bazyl_prost

fiu fiu fiu melodia płynie wzrusza całe powietrze

nie wróżę sukcesów w tym sedymentującym nastroju

czarna dziura

wyszedł mi kwadrat magiczny mniej więcej

biele bogate na łące żołnierze co poszli spać mak słodzi senne mary nie myśli strach się bać fiolet okiełzna swym blaskiem wypełni co sinym być miało i zieleń ,i żółć co rozbroi ciało radością spokoju , stać

w oddali zachód słońca nadejdzie noc bujna w świerszcze licho wreszcie przebudzone z koszmarnego snu na opak czekam na gwizd pociągu signum temporis, wiek pary moda na kontrast spędźmy ten czas balansując jak ćma pod lampą która wie co to dopełnienie luksus i zwykła codzienność nim pęknie drucik żarówki sentyment do jasności

jaki sos taka codzienność i dusza

ładne idee ale zbyt brutalnie i nachalnie

wędrowiec zakurzony oczy błyszczą przygodą niewypowiedziane śpiewem czyni przygodę szepcze z wiatrem tańczy z burzą w głębinie oceanu spotyka ryby i wzlata w niebo niebem podziwia swój lot wieczny chce do gwiazd spotyka cię na chwilę wieczną i żywą znika bez śladu...troska

nie to napewno jakiś włóczęga kogoś oczarował zapachem wiatru

a tak napluli na socjalistyczne miśki

sploty młode rosa olśniewa ciało powoli i wiecznie

źle napisałem światło?

tak była przemknęła jak system bramek chciana i nie chciana była

zadaniem bez treści

lśni jak źrenica światło gdy go jeszcze nie ma

jeszcze niebo mi Ciebie zasłania niebo czy piekło pytasz nie wiem co powiedzieć to zbyt trudne i zbyt łatwe pogmatwane na wieczność zadanie bez treści

ten Lentner i Biadacz

czerwień okryje rany złoto wyleczy i jeszcze chleb

takie matrioszki holograficzne

kucharka z niej marna raz soli raz słodzi ja tylko sącze jad niesmaczny gotuję ja lepiej przyznałbym ze smutkiem litości jad jad jadowity jad

takie banalne co za głupi śmiech tych łez już nie ma na szczęście

półnaga gejsza muska muzyką snuje się gra

świat kiedyś był płaski jak rysunek i dalej jest

żurawina kwaśna fantazyjne korale zdobią talerz