Jay Jay Kapuściński

spoko, zauważyłem drobny błąd - No i mama jeszcze filozofię w rękawie. - mam jeszcze, powinno być. ogólnie nieźle, trochę uśmiechu, trochę szarej codzienności, czyta się sprawnie. pozdr.

coś w tym jest, ale można było jeszcze pociągnąć parę kroków dalej. lubię takie "halucynacje". pozdr.

jak dla mnie to za dużo tych wykrzykników, przynajmniej części (moim subiektywnym) można pozbyć się z czystym sumieniem. pomału przyzwyczajam się do Twojego stylu, mam tylko nadzieję, że nie będziesz sięgał głębiej do romantyzmu... skup się na współczesności i przeszłości nie tak dalekiej, dobrze Ci to wychodzi. pozdr.

tak, wiersz słaby, zgadzam się. radzę zabrać go stąd do warsztatu, jeżeli jeszcze czasem wpadasz zobaczyć co dzieje się z Twoimi tekstami. pozdr.

już nie przesadzaj, dobrze wiesz, że nie miałem tego na myśli. hasło "twoja bajka" nie wziąłem w cudzysłów bo wydało mi się to oczywiste. to tyle.bye.

z otartymi oczami i wpatrując się tępo w - oTwartymi chyba:) omdlenie mi się podobało, dobra scena. ja bym wprawdzie ja jeszczze nieco ubarwił (np przy upadku kobieta zwaliła coś przy okazji z kredensu) ale i tak jest ok. kawał dobrej roboty Basiu. przez tyle części utrzymujesz odpowiednie napięcie, wciąż jest nierozwikłana tajemnica, niedopowiedzenia, nagłe wypadki. chyba najlepsza Twoja seria jaką pamiętam. gratuluję pozdr.

tak

krótko, trzeba przynajmniej zrobić jakieś wprowadzenie, zarys tej sytauacji, bo właściwie to niewiadomo o co tu biega:) a później zaserwować te wywody, refleksje nad życiem. tak mi się wydaje. aktualnie nie prezentuje się to okazale. narx

byłaby z tego dobra, niecodzienna poezja przy dodaniu szczypty liryzmu. w obecnej formie nie porywa, przynajmniej mnie. język niezły. pozdr.

ale to jest Twoja bajka, chodziło mi jedynie o jakieś wyjaśnienie. było zbyt szybkie przejście do porządku dziennego, w zasadzie nie wiadomo skąd.

nieźle, tylko za bardzo spieszysz się z wrzucaniem kolejnych części, wolałbym jakiś dłuższy kawałek... myślę, że nie tylko ja. na końcu przedostatniego akapitu jedno ''iż'' zmień na ''że''. pozdr.

fragment ze spotkania z wojtusiem najlepszy; ogólnie nie ma się do czego przyczepić, bardzo przyjemny tekscior. lecę do nast. częśći. pozdr.

Maciej ma rację z tą opcją, chociaż w poezji i tak furory tym nie zrobisz. słabo. pozdr.

dobre, ale bez rewelacji. opowiadanie o detektywach bardziej przypadło mi do gustu. pozdr.

któreś "tu zawsze" można spokojnie pominąć. trzy blisko siebie nie brzmią zbyt przyjemnie. pod drzwiami mego mieszkania- mojego?(może...) przez zapomnienie zostawił- przez nieuwagę, chyba lepiej będzie zauważyłem parę potknięć, ale nie wpłynęło to znacząco na całość. jeżeli chodzi o styl to nie mam wiele do zarzucenia- ładnie. historia może być, choć muszę ją jeszcze przetrawić. ogólnie: dobrze. pozdr.

za krótko Adamie, nie przekonałeś mnie:( "krzyczysz", przytaczasz przykłady, ale to za mało. oczywiście wg mnie. gdybyś zrobił taką minijazdę przez kolejne epoki, zahaczając o te wydarzenia, pewnie dałbym plusa, a tak... niestety. nie. czytałem lepsze Twoje. pozdr.

