu i krwi naraz. Mnie bliżej do delikatniejszej metaforyki, ale doceniam tę konsekwencję i moc, którą w to włożyłeś.

@Berenika97 Haha, Bereniko! A która z nich w ogóle ma czas na wiersze, czy tylko na tipsy i pastelowe kolory?

@Jacek_Suchowicz a do powideł węgierkowych na samym końcu wsyp kakao zupełnie gorzkie niesłodzone wyjdzie rarytas jakich mało pasteryzujesz w piekarniku słoik słoika nie dotyka jedną godzinkę na sto stopni w ten sposób możesz się popisać dodajesz trochę starań serca trzymasz na zimę ot i wszystko i wyjdzie śliwka w czekoladzie prosto ze szkiełka zjadasz łyżką