Mirosław_Butrym

Zwyczajność podstępna prostota codzienna, jak fortel ukryty, czernią dóbr obfitych. J dziwnie spiętrzona zgodność form praktycznych, co poznać chce bliżej, skutek notoryczny. Przygodnie potrzebny, niby zapomniany, na długość pozorną, terror pęt niechciany. Dobroć snów prawdziwych, każdy chce przejrzystą, bielą przyodziewać, jak ciepło potrzebne, i zobaczyć również, odrodzeniem czystym, poczuć moc z westchnienia, Boskiej woli, czasów, natchnionych przedziwnie, które, klasą żywą.

Dobre, plus.

...Widząc szczęście na ziemi i szare problemy ludzkości, to myślę, że świat jest szaleństwem, gdyż raz życie cieszy, raz złości. I choć bym pomyślał, że wszystko, pojąłem co było mi dane, to wiem, że to tylko okruchy, potrzebą nauki poznane. Przez pryzmat patrzę marzeń, a doznań moich wiele, to barwy wszystkich zdarzeń i czasem są przepiękne...

To chyba za mocne słowa. Pozdrawiam

Trudno, tak bywa, nie wszystko może być inspiracją i nie dla każdego. Pozdrawiam.

Z tym się nie zgodzę. Pozdrawiam

Język wierszyka jest prosty, więc nie rozumiem dlaczego dla Ciebie Fanaberko jest nie strawny, a co do składni, mi ten wierszyk czyta się lekko, może dlatego, że inaczej rozumiem jak powinno się pisać teksty i tworze je tak jak czuję, że powinienem. Pozdrawiam

tak dla przykładu, kawałek mojego widzenia tego, co na tę chwilę jest w pierwszej strofie obojętny na krzywdy brnie w egoizm - dlaczego tak w kontekście buntowania? obojętność na krzywdy to nieczułość, nie zawsze egoizm, często brak empatii. użycie słowa 'brnie' sugeruje wyższość pla, tylko teraz ja się zapytowywuję, czy zawsze z każdej strony widać to samo i tak samo? czy widzenie 'krzywdy' przez pla (nie mylić z bohaterem), jest równoznaczne z 'krzywdą' rzeczywistą? jest na to fajny przykłąd w szkole, kiedy dzieci uważają, zę ich krzywdfą jest mieć konswekwentnego nauczyciela, zaś krzywdą nie jest luz na zajęciach i łażenie po łąwkach. czy to oznacza, że od innej strony to też krzywda? z punktu widzenia dyrektora, nauczyciela, rodzica, wychowania itp? i teraz on nie karmi lustracją potrzeb. karmienie potrzeb to jest zaspokajanie, więc ja pytam, jakie są potrzeby bohatera lir, który ma być egoistą i dlaczego miałby w ogóle karmić je lustracją. lustracja to pewna weryfikacja, nie można zaspokoić czegoś weryfikacją, bo weryfikacja to proces :) i on manifest niezgody - skąd to się wzięło po tym egoizmie :| wyglada jakby nie wiedizał, czy ma być krwawy, czy też opływajacy krwią na szczytach świata no itd "obojętny na krzywdy brnie w egoizm" - chodzi mi o to, że bohater, krzywdzi bliskich, ale nie przejmuje się tym, bo jest egoistą myślącym o sobie, nie jest empatyczny, niezastanawia się nad swoim złem, ponieważ lekceważy dekalog i zasady etyki. Jeśli chodzi o niekarmienie lustracją potrzeb, to bohater je zaspakaja, ale nie analizuje ich czy są dobre, czy złe i nie podchodzi krytycznie do tego, że jego potrzeby kolidują z dekalogiem, zasadami moralnymi i dlatego jest manifestem niezgody. Czy już jaśniej?