onieśmiela i zniewala. - zabrzmiało mi to znajomo z jakiejś reklamy, chyba;) nieźle inżynierze, ale mogłeś to jeszcze pociągnąć; bardziej uwydajnić swoje niemałe możliwości językowe. w poprzednich tekstach sprawniej budowałeś zdania, używałeś ciekawszych wyrazów. tutaj jest zaledwie poprawnie, choc i tak lepiej od większości na tej stronie. 3maj się

bardzo niemrawe zakończenie, nie jestem zwolennikiem dopisywania sobie zakończenia przez czytelnika, wydaje mi się wtedy, że zabrakło pomysłu na fabułę. tekst napisany w miarę dobrze, ale sporo przekreśliła końcówka. i jeszcze ta nierozwiązana zagadka z odrastającymi (?) łbami smoka. może pomysł był i dobry, ale ''zabawa w ryzykownej materii baji'', jak napisał sanestis chyba nie zdała tutaj egzaminu. to moje zdanie. pozdr.

no jak zawsze:) uśpiłeś moją czujność; nie przyszło mi do głowy, że tak to wszystko się skończy. kradzież nie popłaca. dobry kawałek. pozdr. p.s. dzięki.

* I Jedna z wielu bezsennych nocy, rozpostarta pomiędzy morzem kawy a papierosowym dymem. Siedziałem przy biurku, beznamiętnie wypełniając kolejne linijki swojego zeszytu, z nadzieją, że może w końcu stworzę coś godnego uwagi, odkrywczego, czego nikt przede mną jeszcze nie wymyślił. Wszystko już zostało napisane, a teraźniejszość to jedynie same parafrazy – coraz bardziej zaczynałem w to wierzyć. O czwartej nad ranem moja ręka osunęła się bezwładnie, długopis wypadł z dłoni, wybijając z rytmu wszechobecną ciszę. Kropla wosku spłynęła z dopalającej się świecy, zastygając na wyrazie „sam” w wersie: „Sam, w sobie zamknięty; sobie winien - mnóstwo”. Ocknąłem się o ósmej trzydzieści siedem. Pomału dniało. Słońce próbowało wywędrować zza rozproszonych niedbale chmur, uwidaczniając wijące się na oknie smugi. Wziąłem łyk zimnej kawy i wyjrzałem na zewnątrz. Niezmącona cisza doskonale współgrała z wyludnionymi ulicami. Dziwne – stwierdziłem w myślach i poszedłem do łazienki. Po porannej toalecie postanowiłem wybrać się do sklepu, kupić parę bułek, może jakąś gazetę. Była złota jesień, w miarę ciepła, więc nie istniała potrzeba zakładania kurtki. Narzuciłem na siebie ulubioną, wytartą, czarną bluzę z kapturem i powlokłem się po zacienionych schodach w dół klatki. Nigdy nie miałem w zwyczaju zapalania światła, nie lubiłem jasności, która i tak towarzyszyła mi na co dzień, poprzez kolejne, wschodzące słońca. Na szczęście wąskie okienka, wbudowane w zdezelowane ściany klatki schodowej niewiele przepuszczały. Tylko gdzieniegdzie któraś szyba była trochę stłuczona, i właśnie tam wpadały nieliczne strugi. Nie wiem dlaczego, ale w czarnej bluzie z kapturem czułem się bezpiecznie i zupełnie anonimowo; ludzie mijani na ulicy za nic w świecie nie potrafili zapamiętać mojej twarzy. I dobrze. Dobrze czuć się umarłym wśród żywych, być szczęśliwym na swój wyalienowany sposób i zdrapywać kolejne zmarszczki z błękitnego nieba. Nikt tego do tej pory nie zauważył – wszystko przemija, starzeje się, kobiety rodzą dzieci, które następnie także pozostawiają potomków, ale i tak każdy musi umrzeć, a niebo? Niebo cały czas wygląda tak samo, młode, nieznane, zawieszone bezpiecznie ponad wszystkim, obojętne i neutralne, niezmiennie fascynujące. Wyszedłem na ulicę i pomimo najszczerszych chęci, wciąż nie mogłem dostrzec ani jednego człowieka. Sklepy były pootwierane, owszem, przystanek autobusowy stał na swoim miejscu, ale nie przejeżdżał nawet jeden samochód. Pod sklepem nie zauważyłem żadnego amatora taniego wina. Wszedłem do środka „U Eli” i zacząłem