bazyl_prost

to dwa ciała skąpane w białym świetle

kurz przeszłości żyje jak światło z projektora

nie rozlej

bardzo zmyślnie zostały tarcze i buławy

rozsądku uczy pustelnia tanio nie znajdzie się jednia rzekę miłości odnajdziesz się topić już pewnie nie chcesz a życie rodzi się z deszczem

bitter pill

o Erato tu obiata wino i ostrygi jaki kolor lubisz takie podam i drukarką oddam szyki głosek z rumakiem poniosę

karmią się sobą ptaki dzielą okruszki swoje niestrawne toczą boje

może nie tak tragicznie go zawiodłaś ostatnio planują elektrownie

rozliczą i wszystko zjedzą praca się źle kojażyła kognicja koszmarnie banalna aby nas rozliczyły żarna nie jakaś gawiedź niekompetentna co bez wódki nie ma tętna

krajobraz wolno się odmienia niemiecki wrzód się leczy coś trwa przy nas nowości z południa tęsknią naszego grudnia

przez kolorowe światło dni oglądam Ciebię wiecznie czasami zerkam na bok widok mój się odmienia wciąż nowe są wrażenia kielich wspolny wznosimy przez wieczność niosąc dzban

jadem skończona ta biba tu perfumerii wrota przeprasza kot wymiotował zdrowia mu życzę chyba

e tylko rodzina myślałem że fizyka

tu nie ma patosu nienawidze patosu to orgia poetycka w stylu otwartym

schowaj pod krucyfiksem

ja i tak jestem przeciwny kremacji dobrze że tylko papier na prawdę to dewastacja kości

Orston, psi węch

te trudy najtrudniejsze jak się jeszcze słów nie zna też mnie niepokoił ten fragment

dobrze że nie sorry

chociaż mógłbym poczytać klasykę albo piosenki jakieś

to takie postmodernistyczne refleksje, osobiste i o świecie nie świecie, tarcze, esencje, jady, sceny, najlepsze oczywiście są eteryczne sceny

twarzy wiele rysuję dziecięce najdłużej ten trud jest najtrudniejszy później jest noc a w nocy bal uderzą w nas miliony fal odmienią nam oblicza kolejne dni nadmienią nas grymasom ust uwierzą

boję się planety małp

poza tym nawiązuj może wylądujemy kiedyś w podręczniku