Oxyvia

@Jacek_Suchowicz Jacku, dziękuję Ci za piękny wiersz-komentarz. Jest naprawdę bardzo miły i świetnie napisany. Nie wiem, czy zasłużyłam na pochwałę, którą mi ofiarowujesz w tym wierszu, ale przyjmuję ją jako przejaw Twojej kurtuazji i - chyba - starej przyjaźni. :) Serdeczności. :)

Waldemarze, dziękuję za pochylenie nad wierszem i za to, że on do Ciebie przemawia - to dla mnie bardzo ważne. Czy za późno na marzenia? Myślę, że na marzenia nigdy nie jest za późno i zawsze można dążyć do ich realizacji, co najwyżej można je troszkę modyfikować, żeby stały się bardziej realne. :) Natomiast jeziora lobeliowe jak najbardziej istnieją współcześnie. Nnajwięcej jest ich na Pomorzu Zachodnim, na Kaszubach. Ale nie tylko tam występują.

Annie, dziękuję za miły komentarz i pochylenie się nad wierszem. Nie jest to sylabotonik, raczej wiersz toniczny, czyli główną rolę w zachowaniu rytmu pełnią tu zestroje akcentowe, a nie ilości sylab, które rzeczywiście nie są identyczne w każdym wersie. Ale przeczytaj go na głos, stawiając silny nacisk na akcenty mocne - zobaczysz, że jest w tym regularna melodia. :)

Dziękuję, strasznie mi miło. :) Za duża czcionkę? Myślałam, że im większa czcionka, tym łatwiej się czyta. Przynajmniej w moim przypadku tak jest. No, ale ja mam kurzą ślepotę, to może dlatego. ;)

Wszystko to prawda, ale to jest proza, i to w dodatku truizm. Wybacz szczerość.

Podoba mi się ten wiersz. Dla mnie brzmi trochę jak ponure wyznanie alkoholika ("znam miejsce, gdzie chodzę umierać ... jest brudne i nieistotne"). Zblazowanie, marazm, znudzenie płytkim życiem i zapijanie "wodą". Podoba mi się tak, jak to odbieram. :)

Peel sądzi, że ktoś drogi, o kim myśli, czuje i myśli tak samo jak on. Bo zawsze tak się sądzi, kiedy się czuje coś do drugiego człowieka (niezależnie od tego, co to za uczucie). Smutny wiersz. Tak naprawdę o samotności i ciszy, i braku kontaktu z kimś potrzebnym.

Waldemarze, podobają mi się symbole i metafory Twojego wiersza, a także jego przekaz. Ale nie podoba mi się styl - kaznodziejski, nakazujący, doradzający. Każdy ma własny system wartości i własne sposoby na życie, więc taki styl niczemu nie służy... Nie gniewaj się. Po prostu wyrzuciłabym z wiersza wszystkie czasowniki w trybie rozkazującym. Nie są mi potrzebne.

Ha ha ha! Bardzo mi się podobają obydwa wiersze: JaDera oraz Pomocy Wiosennej. Oba cudne. Piękny dialog poetycki. :)

Wskutek zmiany klimatu wody jest coraz więcej i niebawem zaleje nas morze, bo topnieją góry lodowe na biegunach. :)

Fajny wiersz. Nie dajmy sobie zabierać horyzontów. Każdy naród ma to, na co się zgadza.

Dla mnie to jest wiersz o nienawiści, o początku i genezie każdej wojny. O tym, że ludzie (mężczyźni?) są wojownikami i zieją nienawiścią do... (tu można podstawić sobie wszystko, wedle życzenia i własnych preferencji, bo to wszystko jedno). Kobiety powstrzymują mężczyzn przed każdą bijatyką, także przed tą największą, zwaną wojną. Zwłaszcza, kiedy są matkami (albo chcą nimi być). Ale to powstrzymywanie udaje się zawsze tylko do czasu. Aż coś wreszcie pęknie i puszczą wszelkie hamulce. Nienawiść zawsze ostatecznie zrywa wszystkie tamy. Nienawiść, a nie miłość.

Hmmm... Ponoć każda okazja jest dobra do wypicia. ;) Czy trzeba koniecznie ją nazwać?

Dla mnie takie rymy są w porządku w tak regularnym i prostym wierszu - bo to piosenka. Szkoda, że nie słyszę jej śpiewanej. Byłaby naprawdę hiciorem. :)

Ha ha ha! Świetny wiersz. :D Jak tu wzlecieć nad poziomy? Polaczkowie dobrze wiedzą, że gdy wejdziesz między wrony, musisz krakać, bo cię zjedzą.

Ech, wspomnienia!... Działo się, tyle się działo!

Ha ha, fajny wiersz. :) Miło pomarzyć o takiej planecie bez starości. Ale tak naprawdę, gdyby taka planeta istniała - no wyobraźcie sobie, jak strasznie żal byłoby nam umierać za młodu!

A jak zmieniłbyś tę kolejność?