rozglądać się za koszykiem na zakupy. Stała ich cała kolumna, dokładnie posegregowane, najpierw czerwone, później żółte i niebieskie. Wziąłem jeden z góry, a kolumna zachwiała się niebezpiecznie. W ostatniej chwili przytrzymałem ją drżącą ręką. Przemierzałem kolejne działy, ścieżki pomiędzy wysokimi półkami. Nikogo nie było, absolutnie nikogo. Nawet jednej muchy siedzącej na słodkich bułkach albo napoleonkach. W kącie pomieszczenia stało wiadro z mopem, tak jakby ktoś zaczął sprzątać i gwałtownie przerwał pracę, jakby w trybie natychmiastowym musiał wynosić się na koniec świata, mając pięć minut na spakowanie własnego tyłka i najpotrzebniejszych rzeczy. Wziąłem z półki kilka zwykłych bułek i parę pączków. Przy kasie dołożyłem jeszcze paczkę papierosów i pół litra czystej; byłem gotowy. Czekałem na ekspedientkę pięć minut, po czym znudzony przejrzałem produkty, przeliczyłem ile tego jest i położyłem na blacie odpowiednią kwotę. Wracając wstąpiłem do oddziału kolportera. I znowu żywej duszy. Pomału zaczynało mnie to irytować. Postanowiłem przeprowadzić mały eksperyment – zdjąłem z półek tyle gazet, ile zdołałem unieść i najnormalniej w świecie stamtąd się „ewakuowałem”. Oglądając się za siebie co chwila, zmierzałem do klatki. Po drodze zostawiłem kilka gazet przy śmietniku, te które w moich oczach były skompromitowane, same najgorsze szmatławce, żerujące na ludzkich tragediach; chociaż znalazł się również w tym gronie „Poradnik rolnika” – bo po cholerę mi to w bloku? Automatycznie po wejściu do mieszkania włączyłem telewizor. Zaśnieżony ekran tylko pogłębił mój niepokój. Wprawdzie od dawna nie opłacałem abonamentu radiowo-telewizyjnego, ale za to przecież nie groziło odłączenie. Włożyłem płytę do odtwarzacza DVD i wcisnąłem „play”, w nadziei, że może przynajmniej to rozwieje moje wątpliwości, w kwestii nierozwikłanej tajemnicy istnienia, a właściwie nieistnienia. Tyle, że do tej pory to ja miałem w życiu momenty, w których pragnąłem nie istnieć, odejść jak najdalej, najlepiej żeby dali mi oddzielną galaktykę, gdzie wreszcie mógłbym nie bać się śmierci, żyć tak długo, jak tylko sobie życzę. Śnieżyło nadal. Zawsze wyobrażałem sobie Niebo jako nieskończoną ilość galaktyk, planet na których po odejściu ze świata żywych zamieszkają ludzie. Każdy człowiek miałby własną planetę, na której mieszkałby z osobami, poznanymi na ziemi, które były dlań najważniejsze. Byliby w wieku, w jakim właściciel planety by ich widział najchętniej. Mieliby wciąż tyle samo lat całą wieczność, nie byłoby problemu starzenia się, umierania. Pory roku byłyby tak sobie, nie przypominałyby już o niechybnym końcu. Wszystko ułożyłoby swego rodzaju siatkę równoległych istnień i nikt by nikomu nie przeszkadzał. Ale zdawałem sobie sprawę, że to tylko moje młode, idealistyczne poglądy dyktują mi tę jakże nowatorską wizję; wszystko zapewne rysuje się w zgoła odmiennych barwach. Powoli zjadłem pączki, wypiłem kawę, spaliłem kilka papierosów i wybrałem się na spacer. Nie mogłem w to uwierzyć – byłem sam, sam, sam – powtarzałem jak mantrę, zapominając o tym, że i tak czas wciąż przerzuca ten ziemski gnój i gna do przodu. Już nawet nie próbowałem rozwikłać tej łamigłówki – dlaczego? Dlaczego ja? Podobało mi się to. Przemierzając puste chodniki wreszcie czułem się panem świata, czułem się wolny, nie ograniczany przez jakieś szkoły, urzędy, sądy, prace i rodzinę; prawdziwie wolny i szczęśliwy; szczęśliwy, już nie „na swój sposób”, ale szczęśliwy w pełnym znaczeniu tego słowa. Wstąpiłem