Wrzucenie wiersza do warsztatu może dało by pozytywny efekt ulepszenia tekstu, ale kto by mi pomógł to osiągnąć, często czytam komentarze nie tylko swoje i zazwyczaj widzę małą wolę ludu, ale nic mnie nie zniechęca będę trenował dalej, mam zamiar pisać bardziej współcześnie i myślę, że do wszystkiego da się dojść samemu, wystarczy trochę pracy nad sobą. sądzę, że tak, zatem na początek (tak sobie dumam), warto przemyśleć jednak, tak na wszelki wypadek pod kątem logiki. i koniecznie zmniejszyć ilość dopełniaczowych metafor, bo są brzydkie, a kiedy w dodatku są w nadmiarze, to stają sie taką armia potworków (Pan się nie urażą, używam tych potworków, jako przenośni) :) Myślę, że to co napisałem jest logiczne, tylko trzeba woli by zrozumieć autora, może piszę dla niektórych ludzi dziwacznie, ale myślę, że sensownie, a co do dopełniaczowych metafor, to nie wiem dlaczego są złe w wierszu, zwracam głównie uwagę na fonetykę i to nią się kieruję.

Wrzucenie wiersza do warsztatu może dało by pozytywny efekt ulepszenia tekstu, ale kto by mi pomógł to osiągnąć, często czytam komentarze nie tylko swoje i zazwyczaj widzę małą wolę ludu, ale nic mnie nie zniechęca będę trenował dalej, mam zamiar pisać bardziej współcześnie i myślę, że do wszystkiego da się dojść samemu, wystarczy trochę pracy nad sobą.

oj metafory dopełniaczowe zajęły ten wiersz i zrobiły mu na czubku plastikowego smoka :| nieladny i dodatkowe zastrzeżenia, co do znaczeń: "brnie w egoizm, nie karmiąc lustracją swoich potrzeb," karmienie potrzeb lustracją? karmienie? miałoby w znaczeniach być zaprzeczeniem egoizmu? "powierzchowne jak grymas, pełnia myśli przekornych." skad ma Pan pewność co do głębokości grymasu? i teraz powierzchowne jak grymas i pełnia myśli? bo tak mu wychodzi w takim układzie zaprawdę uważam, niedobry to wiersz jest kłaniam :) Nie każdy musi rozumieć ten wiersz, to norma, ja się tym przejmował nie będę, ani spowiadał z tego co napisałem. Pozdrawiam

Jaki tam bunt, ledwie grymas powierzchowny... Ma Pan lekceważący stosunek do tego utworu, ale ja to rozumiem, w końcu żyjemy w Polsce.

Bardzo skąpa wypowiedź, bardziej liczyłem na wskazówki, co nie tak, może jakieś propozycje zmian?, ale rozumiem, nie podoba się całość, to już obrzęd z którym trudno walczyć.

A co tu bzdurą?, przepraszam, ale nie wydaje mi się żeby Pan miał prawo decydować, kto ma publikować w dziale Z, a kto w P, chociaż oceniać wiersze Panu wolno, to fakt.

Dzięki Pozdrawiam

Obojętny na krzywdy, brnie w egoizm, nie karmiąc lustracją swoich potrzeb, on, manifest niezgody. Jak meandry pozorów, utopione w zdarzeniach, ciągu błędnym uporu. On, celowe odstępstwo, spojrzenie sceptyczne, powierzchowne jak grymas, pełnia myśli przekornych.

Dzięki wszystkim za wpisy. Marlett przemyślę to, dzięki za radę. Pozdrawiam

Tajemnie odkryty, jak brzmienie nieznane, brzask słowa niewinny, subtelne przesłanie. Przybyły znienacka; tęsknota prawdziwa i sen o wolności, co rozum okrywał. A unieść chciał zmysły, choć w pełni nie umiał i chwilę był lekki, jak przestrzeń na chmurach. Za mało zrozumieć, aforyzm spełnienia, on kocha starania, których czasem nie ma.

Początek rześki, jak nastrój pieśni, przemienić w siłę, sens poczuć pierwszym, odczucia brzmieniem, piękno by nazwać, szczęście spełnieniem i nawet więcej, niż sam potrafi, rozum otwarty, w bliskości nagi, co zmienił szczerość, w ufności styki, jedność wcieloną, w niedosyt dziki, by snem nie gonić, postać tęsknoty i czerpać z fiordu wolności splotu.

