Messalin_Nagietka

Kochani - dzięki za wybór ulubionych - a Rostek cóż tak jak Wy coś tam sobie przyrościł, bynajmniej mi jest miło co do Gostka - to przeinaczenie współczesności - kiedyś tak się nazywało miłego gościa pozdrówko MN ps. sorka za wymądrzanie się

tak jak Kai - Krystyno - za dużo moje-twoje pozdrówko MN

Michale – no i naści wiersz – ma wszystko i taki żeński, ukłoniki pozdrówko MN

Ana – łaj!- no to masz już swój styl, swoje ja – i jeszcze ta grata pozdrówko MN

Marian – tak, trzeba to czuć, dobry wiersz pozdrówko MN

Cody – ładne zakończenie pozdrówko MN

Dytko - nie wiem czy żeś poza granicami – bo gubisz polskie znaki diaktryczne – luksie „ciszostan” – kiedyś też przymierzałem się do wyrażenia „ciszyna” – z uśmiechem – piękne to choć doróbki by się gdzieniegdzie przydały pozdrówko MN

przedtem tu rzeka była tylko rzeką, nijak nazwana, bo nie było przyczyn, raz rwącą strugą, drugi ledwo ciekąc gwozd zakreślała, tak i Biełboh niczym nie zatrwożony na jej brzegu kwieciem bujał pół dzionka, bo i nocka przecie lecz gdy raz Zdar darł w ciemno, bez macania, wodę w Noceny wplótł jasności ostre i w swiezd okładzie – Jutrenicy rana smalonym skrzepem zdała się na krostę, ech, Biełboh tylko ozwał – co za węglarz sadził po fali, że węgra wylęgła? tak też Ożwiena gnąc słowa o dęby ku dali niosła słońca pomruk wszelki, raz zwąc od strugi mianem groźnej wegry, a drugi ledwo ciekącej węgierki i tak zostało od mowy Biełboha i niech nie dziwi się żadna wypłocha, bo jak ze Zdarem, w głowach nam umościł bóg wiedzieć raczy, kto lub co i po co, klejąc wywodem naddarte ufności, wtrącił przydomek wyrażony nocą, bo jeśli dzień – tak, to mroku pochwałą jest zaprzeczenie, Zdar stał się niezdarą, przedtem tu rzeka była tylko rzeką, a bogom samym nazwać się nie chciało i póki grudę niedolą człowieczą zasiał kto lepszy, miał pracy nie mało, węgra, węgierka, jedno, drugie – mądre, cóz, kiedy bogi stali tutaj wągrem. ------------------------------------------------- od autora: Węgra – wieś (znana już w XIV w.) w pow. przasnyskim, nazwa wsi pochodzi od rodzimego nazewnictwa węgry = krosty, a ta z kolei dała nazwę przepływającej tu rzece - Węgierce; Gwozd – (nazwa z tutejszych okolic) gęsty las, naszpikowany dębami; Swiezdy – (jęz. prasłow.) gwiazdy; Biełboh – (mit. słowiańska) jeden z najważniejszych bogów słowiańskich, utożsamiający „wszechwidzące oko”, czasem przyrównywany do słońca; Ożwiena - (mit. słowiańska) boginka - echo; Nocena - (mit. słowiańska) bogini utożsamiana z księżycem; Zdar - (mit. słowiańska) jeden z bogów zmroku; Jutrenica - (mit. słowiańska) jeden z bogów powstającego dnia;

Oj – tak okrzyknąłem – a może by 4wers 1 zwr – „i ten zapach – deszczu cieniem” pozdrówko MN

Mariusz – gdzie ta wściekłość? Czy chodzi tu „otake polske walczyłem?” – kurczaki – o wściekłość się nie prosi ona chyba sama – nieproszona wpada na gościa i łupie i chrupie, ech – wiersz ma sens – tylko może wściekłość zmienić na ideę? Piekny zwrot – „Jak nuty ułożone w porządku, nie dają muzyki.” – luksie miodzik Pozdrówko MN

Jej – gdybym był młodszy to był wziął ten wiersz jako przepis na zabawę, cóż – erotykiem go chyba nazwać trzeba, choć tytuł wskazuje zupełnie na inne strony naszego myślenia i zewnętrzna – ja to ze swoim skrzywieniem na słowiańszczyznę zmienił bym tytuł na „galhoty roha” ale co tam – przepraszam – ostatnie słowa mówią za siebie – „to jest cudowne” Pozdrówko MN

lekko i sprawnie - cóż - tylko pozazdrościć bo i w tym tymie rymowanym siedzę, a wiersz już skopiowalem pod warsztat muzyczny pozdrówko MN

czemu nie - no to oba mrużmy, nie czepiam się wersyfikacji ani stylistyki, jedynie próbuję wyłudzić od autora by się rozlał w głębszy wiersz pozdrówko MN

w mojej opini - to dobry kawałek poezji - wielkie luksio za pomysł i napisanie pozdrówko MN

widać tę trwogę - szczególnie po tytule, no cóż żarty żartami ale sekwencja tych kilku zwrotów przypomina mi refren w piosence - więc moze spróbowałbyś dopisać coś więcej pozdrówko MN

