piotrbierzynski

myśli chaotycznie zebrane w wersy-choć widoczny jest pośpiech peela,znaki interpunkcyjne niepotrzebne-trochę sztuczne-pozdro-piotr

pierwsze dwie strofy bardzo dobre,póżniej trochę za bardzo wydumane-według mnie oczywiście,ale wiersz zatrzymał-ciekawy-pozdrawiam piotr

bardzo dosłownie,powrót do dzieciństwa i to wszystko już było,fakt że dużo osób ma ten sam problem(patrz ja),ale można lepiej-pozdrawiam piotr

znależć warte coś myśli by zaszczepić w kimś wygrzebać filozofa niech pomoże w tym uśmiechem drwiącym spławi mnie na pożegnanie strzeli w pysk sentencją mądrą wypali i wściekły pójdzie dalej

po przemyśleniach wydaje mi się,że może chodzi o koszmary nalotów,kobieta ciężarna żona,obawy żołnierzy w Iraku?-pozdrawiam-piotr

zgadzam się z poprzednikiem,nic dodać nic ująć,dopracowany tekst-gratuluję i wszystkiego naj naj-piotr

największą trudność sprawia mi na razie pierwsza strofa,choć ten strzęp i cerowanie kojarzą mi się z raną do zaszycia i to mi pasuje do drugiej zwrotki,gdzie mamy "dosłużysz najdroższy"-lekkie skojarzenie wojskowe,koszmary,(naskok udami dłońmi nadgarstki-przypomina uspokajanie pacjenta na odwyku),dosyć dużo interpretacji mam w głowie; no a ostatnia strofai to "donoszę"-ciążowe konotacje-ale może zbyt prosto chciałem podejść,no nie wiem,jeszcze pomyślę nad pierwszą zwrotką,ale tekst zatrzymał na długo-pozdrawiam-piotr

obowiązku krzyk obojętny na centymetr kwadratowy chęci oblepia mnie sznurowadłem myśli mocuję i ogarniam szczelnie skręcenie słów wątpliwości wspomnieniem zagipsuję udrękę świtu nieudolnie nie zrośnie się

dni pierwsze jak przekręcenie klucza z ostatnim spojrzeniem bez wątpliwości czy gaz czy woda czy czy nagle pierwszy schodek krawężnik kop skok zapach specyficzny całe szczęście to tylko gaz

cieszę się Natalio i Pawle,że wiersz wywołał pewne refleksje pozdrawiam-piotr

o pierwszą deskę ratunku prosząc powietrze jak brzytwę chwyta nieświadomym ciałem się zapiera miesiącami wstrzymany krzyk obok w zimne ciało obleczony latami wstrzymany krzyk .......................... i odgłos zbijanych desek

westchnieniem wiatru niesiony zagłębiam się w wonny labirynt odgłosów kroków nie czekam zdumiony ciszą bezpieczną dotykiem wchłaniam chropowatość cieni w nieskończoność wydłużam chwilę latami oczekiwań pomarszczony weestchnieniem wiatru niesiony

niebo wylewa nagromadzone żale w rwące potoki łez zamieniając naznaczony w labiryncie kropel skargę niebios przyjmuję z pokorą w oczekiwaniu na radosny świt

chwile wyolbrzymiam ogromem Ciebie uwięzione radosne łańcuchem słów tajemnych nam przeznaczonych nierozerwalnym wiecznego wygnania w granice Twoje wyczekuję głowy ucieczką zaprzątać nie będę

czytając czułem to zniechęcenie do podniesienia powiek,wiersz senny-dlatego patrząc na temat bardzo udany-płynie i płynie--przydałoby się krzyknąć-Wstawać szkoda dnia-he,he pozdrawiam piotr

nie lepiej byłoby -odsłona n-ta,ale powtórzenia psują całość pozdrawiam-piotr

oby tylko Natalio nie do nastepnego ataku,oby ,oby pozdrawiam-piotr

dzięki wielkie za komentarze,a już myślałem ,że nikt nie zareaguje,oby jak najmniej takich rozmów... pozdrawiam-piotr

pewnie nigdy nie napiszę tak optymistycznej wizji(pomijając ten przeklęty budzik),ale lubię takie teksty czytać zgłaszam ten tekst jako nową konstytucję(bez budzika oczywiście) pozdrawiam-piotr [sub]Tekst był edytowany przez piotrbierzynski dnia 19-03-2004 14:31.[/sub]

kończąc osąd wykrzyknikiem straciłem jej zaufanie na nic błagalny ton póżniejszy raz usta zaciśnięte nie ucieszą więcej bredząc daremne przeprosiny następna złośliwość się wymyka koniec daremnego dyskursu cisza napięta do granic od lat [sub]Tekst był edytowany przez piotrbierzynski dnia 19-03-2004 15:18.[/sub] [sub]Tekst był edytowany przez piotrbierzynski dnia 19-03-2004 15:19.[/sub]

z siwizną w lustra pamięci podkradam słowa z szuflady charakter pisma jak blizna znajomy tylko moment pamiętny w skostniałym albumie wspomnieniem przytłacza belkę w swym oku widząc przyznać się nie potrafię

ciało wyciekło przez dziurę w kieszeni na kancie zawisło na chwilę dusza wisząca na martwym krawacie zdziwienie chce ukryć przed światem cień próbę ponawia by ciało wyprzedzić lecz miota się w pustce bezsilny jedno co pewne się nigdzie nie wyrwie krew lepka w mym życiorysie

w takim razie drugi też?!? pozdrawiam-piotr

Takie maleństwo, a cieszy. :) Pozdrawiam. dzięki za ocenę,ale czy cieszy??? pozdrawiam-piotr

między framugi palcami a podeszwy progiem między prześwitem pospiesznych wagonów błyskiem fleszy uchwyciłem zamarły uśmiech śmiech ech... [sub]Tekst był edytowany przez piotrbierzynski dnia 20-02-2004 21:40.[/sub]