Oxyvia

Witaj, Pancolku, miło Cię widzieć. Dziękuję za zaproszenie na Z. Ale wiesz, ja już tam kiedyś byłam i skończyło się to wielką rozróbą. ;-))) Tutaj nie ma agresji, jest miły spokój. Zresztą wróciłam tu za namową dwóch osób, które bardzo lubię i cenię, a które piszą niemal wyłącznie tutaj. Dzięki i pozdrawiam.

tak, ale kucharz który był poetą nie jest poetą. zmiana punktu widzenia. widzę ,ze niżej HAYQ odczytał to właściwie - chodzi o dystans. poeta jako ten który buja w obłokach nie jest tak bardzo zaabsorbowany rzeczami zwykłymi dla śmiertelnika i trzeba niekiedy wręcz siłą ściągać go na ziemie. nie słyszałaś o poetach, malarzach, artystach a nawet uczonych (to też często fantaści) którzy zrujnowali zdrowie tworząc coś wielkiego? i wcale nie chodziło im o pieniądze. E tam. Poeci, którzy bujają w obłokach i nie są zaabsorbowani rzeczami zwykłymi dla śmiertelnika, to nie są żadni poeci. To są ślepcy. O.

Raczej nie chodzi o "jeszcze" tylko wręcz przeciwnie - o to, że nie będzie jeszcze jeszcze :) A w takim razie nawet to co wydaje nam się dziś złe czy bolesne ma swoją unikalną wartość bo... JEST. Dziękuję i pozdrawiam. Wiem, rozumiem. Sama też o tym pisałam w villanelli "Muszę zapomnieć". Fajnie, że myślimy tak samo. A świat taki piękny i ulotny... :-)

Znów wiosna. Wonność białych odcieni w koronie lasu. I my odurzeni. Ciepły klimat powrócił zza morza i pulsuje od nieba do korzeni. Dalej, dalej. Jeszcze tamtą drogą. Chodźmy zobaczyć, co jest tam, nad wodą. Za tym pagórkiem. Za łanem zboża. Szybciej, prędzej, nim nogi zawiodą. Oglądać życie zachłannie, pięknie! Zmienność za każdą wiosną i zakrętem. Ścigać horyzont, zachody zorzy. Aż po nieznaną, ostateczną puentę.

Bardzo mi się podoba nastrój wiersza (przede wszystkim w pierwszej wersji). Temat, atmosfera, śpiewność, rzewność, melancholia - lubię takie klimaty. Niestety dwie ostatnie strofy raptem łamią rytm przez jego całkowitą zmianę - zupełnie inaczej rozmieszczone akcenty: z łezką w oku wspominasz minione [=][-][=][-][-][=][-][-][=][-] retro nutki uczucia wciąż żywe [=][-][=][-][-][=][-][-][=][-] co przetrwały pamięcią chronione [=][-][=][-][-][=][-][-][=][-] dotąd piękne i takie prawdziwe [=][-][=][-][-][=][-][-][=][-] listek brunatny rudość kasztana [=][-][-][=][-][=][-][-][=][-] jesień urocza w ciepłych kolorach [=][-][-][=][-][=][-][-][=][-] i znów powraca pierwsze kochanie [-][=][-][=][-][=][-][-][=][-] jakby to było zaledwie wczoraj [=][-][-][=][-][-][=][-][=][-] Pozdrawiam serdecznie. Oxy.

Witaj, Bernardetto! Rzeczywiście nie widać, że wiersz jest o poezji. Nikt chyba tak go nie odebrał. Jeśli o poezji, to znów powraca pytanie, co robi tam doczesność i wieczność? Bo poezja też nie jest wieczna, a na pewno nie jest niebytem. Może to ona właśnie jest tą granicą? Czy też: tworem na granicy? Pierwotnie odczytałam Twój wiersz inaczej: jako nawiązanie do Biblii - gdzie "słowo stało się ciałem" - tutaj akt stworzenia czy raczej odtworzenia drzewa, które dotyka nieba (wieczności) - a wszystko jako metaforyczny obraz odradzania się życia na wiosnę, odradzania się w pniu, który przez pół roku był martwy. Drzewa są na pograniczu świata ożywionego i nieożywionego, przez to właśnie, że przez pół roku są w stanie pozornej śmierci (ale gdzieś to życie się kryje przecież, tylko gdzie?), a przez drugie pół żyją bardzo intensywnie i szybko. Pozdrawiam. Oxy.