Dytko – tak mi wpadło: „ręką udo posmakować, drżąco nagie.”; popraw – „zachęt(Ę)”, „omdleniową (jej – nie wiem co to?)”, „po kryjomu”; ogólnie zaintrygowało ale także nie posmakowało. pozdrówko MN

Asica – „a tym co prawda czucie moment” troszkę nie zrozumiałe – może coś ze słownictwem? A może same słowa to obrazy - puzzle, które każdy chce na siłę skrzyżować z marą, jaką odczuwa? pozdrówko MN

Piotrze – może - ”..trudniej z pożegnaniem / gdy wiesz, że na zawsze ..” i dalej „na zawsze/ na podwórku” chyba jakaś zbitka, i może wystarczy „parskają”, bo „niecierpliwie” to tylko na „cierpliwość” można zamienić – sorka – masło maślane „Zimna posadzka w pokoju/ przyjemnie chłodzi skwar lipca” – wybacz – dalej nie czytam – zrób coś z tym, proszę pozdrówko MN

Michale – wzdychanie widzę, za czymś, co odeszło, dobre to, nawet bardzo dobre – tylko pasuje jedynie na wstępny szkic do wiersza – wart rozbudowania. pozdrówko MN

staw tu był zawsze, jakby bogi z niego i niechby, który był innego zdania zarósłby zaraz mchem lub jako drzewo przez wiosen dziesięć na wietrze się słaniał i żadne z zaklęć nic by nie pomogło, tak jak dłoń puchnie, choć wyjęte żądło, płachtami zieleń i zwierzyna po niej na cienie boskie z fali zstępowała i tak też z wody zrazu wyszedł człowiek i rzekł do reszty - znać, kompania cała, z niej to ostatnie wyjście i nie będzie nic już ze stawu wychodziło więcej, spostrzegli bogi, że mocny kawałek, więc z brzegu jęli muł i wodne lilie, splatając czaru swary wybujałe pięknej Lelui, by haka mężczyźnie dać, nadto z toni – barwę głosu tchnięto, ech, raz byś spojrzał i nie ruszył piętą, lecz człek ze stawu rozumem pojony miał na uroki niezłe sposobności, rzekł tedy bogom – nie chcę takiej żony, która do stawu będzie sobie rościć oprócz powabu i wszelkiego piękna waszej ojczyzny, sięgającej denka, znieruchomieli, wraz z nimi Leluja, tyle co w kamień czas stopę uwięził, a duch jej z góry gdzieś po strugach hula do dziś z pogardą na małżeńskie więzy, pędzi dorzecza i do morza pławi, z dala mijając bajora i stawy, przezwany Rostkiem, człek, który z roszczenia bogów wystawił na próbę i ściszył (że żab rechotu i innego pienia nad taflą wody ton jednako lichy), kiedyś tam także popadł ciosem boskim bodaj od gostka z tejże samej wioski. od autora: Rostkowo – wieś pod Przasnyszem (nazwa wsi jest dzierżawcza – wieś Rostka), siedziba rodziny herbu Dąbrowa, która w wieku XV używała przydomka, a następnie nazwiska Kostka. W XVI wieku własność Jana Kostki, kasztelana zakroczymskiego. Miejsce urodzenia w 1550 roku świętego Stanisława Kostki. Przy dworze istniała drewniana kaplica, wzmiankowana w 1817 roku (prawdopodobnie wystawiona w 1488r.). Po 1717 roku wzniesiono tu drewniany kościół. Na placu kościelnym głaz z wykutym wgłębieniem w kształcie stopy. W pobliżu staw – dziwnym jest to, że nie widziano w nim od niepamiętnych czasów ani jednej żaby (prawdopodobnie, żaby kumkały, gdy modlił się św. Stanisław, tupnął, więc nogą i od tej pory nic nie rechocze w okolicy). Według falsyfikatu z późniejszych czasów książę mazowiecki Konrad I przywilejem z 1246 roku miał nadać Przemysławowi z Rostkowa osadę przasnyską. Znajduje się tu ponadto stanowisko archeologiczne kultury ceramiki sznurowej. Obecnie, pod koniec września, każdego roku – odbywają się tu pielgrzymki młodzieży (św. Stanisław Kostka – patron młodzieży). Leluja – (mit. słowiańska) –pomocnica Jeziernina lub Wodana, boginka górskich potoków. Piękna i czysta, uwieńczona liliami, stała na wierzchołkach wzgórz i wyżyn uśmiechnięta i kierowała bystro spływającymi po stokach i wyrwach górskich wodami, sprowadzając je do większych zbiorników pod wyłączne panowanie swego zwierzchnika i rozkazodawcy.

