Lilianna Szymochnik

Tomaszu romanie: "Aby komuś przebaczyć, trzeba czuć najpierw gniew, a potem pogardę". Ave!

Witaj!Oxyvio ballada jest piękna. Jestem mile zażenowany z tejże pochwały. Wyjdę z taką ogólna myślą do poetów: "Nie patrzmy na to, co widzialne ale na to, co niewidzialne. Bowiem to, co widzialne, jest doczesne, a to, co niewidzialne, jest wieczne". Pozdrawiam Ciebie i Sokratexsa.

--Bez opamiętania. Ave!

Vice Versa - Kaju-maju.

-----Krzyk Rozpaczy--- Kiedy odejdzie ktoś?z tego świata mała jednostka! niby nic? milionom. Nawet małe dziecko, słoneczko Aniołek zaraz wielki krzyk!płacz,żal,ból i łzy. Rozpacz ogarnia człowieka w krwawą raną straszne cierpienie istotnej straty. Gdy! zabierze Bóg "Ojca" ,czy "Matkę" jakby wyrwał, na żywo to serce. Taki nagły cios!...powala gwałtownie rujnuje i traci na wartości i dławi. niespodziewana cisza w udręczeniu pusta zostaje wspomnieniu niesprawiedliwości. To jest, tak! niewybaczalne i bezsensowne wręcz krzyczysz! byś - groził niebiosom. Ten krzyż! niesiemy godziną życia gdy rozlegnie się nasz ostatni dzwon. Śmierć nie zna litości!Jest okrutna zła,wredna serce jej! To kamienny głaz. Skrada się cicho!...kosą z nagła uderza gwałtownie,szybko! i niespodziewanie?. Z wyrazami szacunku i wielkiego smutku. Zadedykuję, ten wiersz "ku pamięci" Wielkiemu artyście i piosenkarzowi Markowi Grechucie. "Usta milczą dusza śpiewa"

-----Krzyk Rozpaczy--- Kiedy odejdzie ktoś?z tego świata mała jednostka! niby nic? milionom. Nawet małe dziecko, słoneczko Aniołek zaraz wielki krzyk!płacz,żal,ból i łzy. Rozpacz ogarnia człowieka w krwawą raną straszne cierpienie istotnej straty. Gdy! zabierze Bóg "Ojca" ,czy "Matkę" jakby wyrwał, na żywo to serce. Taki nagły cios!...powala gwałtownie rujnuje i traci na wartości i dławi. niespodziewana cisza w udręczeniu pusta zostaje wspomnieniu niesprawiedliwości. To jest, tak! niewybaczalne i bezsensowne wręcz krzyczysz! byś - groził niebiosom. Ten krzyż! niesiemy godziną życia gdy rozlegnie się nasz ostatni dzwon. Śmierć nie zna litości!Jest okrutna zła,wredna serce jej! To kamienny głaz. Skrada się cicho!...kosą z nagła uderza gwałtownie,szybko! i niespodziewanie?. Z wyrazami szacunku i wielkiego smutku. Zadedykuję ,ten wiersz "ku pamięci" Wielkiemu artyście i piosenkarzowi Markowi Grechucie. "Usta milczą dusza śpiewa" Dnia: 2006-10-14 10:19:17, napisał(a

Napisałem nawet wiersz "ku pamięci"M.Grechucie ale Tobie o tym nie wiadomo. Może go znajdę to go tu na chwileczkę rzucę jeśli Cię to, tak boli.

Kocham Cię - dwa proste słowa a jaka głębia się w nich kryje. Czy tu potrzebna jest rozmowa ona za siebie - mówić umie. Jak dwie połówki pomarańcza dwa serca w jednym to zabije. Uczucie, które nas tak kocha w jednym spojrzeniu już rozumie. Miłość przychodzi - niespodziewanie? och!...jakże ona jest kochliwa. Wystarczy chwila i już płonie. Bez niej, nie było by - tego życia? jedyny sens w niej to Boska prawda. Powiedź, że nie? Moja kochana. Sonet.

Nie mam czasu na komentowanie Twoich wszystkich wierszy; ale je czytałem i mówiąc prawdę - masz talent pisz dalej. Niektóre z tych wierszy zasługują na pochwałę. A nawet na miano umieszczenia, na poezji współczesnej Pozdrawiam

Albo jak dwóch łysych ciągnie się, za włosy.

To nie do Ciebie to do Tomasz romana.

Albo dwa konie pasące się na betonie

A widziałeś chłopa z drągiem goniącego, za pociągiem.

A Ty wiesz coś?- o życiu seksualnym mrówek albo, jak mrówka przeżywa okres koleś?

Ja wiem, że nic nie wiem?

Ty mi tutaj z tymi znakami diabła nie zajeźdzaj.

Zejdź mi dziś z oczu kochaniutka odejdź z mojego oblicza gdzieś? Miłość do Ciebie obłędem była od tej słodyczy, teraz mnie mdli. Nasze uczucia innymi torami błądzą na moje szczęście nadepnął pech. Teraz pogardę czujemy wzajemną namiętne zero - zupełne nic? Pragnę swój umysł w eremie oczyścić oddzielić ziarno od tych brudnych plew. W ciszy czas milczy, a dusza śpiewa. Och!...jakże życie, ze mnie zakpiło jakże zadrwił - przeklęty mój los. Tutaj nasze drogi się rozchodzą.

Jak zobaczysz dno - T.romanie; to sie lepiej od niego odbij?

"Choć w mowie mędrców słychać prawdy powiew świeży, bądź ostrożny i prawdę dozować należy". Ave!

Wiedzieć,że się wie, co się wie i wiedzieć że się nie wie, czego się nie wie,że się wie - oto prawdziwa wiedza.

Ty jesteś dno w dnie dla dna w dnie. Jeszcze parę, takich uwag smarkaczu i wylecisz z tą na zbity p..k.

O człowieku! Gdzie błądzisz? serce Twoje kamień w ostępie. Uważaj bo się słowie zmylisz ugryź się w język w czynie. We mnie jest moc, nie widzisz rym za mną chodzi jeśli zechce. Jestem istotą jak Ty?czy wiesz? domysłom wybujałe sny w obrazie . W nadziei Matkę trwogi wołasz rytmu szukasz z kanarka śpiewie. W żetony pieniądze zamieniasz bawisz się wersami i w poezje. Myślami po kątach się szwendasz szukasz kwiatu paproci w szczęście. Czar talentu, ten dar nie zginiesz! Kto wie?komu jest wyrocznią zapisane. Ave!

W ludzkiej wyobraźni malujemy Boga i Anioły, ze skrzydłami w tym i niebo. Diabła z rogami i te piekło w ogień-więc dlaczego i śmierci z kosą miałoby nie być. Prawda Kaju-maju. Pozdrawiam

Bo są ludzie i ludziska,na tym świecie-Kaju-maju. --Znieczulica-- To absolut oziębły ,bezduszności duszy sadyzm okrucieństwa-egoizm nieczułości. Moja złota myśl.

Tak jest życie Kaju-maju: Bogatemu nawet kogut złote jajka znosi? Ave!