Piękne. Ballada o poszukiwaniu. Jedna z wielu, ale pięknie napisana, w moim ulubionym stylu.

He he! Co do stanu posiadania dóbr materialnych, też mam je tam właśnie. Ale jednak myśli drugiego człowieka o rychłej śmierci - nie. Jeśli jakiś poeta rzeczywiście tak czuje, to chyba jest bardzo rozgoryczony na świat cały? Dlaczego? Chyba tylko dlatego, że ten świat też "ma go w dupie" - no bo wiadomo, że poeta od najdawniejszych czasów "sobie śpiewa a Muzom". No cóż... Czasem każdy artysta jest wściekły na publiczność. Za to, że musi tańczyć, jak mu zagrają, bo w przeciwnym razie nie jest dostrzegany przez tłuszczę, która i tak go nie rozumie. Ale tak naprawdę żaden artysta nie ma w dupie publisi, bo tworzy tylko i wyłącznie dla ludzi, nie do lampy. To bywa upokarzające, dlatego tylu zawodowych artystów rezygnuje z tej ścieżki i przechodzi do handlu, usług, gastronomii...

Witaj tutaj nareszcie! :-))) Jak widzę, z mojego pocieszania niewiele wynikło. :-( Ale zacząłeś pisać, a to już coś! I świetnie Ci idzie, jak zwykle. Co prawda, wiersz smutny, by nie rzec - tragiczny, ale mam nadzieję, że to takie zdrowe katharsis - "wysięczanie" złych uczuć. Zresztą widzę tu jednak optymizm: świat jest cykliczny, koniec świata jest krótkim antraktem przed tworzeniem się nowego - tak przynajmniej niektórzy twierdzą. Człowiek też jest cykliczny, i nawet sam mi to mówiłeś. A więc ten Koniec Świata nie jest wieczny, zwłaszcza Koniec Świata jednego Człowieka, który czeka na swoje odrodzenie - "jeszcze".

ojej Oxyvio:) teraz dopiero zajrzałam do Black Unicorn i faktycznie:):):) posłalam wiersz i nie zajrzałam:)ok wkleje wiersz wyrózniony:)pozdr. GRATULACJE NAJSERDECZNIEJSZE!!!

Bernardetto, czy to Ty dostałaś wyróżnienie od Black Unicorn? Czy inna Beata K.? Jeśli Ty, to gratuluję najserdeczniej! Jeśli Ty, to wklej ten wiersz na Poezji.org!

fraszkarz - ktoś, kto pisze fraszki limerykarz - ktoś, kto pisze limeryki aforysta - ktoś, kto pisze aforyzmy Mamy tu polskie, ogólnie znane formanty wykonawców czynności: -arz, -ysta. Czy to trudno zrozumieć? A słownik? Nie korzystałam z niego. Ale wrzuć te słowa w Google i zobacz, ilu ludzi je zna i ich używa. Pozdrawiam. Oxy. PS. Postaw przecinki między zdaniami składowymi.

Tu właśnie jest problem, bo niektórzy jeszcze nie są pewni, czy będą mogli przyjść. Ale wiersze będą nas wszystkich - program jest ułożony i jeśli ktoś nie przyjdzie, będą za niego czytać inni. Skład grupy wygląda tak: Dariusz Włodarczyk (jeszcze nigdzie nieznany poeta liryczny, zatrącający Norwidem, ale w unowocześniony i "biały" sposób); Ela Stepnowska (jeszcze nigdzie nieznana poetka liryczna "rymowana"); Barbara Szafrańska (jeszcze nikomu nieznana, "biała" poetka liryczna i autorka opowiadań); Zofia Marks, znana tu jako Zofia Honey i na Opowiadaniach.pl jako Zofia255; Zbigniew Kurzyński, fraszkarz, limerykarz, aforysta, satyryk; Agata Kyzioł, znana na Między Wersami jako bodaj AMK, gdzieniegdzie też jako Ata; Andrzej Bonifacy Fudali, znany na kilku forach jako Bonifacio lub Boni; Izabella Zubko, poetka "białej" liryki, znana w środowisku literackim Warszawy, trochę Krakowa i trochę Ukrainy; Iwonna Buczkowska, poetka liryczna i kabaretowa, tekściara piosenek, artystka estradowa, autorka wciąż wystawianych muzycznych baśni dla dzieci; Joanna Jankowska, znana gdzieniegdzie jako Oxyvia. Większość z nas ma na koncie rozmaite publikacje w prasie, almanachach, arkuszach poetyckich, indywidualne tomiki, niektórych tłumaczono na obce języki, niektórych piosenki śpiewa się na estradach i nagrywa na płyty - toteż niektóre nazwiska mogły się komuś obić o uszy. Ale nie musiały, oczywiście, bo żadne z nas sławy. ;-) Nie mniej zapraszamy serdecznie!