SAD - dzięki za przeczytanie i koment - cóż - każdy ma swój odbiór - nie piszę dla publiki - staram się coś własnego władować do swojej poezji - ostatnie wiersze, może wygladają na taśmową robotę - ale są przemyślane i mają coś z tej ziemi - cóż - najlepiej byłoby poezję w rzeczywistości złapać i porównać - co czynię jak jadę trasą Ciechanów-Przasnysz - kiedyś musiałem w końcu opisać tę lukę w tutejszej poezji - taki mały regionalizm - sięgający odległych czasów - jeszcze raz dziękuję pozdrówko MN

Piotrze - dziękuję za czytanie i skomentowanie - co do Baczyńskiego - jej - jam tyci chłop - ale ukłoniki - a tak na temat Baczyńskiego - to rozczytywałem się w nim niesamowicie pozdrówko MN

chciałbym tu zostawić wiersz przed przeróbką (jajć duże słowa - ale co nie co zmieniłem): ---------------------------------------------------- Przedwojewo – od imion bóstw przedwojnia sięga. kiedyś ni wojów i wojen nie było, lecz gęste lasy po chmury sięgały, bóstw niezliczoność bliska ziemskim pyłom z zarośli w rosę plotła mgielne mary, aż lud w tej stronie, czuły na wypłochę, miał chęć świętości też postraszyć trochę, stąd drzewa w łuki wiązał do kamieni by mógł się potknąć kto z bóstw najpewniejszy i z lekiem pacnąć mchu świeżej pościeli, zrywając tchnienia ostatnie pieczęci, gdzież struga wody strzałą przebijała bóstw zawołanie, cisnąc niby skała, w wydartej kniejom napiętej cięciwie bitej drożyny szerokie zakole strzała ruczaju ma za grot świątynię, pod nią dół niegdyś ryły bóstwa społem, raz padli krzyżem pod skalny fundament i takoż siedzą do dzisiaj – na amen, a na cokole – ojciec chrystusowy, nie bardzo zgodny, co do poprzedników, dzierży łuk w wierze, choć najlichsze łowy ma z bogów wszystkich, niechby kto i wykuł imię którego w posadzce kościoła, może i z wieków zwierzynie podoła, lecz przedwojewo i przedwojnie było, gdy usta zwały tegoż i tamtego, może z pokoleń, scalonych mogiłą z ziemią i niebem, zostało coś z tego, lecz duchy przodków takoż pościerały pamięć, gdy z ciała w śmierci odpadały, dziś z puszczy – pola, pojedyncze drzewa gdzieniegdzie miedzą i parowem stoją, ludzie z bogami, jak błoto z cholewą, gdy deszcz popada – na dwór wyjść się boją, a co nieznane zaraz zowią plewą, takoż współczesna wioska – Przedwojewo. ---------------------------------------------- pozostawiam wyraz Przedwojewo - jako gra słowna i oczywiście nazwa wsi pozdrówko MN

jej ukłony dla pana Bolesława - ja mu do pięt nie dorastam - może tyci coś pozdrówko MN No, no ;) jest coś na rzeczy z Leśmianem, może nie na pierwszy rzut oka i w innej barwie emocji, ale Messa - laureacie konkursu Wierszowo-Ciechanowskiego (a'propos: duże brawa!), jest powód, żeby zakasać rękawy i do pracy (wydobrzania tej góry wierszy, która wokół Ciebie urosła ;))) Mistrz z góry patrzy! pzdr. b Bezeciku - dzięki za wsparcie - jej - no góra to urosła - zaraz wstawię poprawione Przedwojewo - dzięki za wskazówki i ukłoniki pozdrówko MN

tu wycie wilka echem gdzieś z olszyny, z łupaniem siekier o świerk się mieszało i w iskier tańcu ledwo dartej ściny od zwierza ogniem strach brało i w pałąk z paździerza jasnym jak w noc gwiazda jaka szło się karczować leśnego chłopaka, bo jak matula mawiała o świerkach, że zarost igłą, szychą łez skruszenie, pod takim drzewem niejedna panienka jadło mazała w pniu, a gałąź cieniem po jej warkoczu wodziła miłostki, gdyby nie korzeń, zaraz by gdzie poszli, takoż z płomieniem i ostrzem siekiery rozniosło połać w łąkę gdzie chałupy, zbito od zaraz - zagród chyba cztery, ze świerku w świerszcze a wilkowi trupić gdzieś na zagonie trzeba było kijem, pewnie do dzisiaj w śmierci tam się wije, i tak też z tymi, co rąbali świerki, i mieszkańcami, wszyscy jak te drwale za ciosem w ciosy szli w śmierci ożenki wszak wioski nie ma a tylko przystanek w polu graffiti na ścianie - "dyć, krnąbrnie rąbiąc, a nóż ci siebie nie odrąbiesz". ---------------------------------------- od autora: Rąbierz - wieP na drodze Ciechanów - Przasnysz. W okolicy jest znak drogowy - Wilkowo 2 km.