do salonu opla i wybrałem najdroższy model. Niezachwiana melodia silnika natychmiast wypełniła mnie przekonaniem, że będzie dobrze. Humor poprawiła mi na dodatek wiadomość, że bak jest pełen i nie muszę zawracać na stację benzynową. Obrałem kierunek na Warszawę. Transformacja pesymisty w realistę stawała się faktem (a przynajmniej tak mi się zdawało). Nie zastanawiałem się co będzie dalej. To było zupełnie spontaniczne. W drodze wymyśliłem, że zobaczę wszystkie nie poznane dotąd miasta, a które niemal od zawsze planowałem zwiedzić. Z kolejnym wypalanym papierosem, z mojego umysłu skapywały kolejne prototypy marzeń. Puste drogi. Przynajmniej raz w życiu mogłem gnać ile mi się podoba, wskazówka na liczniku dochodziła do końca tarczy, po czym, na zakrętach gwałtownie wracała. Dużo niespodzianek kryło się na tej trasie. Wiedziałem, że kiedy dotrę do miejsca przeznaczenia, będzie trzeba zmienić samochód na lepszy. Porsche? Ferrari? A może DeLorean, o którym marzyłem w dzieciństwie? Rozmyślając o najnowszych modelach, nie mogłem doczekać się zwiedzania warszawskich salonów samochodowych i prawie rąbnąłem w drzewo. Niewiele brakowało. Dochodziła czternasta, gdy wjeżdżałem do stolicy. Słońce – niegdyś złowrogie widmo, teraz zupełnie mi nie przeszkadzało. Koślawe drzewa słaniały się na lekkim wietrze, co chwile zmieniając położenie swoich cieni. Po półgodzinie byłem przed salonem DeLoreana. Wybrałem najlepsze według mojego uznania auto i zabrałem się w drogę powrotną. Po drodze wstąpiłem do apteki uzupełnić zapas tabletek nasennych, które miałem na wyczerpaniu, a które były mi niezbędne do prawidłowego funkcjonowania. Podróż upłynęła niezauważenie. W sumie mógłbym nie wracać do swojego rodzinnego miasta, ale postanowiłem potraktować je jako bazę wypadową. Poza tym miałem jeszcze coś do załatwienia w okolicznych lasach. Jadąc nuciłem znane sobie piosenki punk-rockowe. Zaparkowałem gablotę przed samym sklepem, tak w razie czego, gdyby jednak ktoś się pojawił i zacząłem rozglądać się nad jakimś w miarę grubym, zdradzającym walory destrukcyjne, kijem. Nie musiałem daleko szukać – jeden z moich faworytów podpierał młode drzewko, pnące się do góry delikatnymi gałązkami. Bez skrupułów wyjąłem pałę z ziemi. Na parkingu stało pełno samochodów. Najbardziej rzucała się w oczy toyota Z. spod trójki. Bez wahania stłukłem w niej tylną szybę. Na kiju nie było nawet draśnięcia. - Masz jeszcze chuju – nie żałowałem dla auta kolejnych razów, mając świeżo w pamięci wybryki sąsiada – dwudniowe libacje i nocne obelgi pomiędzy libacjami, dzięki którym pół bloku nie mogło zmrużyć oka. Oj, nie spało mi się wtedy dobrze, nie spało... Po kilkunastu minutach samochód nadawał się już tylko do kasacji. Niejeden współczesny kierowca miałby problem z identyfikacją marki, gdyby nie dyndający ostatkiem sił metalowy znaczek pojazdu. Później obrobiłem odpowiednio jeszcze kilka autek i wkroczyłem do klatki schodowej. Odwiedzałem mieszkania po kolei, niszcząc wszystko co znalazło się na mojej drodze. Wszędzie zostawiałem cieknącą z kranu wodę, odłączałem lodówki od zasilania. Wyglądało to jak jedna wielka katastrofa. Ze swojego mieszkania zabrałem kilka ubrań, zakupy, które rano zrobiłem, laptopa i poręczną wiatrówkę wraz z zapasem ołowiu. Schodząc na dół wstępowałem do każdego mieszkania, pozostawiając po sobie odkręcony gaz. II Odpaliłem samochód. Przez chwilę czułem nieodpartą chęć spojrzenia na to wszystko raz jeszcze. Na balkonach trzepotały osierocone ubrania, niesione