A tu o jeziorach lobeliowych z Wikipedii: Jezioro lobeliowe – jezioro o małej twardości wody, a często także stosunkowo niskiej trofii, przeważnie o kwaśnym odczynie. Jeziora takie nazwę swą zawdzięczają zimozielonej roślinie wodnej lobelii jeziornej – reliktu borealno-atlantyckiego. Niska trofia (zobacz jezioro oligotroficzne) sprawia, że woda ma dużą przezroczystość i piaszczysto-muliste dno. Mogą tu żyć tylko specyficzne rośliny, niewymagające zbyt wielu związków mineralnych, między innymi poryblin jeziorny czy brzeżyca jednokwiatowa. Jeziora te są wyjątkowo wrażliwe na zanieczyszczenia. Jeziora takie można spotkać głównie na Pomorzu, na przykład w Borach Tucholskich. W jeziorach lobeliowych występuje wiele specyficznych gatunków bezkręgowców, wiele ważek, chrząszczy wodnych, pluskwiaków wodnych. Z chruścików charakterystyczne są m.in.: Phryganeidae, Limnephilus borealis, Limnephilus nigriceps, Holocentropus dubius, Ylodes conspersus. Jeziora te często wyłamują się z harmonicznego szeregu sukcesyjnego jezior i przekształcają w jeziora humotroficzne, co wiąże się z zarastaniem przez mszarne pło. Zwykle otoczone są borami, także bagiennymi lub kwaśnymi buczynami. Jeziora lobeliowe są w systemie Natura 2000 uznane za siedlisko przyrodnicze (nr 3110) wymagające ochrony. A ja dodam jeszcze, że jeziora lobeliowe zachowały wiele cech z czasów plejstocenu, np. właśnie kwiatki, od których przyjęły nazwę - lobelie jeziorne są takie same, jakie były w epoce dinozaurów. Na jeziorach lobeliowych pływają małe wysepki o nazwie: pło. Na tych wysepkach rosną różne rzadko spotykane roślinki, np. zatrzęsienie rosiczek - aż czerwono od nich! :) No i rośliny plejstoceńskie. Kocham te krystalicznie czyste jeziora. Są czymś absolutnie wyjątkowym.

w siwoszarych przeźroczach okien dachy miasta kryte kwaśnym deszczem mgła spowija się w gęstą tęsknotę cztery ściany trzymają jak kleszcze tam daleko za górami tygodni tęcze łąk i wieczorne świerszcze kolumnady lasów nad błoniem pod zieloną dachówką na wietrze tam daleko za rzekami miesięcy głębie ciszy jak jeziora lobeliowe tam chcę być, tam chcę być jak najprędzej może jestem pół-lobelia pół-człowiek? ponad wodą pradawną i przeczystą kwiaty białe wciąż jak w plejstocenie i ja niczym dinozaur narowisty przy omszałym jurajskim kamieniu nie chcę wiedzieć nic o wielkich miastach z dwudziestego pierwszego wieku są za małe zbyt duszne i ciasne nazbyt twarde dla duszy człowieka tęsknię tęsknię okrutnie boleśnie więc gdy zamknę na zawsze oczy chore niech przed nimi staną brzegi leśne niech odpłynę najcudniejszym jeziorem 19.04.2016 r.

@Pomoc WiosennaWiesz co? Ale brakuje mi tutaj czegoś jednak. Może ostatniej strofy? Nie wiem, ale to zakończenie - choć tajemnicze i piękne - jednak jest dla mnie całkowicie niezrozumiałe: aż ręce złożyłaś jakbyś nas modliła i wzeszli przez ciebie każdy w siódmym niebie jeden do drugiego drugi do pierwszego To znaczy, że jest dwóch Peelów? Ale to też niczego jeszcze nie wyjaśnia. Po prostu w moim odczuciu czegoś tu jeszcze brakuje. Ale wiersz piękny.

@Annie_MBo rymy są gramatyczne, w rzeczy samej. Ale tutaj jest to celowe. Popatrz na budowę wiersza - cały jest jak ludowa piosenka: sylabotonik, krótkie wersy, wszystkie identyczne pod względem długości i rozstawu akcentów, rymy nie tylko że gramatyczne, ale i parzyste (aabbcc). To wszystko jest celowym zabiegiem literackim. A po co? No właśnie - tutaj trzeba się już zastanowić. :)

A, i piękna muzyka jako ilustracja.

Ciekawy wiersz. Bardzo oryginalny. Świetne neologizmy, wieloznaczne, pogłębiają treść, poruszają wyobraźnię. Muszę wiersz przeczytać jeszcze kilka razy, żeby ułożyć go sobie w głowie. Bardzo ciekawy.

@Pomoc Wiosenna, dziękuję za ten piękny komentarz. Motyw cygański jest tu symbolem, podobnie jak droga, jak też kolory (przyrody, uczuć, życia i jego etapów...). Każdy z nas jest chyba bohaterem tego wiersza, tak mi się przynajmniej wydaje. Ale Cyganie są bardziej kolorowi i bardziej wędrowni niż inni ludzie. :) Pozdrawiam.