Zapraszamy wszystkich zainteresowanych poezją na wieczór autorski warszawskiej grupy Terra Poetica 9 maja o godz. 17.00 do siedziby Stowarzyszenia WISE w Warszawie ul. Lelechowska 5 (Ochota).

Popatrz, ile osób odczytało Twój tekst jako fragment prywatnej rozmowy lub osobistych wynurzeń, zanim ja zaczęłam się włączać w dyskusję. I to zarówno na jednym Forum, jak i na drugim. Doskonale widać, że nie jest to tekst uniwersalny i w ogóle chyba nie da się go tak czytać.

Gratuluję kultury w obecności kobiet. Takim facetom mówi się: "sp...aj, ch...u". Ale nie podejmę z tobą tej pogawędki.

O, wreszcie wiersz, który mnie naprawdę chwycił za serce i szarpnął. Peelka nikomu niepotrzebna, nie chciana, odeszła, niczego właściwie po sobie nie zostawiając - jak miliony ludzi w tym zatłoczonym świecie. Jesteśmy anonimowi i coraz bardziej podobni do siebie, wszędzie zastępowalni. Nie ma straty, kiedy ktoś z nas odchodzi... Tak przynajmniej wielu ludzi się czuje.

Dlatego wracasz... Życzę jak najdłuższej przyjemności. :-)

Krysiu, wielkie dzięki! Nie spodziewałam się aż takiego aplauzu! :-))) Ja też pozdrawiam serdecznie. Joaśka.

Rymuj koniecznie, Krysiu, jeśli lubisz. Nie trza się bać krytyki. Jeśli coś się nie uda, to zawsze można poprawić albo wziąć pod uwagę na przyszłość - krytyka pomaga, jeśli jest konstruktywna. A innej się nie słucha - i już. :-) Zaś sztuka rymowania ostatnio upada. A to wspaniała sztuka. Ja uwielbiam dobre wiersze rymowane. Nic tak nie dodaje melodii, płynności i wyrazistości poezji, jak dobrze skrojone rymy. Dlatego ludzie je kultywują od zarania mowy.

Małe życie jest cudne, tak. Ale wiersz powinien to piękno przetwarzać i rozwijać wyobraźnię, a nie tylko informować o tym, co widać. Dlatego coś bym tu jednak pokombinowała. Owszem, bardzo trudno jest uchwycić ten moment między "upoetycznić" a "przedobrzyć". Na tym między innymi polega sztuka pisania. A uwagi czytelników są po to, żeby nam pomagać w tej sztuce. :-) Do następnego. Oxy.

Rozróżniam, rozróżniam. Naprawdę nie jestem aż tak głupia, jak Ci się zdaje. Rozumiem Twój tekst doskonale. Tylko tyle, że za dobrze jeszcze pamiętam, co mi powynawypisywałeś całkiem niedawno w licznych mailach, jeszcze tego nie przełknęłam. Nie przeszło mi. I tyle. A z tą lalą teraz też nie jesteś miły. Jasne, że daleko mi do urody lali, tak ja i Tobie do gładkości młodzieńca. Ale po co mi to wytykasz?

Dobrze napisane. Mocne. Mam nadzieję, że to był tylko sen. I że pomoże Peelowi zrozumieć tą, którą teraz tylko kocha?

Ładne, nastrojowe. Oczekiwanie na wybuch życia w przyrodzie. Podoba mi się. Tylko "ptasie dzieci nieopierzone" są nazbyt dosłowne, zmieniłabym to określenie na jakieś ciekawsze, bardziej niezwykłe. Pozdrawiam, Kasiu, z wiosną! Joa.

Bardzo mi się podoba: rytm, rymy, taneczność, śpiewność, smutek, "singielizm nocny"... - bardzo mi to wszystko bliskie. Uwielbiam takie poetyckie piosenki. Super!