Sylwester_Lasota

Dziękuję. Pozdrawiam.

Świetny. Moja babcia mawiała, że lepsze w domu siedem kotów niż jedna mysza. No, ale nasze koty, to były zwierzaki "pracujące". Pozdrawiam

Piękny wiersz. Również Błogosławionych Świąt życzę.

Wyszły kotki dziś na łączkę, wietrzyk im ogonki plącze. Wyszły sobie pofiglować, bo im figle tylko w głowach. A tu takie ładne kwiatki, ślimak domek ma wśród trawki i wiadomo, że za chwilę liczne zlecą się motyle. Już zaczyna być gorąco, bo przygrzewa złote słonko, łąka pięknie się zieleni, rajem zda się na tej ziemi. Pora zacząć już swawole. Najpierw gonią się po kole, potem bawią w chowanego, a na koniec w kto którego. Po zabawy zakończeniu układają się w półcieniu rosochatej, polnej gruszy, która kwieciem na nie prószy. I znaczenia tutaj nie ma czy to lato, jesień, zima, bo ta łączka, proszę pana, bywa jak zaczarowana.

Rano kaktus utka konar

Sus pali lapsus

To ja dziękuję za taki komentarz. Nadzieja jeszcze nie umarła. Pozdrawiam.

Nie pamiętam już kto to powiedział, ale coś w tym jest: Dopóki nie wymyślono Internetu nie wiedziałem, że na świecie jest tylu idiotów. W teologiczne aspekty nie będę się zagłębiał, bo teologiem nie jestem. Dziękuję za pochwałę wiersza. Również pozdrawiam. Współczesny świat wytworzył coś, co możnaby nazwać tolerancją jednokierunkową. Dotyczy to nie tylko religii, ale również wielu postaw, kiedyś powszechnie akceptowanych, a dziś, często w imię obrony tolerancji właśnie, piętnowanych. Pozdrawiam. Jacku, niestrudzony rymiarzu :), wybacz, ale nie mam w tej chwili siły żeby zmusić moje mózgowie do pracy w zaprzęgu rymów, więc tylko uprzejmie podziękuję za doskonałe rozwinięcie tego wiersza. Załączam serdeczności całą garścią. :)

Zgadza się :) A ja ją pisałem z pamięci :)))))))))))))))) Na zdrowie :)

Właśnie czytam Kiedy znów będę mały Korczaka. Świetne. Polecam. Pozdrawiam :)

Zofia Nałkowska twierdziła, że nie jesteśmy takimi za jakich się uważamy, ale takimi, jakimi widzą nas inni ludzie. Pozdrawiam No tak mówiłeś/pisałeś? :)))) Dzięki.

Dla mnie też nowe :))) Jak napisałem powyżej, w bardziej ugłaskanej wersji może być wielolica. Dzięki za czytanie. Pozdrawiam.

Bo to takie MMONSTRUM właśnie :)))))), ale mam też łagodniejszą wersję, w której jest po prostu wielolica. :) No tak :) Pozdrawiam.

Przyszły na brzeg jeziora Prawda i Kłamstwo. - Jakie piękne jezioro! - powiedziało Kłamstwo. Prawda rozejrzała się wokół i powiedziała: - Tak, prawda. Kłamstwo podeszło do brzegu, przykucnęło i włożyło ręką do wody. - O! Jaka ciepła woda. Prawda zrobiła to samo. - Rzeczywiście, cieplutka - potwierdziła. - Może byśmy się wykąpały - zaproponowało Kłamstwo. - Dobrze - powiedziała Prawda. Zdjęły swoje szaty i weszły do wody. Prawda popłynęła pierwsza, a Kłamstwo za nią, jednak gdy Prawda tylko oddaliła się od brzegu, Kłamstwo szybko do niego wróciło, przebrało się w suknię Prawdy i uciekło. Gdy Prawda zorientowała się, że została sama w jeziorze, również wróciła do brzegu. Jednak tam nie znalazła swojej sukni, jedynie szaty Kłamstwo, których nie mogła włożyć - była przecież Prawdą. Pozostała więc naga i ze wstydu ukryła się przed ludźmi, a przebrane Kłamstwo poszło w świat i udaje prawdę. KONIEC :)

Czasami te granice pól interpretacyjnych mnie zupełnie rozwalają. :)))) Czasami to sukces tekstu, a czasami porażka.

Też jest naga. Znasz bajkę o tym jak kłamstwo i prawda kąpały się w jeziorze?

U Świętego Antoniego w Gołogłowach, gospodyni zawsze święcić jest gotowa. Przyszli raz turyści Ekshibicjoniści, Prześwięciła ich po dupach i po głowach. Również

Ten wiersz tak mi rozczochrał skojarzenia, że juź nie wiem czy czytam to, co czytam, czy to tylko moja chora wyobbraźnia :)))))) Pozdrawiam.

Najczęściej tak bywa. Podoba mi się stwierdzenie, że łatwiej dać się oszukać, niż potem przekonać, że zostało się oszukanym. Często oszukujemy siebie sami, a potem dokonujemy kolejnych oszustw, których jedynym celem jest utwierdzanie się w przekonaniu, że nigdy nie daliśmy się oszukać. To taka nowa forma wiary w programowalną rzeczywistość i często proces zupełnie nieuświadamiany. Dzięki za wizytę i ślad. Pozdrawiam.

No właśnie. Pomimo pięści, dzięki za lajka. Również :) @Łukasz Jasiński, to bardzo pozorma anonimowość. Możliwość konspiracji i rewolucji "siedzących przy komputerach" możemy spokojnie przenieść w świat abstrakcji.

Pseudonimy, anonimy, imion brzmienia i wibracje, gdy się z nimi oswoimy, to się stają naszym światem. Tym prawdziwym lub fałszywym, upragnionym lub niechcianym, jednak tylko dla nas żywych, przez nas samych nazywanym. Chociaż byłeś Bezimienny, dla tych, którzy żyć nie mogą bez nazwania spraw codziennych, nas nazwałeś Swoją Drogą. Pozwoliłeś też nam wołać odtąd Ciebie po Imieniu, przykazałeś przy tym jednak, by nie wzywać na daremno. Buntownicze tłumy rosną, co nikogo nie chcą słuchać, na językach mają wolność, zniewalacze noszą w uszach. Odrzucają Twoje ścieżki, własne rąbią sobie sami. Zbyt daleko już odeszli, chociaż błądzą, idą dalej. Twoje Imię deformują na sposobów bardzo wiele Choć je często przywołują, częściej w łóżku niż w kościele. Czasem w żarcie lub w zawiści, bez szacunku, przez przypadek, bardzo często z błahych przyczyn albo też bez przyczyn żadnych.

Genialny! Dawno nie czytałem tak dobrego wiersza. Pozdrawiam.

Cieszę się, że tu zajrzałem. Stolik bardzo symboliczny. Pozdrawiam.

Bardzo dobre pytanie. Mówiąc szczerze, zadaję je sobie już od kilku lat. Tylko obawiam się jak to dość w końcu może wyglądać. Czym dalej w czas, tym obawy większe. Pozdrawiam.

O! Z walcem, to na salony. :))) Myślałem raczej o oberku albo kujawiaku. Znasz "Czerwone jabłuszko"? Zanuć to sobie na jego melodię. Pasuje jak ulał! :)