siłą wzmagającego się wiatru. Błękit nieba pomału nabierał ciemniejszej barwy. Na szybie auta pojawiły się krople deszczu. Za zamkniętymi drzwiami dudnienie ulewy przypominało głuche kroki, jak gdyby na zewnątrz ktoś się skradał. Posmutniałem. Nie wiem czy przez nagłą zmianę pogody, czy może jednak nieoczekiwaną samotność. Miałem tak. Dwa dni w tygodniu byłem optymistą, a resztę wypełniały myśli o śmierci i przemijaniu. Zmiana nastroju przychodziła niespodziewanie. Zawieszona ponad wszystkim, towarzysząca permanentnie, pojawiała się w momentach zawahania albo głębszej refleksji nad życiem. Przechyliłem butelkę czystej, wlewając do gardła sowitą porcję i odjechałem. Samochód ciągnął się powoli, chciałem zobaczyć ten ostatni raz wszystkie najmniejsze, znane mi uliczki, które z jakiegoś powodu utkwiły mi w pamięci lub te, którymi zwykłem wracać. Deszcz zbierał się bardzo ślamazarnie, jakby chciał dostroić się do mojego tempa. Dokładnie przyglądałem się każdemu z drzew, rosnących w osiedlowym parku albo nad samym krawężnikiem jezdni. W końcu zaparkowałem DeLoreana pod jednym, największym rosnącym w najciemniejszym zaułku alejki. To na nim powiesił się kiedyś mój kumpel z dzieciństwa. Po prostu – rzuciła go dziewczyna, a on miał dopiero siedemnaście lat. Nie pozbierał się już po tym ciosie. O północy dostałem esemesa pożegnalnego. Napisał, że odchodzi do lepszego świata. Postanowiłem spalić ten most. Zrobić to czego on nie zrobił. Wspiąłem się na tę samą gałąź. Powiewał na niej nawet kawałek wisielczego sznura. Zdjąłem z ramienia wiatrówkę i podparłszy się dobrze, w celu zabezpieczenia przed odrzutem, wycelowałem w swoje okno. Kropla potu spłynęła po mojej twarzy. Poczułem dziwny ścisk w gardle. Sekunda podczas której mój palec zsuwał się na spust, zdawała dłużyć się w nieskończoność. Wyobraźnia stawiała mi przed oczami niesamowite obrazy płonącego mostu. Ogień zaczął iść od jego początku i szybko rozprzestrzeniał się na całej szerokości. Coś co miało łączyć, zaczęło dzielić. Przepaść była sednem. Dwa zbocza skał już nigdy nie spotkają się ze sobą... Blokiem wstrząsnęła eksplozja. Dość gazu zdążyło ulotnić się, aby wybuchy z czwartego piętra przemieszczały się na niższe kondygnacje. Patrzyłem spokojnie jak płonie ten kawał historii. To cholerne więzienie burzy się jak domek z kart. Wreszcie zatopiłem swoją przeszłość, choć od dawna chciałem się stąd wydostać. Zeskoczyłem z drzewa i wsiadłem z powrotem do auta. Tym razem wcisnąłem gaz do dechy. Kolejne numery kamienic przewijały się za szybą, jak niemy film, który i tak mimowolnie musiałem oglądać codziennie, jadąc do liceum. Odpaliłem następnego papierosa. Po dwóch zaciągnięciach wypadł z mojej drżącej dłoni, wypalając w siedzeniu małą dziurę. Machnąłem na to ręką. Przejechawszy przez tory kolejowe – swego rodzaju granicę miasta, znalazłem się na drodze prowadzącej do lasu. Próbowałem zanucić jakąś melodię, lecz nie potrafiłem. Choćby jednego wersu. To dziwne uczucie, zupełnie jakby ktoś wyprowadził część danych z mojej głowy. Przypomniałem sobie jedynie zapach liści bzu, które lubiłem zrywać w dzieciństwie spacerując z babcią po parku. Ich wyimaginowany aromat zmieszał się niebezpiecznie z tym, co zostało po papierosie. Niebo zaszło czernią. Rozpadało się na dobre. Dojechałem. Po półgodzinie jazdy po wyboistych, wiejskich bezdrożach znalazłem się nad Mulicznym, jeziorem, nad którym, nie mam pojęcia dlaczego czułem się najbezpieczniej. Były czasy, że przyjeżdżałem tu co sobotę, nie potrafię