Pokuszę się o interpretację. Głodny powietrza to jak głodny wolności ( w szerokim tego słowa znaczeniu), którą właśnie otrzymał podmiot liryczny. Czymkolwiek jest ten stół to jednak kojarzy się z domem. Stół jest drewniany, czytam więc solidny, masywny - bezpieczny dom. Przechodzimy do późnych miodów. Miód jako słodycz może kojarzyć się hihi jedynie "słodyczą", "późnych" czyli odnalezioną po latach oczekiwań. Mamy tu więc słodycz, może miłość i wolność jako jedno danie główne. "W dotyku szorstkich palonych na pół" to trudne ale może chodzić o szorstkie dłonie (szorstkie jako kontynuacja słowa "późnych"), które spożywają posiłek. "niebo wiąże buty" genialna metafora tyle, że te delikatne słowa zwiastują zagrożenie. Przecież niebo zawsze jest czy w dzień, czy też w nocy, a skoro wiąże buty to szykuje się do drogi. Czytam więc, że podmiot liryczny odnalazł swoje, banalnie powiem szczęście jednak obawia się, że nie wiele czsu mu pozostało na konsumpcję. Dlatego więc konsekwencją tych rozważań jest zdanie " przy brzeziny białym stole mój przyjaciel czarnowłosy pożar" co czytam jako wewnętrzny dialog pomiędzy obdarowanym, wolnym, szczęśliwym a tym który mówi, że to na krótko. W związku z powyższym nie zgadzam się z Mirosławem Butrym. Liźnięcie tekstu nie upoważnia do głoszenia podobnych stwierdzeń : Mirosław Butrym napisał: Wiersz obrazek, prozowaty, prosty, estetyka dla estetyki, po za tym nie przekazuje nic ważnego, bak mu skrzydeł. Jestem na nie. Osobiście tekst uważam za dobry, złożony, z ciekawymi metaforami i przekazujący ważne treści egzystencjonalne oraz posiadający skrzydła, jak najbardziej na plus. Serdeczności na brzeziny białym stole smak późnych miodów w dotyku szorstkich palonych na pół A mi ten fragment kojarzy się z papierosami na stole, tytoniem aromatyzowanym miodowym i wywołuje złe konotacje propagowania palenia.

A co w moim komentarzu nieładnego?, jeśli można wiedzieć. Komentarz bardzo ładny. Skojarzenia biorą się stąd, że pańska skromna aktywność na forum jest w pewien sposób ukierunkowana. Rozumiem, to przypadek. Przepraszam... Moja skromna aktywność na forum jest ukierunkowana tam, gdzie jest wiersz, albo zły, albo bardzo dobry, nie lubię komentować wierszy średnich i oceniam je rzadko kiedy, słabe wiersze trzeba usuwać z tego działu, bo to miał być dział dla literatów, nie dla kmiotków, a z kolei naprawdę dobrych wierszy jest tu wbrew pozorom niezwykle mało, więc niech już Pan sobie daruje tę ironię, jest Pan tchórzem który nie umie obronić własnego tekstu, omija pytania dotyczące własnego dzieła, próbując ośmieszyć krytyka tanimi chwytami, plebsem prowadzenia dialogu, nie szanuje Pan czytelnika którym jestem.

Niech Pan nie skupia uwagi na mnie, tu jest oceniany Pański tekst i nie jest zbyt dobry, a jeśli jest taki dobry jak Pan za pewne uważa, to niech mi Pan to napisze i uzasadni dlaczego, bo chciał bym to wiedzieć. Wiersz, jak wiersz. Jednym się podoba, innym nie - i tyle. A na to, że pańskie komentarze budzą nieładne skojarzenia (nie tylko u mnie ) nic nie poradzę... A co w moim komentarzu nieładnego?, jeśli można wiedzieć.

Oczywiście...Taka czkawka po " Soczystości ciepła "... Niech Pan nie skupia uwagi na mnie, tu jest oceniany Pański tekst i nie jest zbyt dobry, a jeśli jest taki dobry jak Pan za pewne uważa, to niech mi Pan to napisze i uzasadni dlaczego, bo chciał bym to wiedzieć.

Wiersz obrazek, prozowaty, prosty, estetyka dla estetyki, po za tym nie przekazuje nic ważnego, bak mu skrzydeł. Jestem na nie.

Pani też tu popisze i dobrze o tym wie, a ja mogę nie pisać tu wcale i tak nie zasłużę u was nigdy na plusa. :)