wytłumaczyć po co. Nie potrafię. Kiedyś podobno po okolicznych lasach ukrywał się seryjny morderca, zbiegły ze szpitala psychiatrycznego. Ale nawet to mnie wtedy nie odstraszyło. Wysiadłem z samochodu i spojrzałem w niebo. Wyciągnąłem ręce do góry i zacząłem obracać się dookoła własnej osi. Krople deszczu spadały na moją twarz. W tej jednej chwili pasowałem do tego świata, byliśmy jednością. Pogodziliśmy się... Usiadłem pod drzewem. Z przemokłej kieszeni wytargałem plastikowe pudełko tabletek nasennych. Obok mnie spoczęła butelka wódki. Deszcz mieszał się z moimi łzami, kosmyki włosów zaczęły przylegać do czoła, co jakiś czas zmieniając swoje położenie pod wpływem siły wzmagającego się wiatru. Jeszcze raz spojrzałem w niebo, tym razem nie zamykając oczu. Miałem wrażenie, że całe wrze. Wkrótce zaczęły pulsować błyskawice. Wysypałem na dłoń kilka tabletek i uważnie się im przyjrzałem. Tyle nie napisanych wierszy było przede mną, ale jeszcze więcej za mną. Pierwszy łyk nie bolał; kolejne opadały do żołądka przez zaciśnięte gardło, sprawiając ból, pobudzając uczucie żalu. Półlitrową butelkę wódki wychyliłem do dna. Zgrabiłem się z przemoczonej ziemi i wtoczyłem do środka samochodu. Wyjąłem kartkę, kawałek jakiegoś obdartego ołówka z dna plecaka i zacząłem pisać. Kolejne wersy układały się w mojej głowie, jak notatka, tak jakby ktoś mi ją dyktował. Miałem halucynacje; wydawało mi się, że zamiast deszczu z chmur opadają iskry, trawiąc wszystko wokół mnie. Przez zamglone oczy, drżącą, ospałą, rozwlekającą litery ręką dokańczałem ostatnie wersy. Zebrałem w sobie wszystkie siły, na chwilę odzyskując przynajmniej część świadomości i przeczytałem szeptem: I znajdę się w domu ojczyma* Wyrosłem już dawno z tych ludzi. Wyrosłem, odkąd pamiętam, chociaż kilka znaków (zapytania) pojawiło się. Na mojej... na poboczu zwykle. Albo i nie. Zwykle. (supeł w więzach krwi) To równoczesność, światło zasuszone pomiędzy kartkami, zbyt dużo wierszy - tworzone przez wielu stają się mantrą jednego człowieka. Zbyt dużo Innych. Stanowczo za. Brak i braków natłok. Szyba. Słowa błądzą bezustannie, próbując skomponować nowe powietrze. Jestem trawiony przez swój cień. Żadnych wyznaczników, ospałych latarń, wschodów, zachodów, światów pod narkozą. Czasami chciałbym uchylić drzwi, wywarzając fragment zmierzchu i przenocować w czyimś śnie; przekroczyć granicę, mijając kolejnego przechodnia w lustrze. Wyrosłem już dawno z tych ludzi. Wyrosłem i mało pamiętam. Najpierw była starość, później dzieciństwo. Wszystko będzie; nie cofnie się przed niczym. Nie – nie cofnie się przed. Teraz pora na ciebie – wyjdź z siebie i do mnie przyjdź. Przeklęta strefa nadgraniczna – na razie tyle i może. Jakoś. Na mojej twarzy pojawił się niewyraźny uśmiech. Teraz już dobrze czułem się w inkubatorze własnego cienia. KONIEC *Wiersz jest mój, jeszcze nie publikowałem. Pozdr.

Jacek- nie sam, jestem pewien że w końcu ktoś na Ciebie postawi, bo Twoja twórczość zwyczajnie na to zasługuje. powodzenia życzę:) p.s.fragmenty Podstawionego czytam sobie do dziś, świetna książka.

dziękuję wszystkim i gratuluję pozostałym uczestnikom. pozdr.

wszystko co miałem do powiedzenia na ten temat już wiesz, teraz tylko plusuję :) 3maj się Sanestisie Luiz Nazario de Hombre

kolejny dobry tekst, czytałem z przyjemnością, jak poprzednie. życzę powodzenia, wydaj Squat i Tymona, bo wyraźnie na to zasługują :) pozdr.

pamiętam ten tekst, zrobił na mnie duże wrażenie, dobrze że zacząłeś też publikować na prozie :) pozdr.